Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. CIEMNIEWSKI Andrzej (2 poł. XVIII w.) poseł na sejm grodzieński 3°
2. CHRANICKI Jan August (1831-1902) powstaniec 4°
3. DOBRSKI Ludwik (1749-1810) pułkownik 4°
4. LUBIENIECKI Jan Paweł (po 1665- przed 1711) generał-adiutant, chorąży nowogrodzki 5°
5. KICIŃSKI Pius (1752-1828) senator-kasztelan Królestwa Polskiego 6°
6. CHOMĘTOWSKI Michał (zm. 1794) wojskowy 6°
7. OKĘCKI Antoni Onufry (1729-1793) biskup chełmski, poznański, kanclerz 6°
8. KARCZEWSKI Michał (ok. 1715-1782) podkomorzy, działacz sejmikowy 6°
9. KARCZEWSKI Józef (zm. 1793) działacz konfederacji barskiej, poseł 6°
10. MOKRONOWSKI Wojciech (ok. 1605-1679) kasztelan rawski 6°
11. HORLEMES Augustyn (XVII w.) kupiec 6°
12. KARCZEWSKI Stanisław (ok. 1745- przed 1783) marszałek ziemi czerskiej 7°
13. STRASZEWSKI Michał Franciszek (1786-1820) kapitan szwoleżerów, asesor Komisji Włościańskiej 7°
14. KICIŃSKI Bruno Dionizy (1794-1844) poeta, tłumacz, dziennikarz 7°
15. OKĘCKI Władysław Grzegorz (1840-1918) prawnik-romanista, profesor, wydawca 7°
16. GRZYBOWSKI Mikołaj (zm. po 1590) podkomorzy warszawski 7°
17. GRZYBOWSKI Teofil (zm. po 1676) starosta grodzieński 7°
18. BERNATOWICZ Feliks Aleksander (1786-1836) powieściopisarz 7°
19. LIPSKI Jacek (1799-1872) konstruktor hutniczy 7°
20. NIEMIRYCZ Stefan (przed 1630-1684) wojewoda kijowski 7°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 4 str. 188: psb.3539.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 33): Czapski Józef Napoleon, Wydział Prawa i Administracji
  Syn Wojciecha, pporucznika artylerii w powstaniu kościuszkowskim, później majora wojska polskiego, i Rozalii z Ciemniewskich. Urodzony w Mierzanowie w woj. płockim. Absolwent liceum Pijarów w Warszawie, student Wydziału Prawa Uniw. Warsz., członek lóż masońskich „Rycerze Gwiazdy” i „Bracia Zjednoczeni” w 1821. W 1826 wstąpił ochotniczo do armii, ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii i w randze porucznika 1 P. Ułanów wziął udział w kampanii 1830/31. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari za bitwę pod Liwcem, został następnie przydzielony do Sztabu wodza naczelnego. Od 1832 przebywał na emigracji we Francji. Odrzucił propozycję wstąpienia do armii belgijskiej i znalazł się w Zakładzie w Besançon, gdzie wstąpił do loży masońskiej „Persévérance-Espérance”. Od 1834 członek TDP w Angouleme. Potem kolejno mieszkał w Cognac (1837), Bordeaux (1839), Lille (1842), Wersalu (1843) i Paryżu (1844-1845). W 1846 za przykładem przyjaciela Teofila Wiśniowskiego przybył jako emisariusz do kraju, został jednak w drodze powrotnej aresztowany przez władze pruskie i osadzony w Moabicie. Przypadkowo uwolniony, wyjechał do Francji. Powrócił do Wielkopolski w 1848 i wziął udział w powstaniu, dowodząc szwadronem jazdy w oddziale płk. Floriana Dobrowolskiego. Ciężko ranny pod Książem po brawurowej szarży na 6-krotnie liczniejsze oddziały przeciwnika. Po powrocie do Francji pracował jako zecer w drukami polskiej w Paryżu. W 1856 zarzucono mu działanie na szkodę TDP, do sądu bratniego jednak go nie pozwano. Zwolennik Mierosławskiego, w 1860-1862 wykładał musztrę i taktykę kawalerii na kursach wojskowych, a później w Polskiej Szkole Wojskowej w Cuneo i w Genui, gdzie zaprzyjaźnił się z Langiewiczem. W dowód uznania uczniowie szkoły ofiarowali mu adres dziękczynny i szablę honorową. Był autorem Regulaminu kawalerii, wadanego w 1846 w Paryżu. Po wybuchu powstania styczniowego Centralny Komitet Narodowy mianował go pułkownikiem i naczelnikiem wojennym woj. lubelskiego i krakowskiego, ale nagła choroba zatrzymała go we Wrocławiu. Do Królestwa przybył wraz z dwoma synami w marcu 1863. Wbrew stanowisku Mierosławskiego podporządkował się dyktatorowi powstania, Langiewiczowi, który mianował go gen. bryg. i dowódcą kawalerii w swoim korpusie. Walczył m. in. pod Chrobrzem, ale przed bitwą pod Grochowiskami opuścił oddział Langiewicza ze znaczną częścią jazdy. Po przekroczeniu granicy został uwięziony przez Austriaków w Brodach. Stąd zbiegł przez Szwajcarię do Francji. Objął tam funkcję prezesa Komitetu Byłych Wojskowych Polskich. W 1870 był członkiem Komisji Tymcz. Emigracji Pol. W sierpniu tegoż roku wstąpił ochotniczo jako szeregowiec do Gwardii Narodowej Paryża, odmawiając przyjęcia stopnia oficerskiego. Po wojnie był wiceprezesem komisji pośredniczącej między krajem a emigracją w sprawach powrotu emigrantów do kraju. W 1874, po uzyskaniu zgody na zamieszkanie w Galicji, osiadł w Zboiskach pod Duklą. Później przeniósł się do Krakowa, gdzie zmarł w nędzy w Zakładzie Opiekuńczym Helclów.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: CZAPSKI Józef - Ukończył liceum pijarów w Warszawie, następnie student Wydziału Prawa UW. 1824 wszedł do służby. W powstaniu wachm. 6 psk., 8.6.31 ppor., należał do korpusu Giełguda, przeszedł 15.7.31 z Rohlandem do Prus. Przybył do Francji 2.32 i należał początkowo do zakładu w Besançon, skąd został skierowany do Vesoul. 4.33 wziął udział w wyprawie frankfurckiej i przeszedł do Szwajcarii. Uzyskał zgodę na powrót do Francji i 1834 osiadł w Angoulême. Tu 2.8.34 potępił Czartoryskiego. Od 1834 członek TDP. Wędrowny księgarz, 1837 w Cognac, 1838 w Bordeaux, 1839 w Amiens, 1842 w Lille, 1843 w Wersalu, skąd 10.43 przeniósł się do Paryża. 1846 wysłany jako emisariusz do Wielkopolski, aresztowany przez władze pruskie i osadzony w Moabicie, wkrótce zwolniony, wrócił do Francji. Wziął udział w wypadkach Wiosny Ludów i walczył w powstaniu wielkopolskim. Jako dowódca szwadronu ciężko ranny pod Książem. Wrócił do Paryża, gdzie pracował jako zecer w polskiej drukarni. 12.53 wyjeżdżał do Chaux-de-Fonds do Szwajcarii. 1860 prowadził wykłady z musztry i taktyki kawalerii na kursach zorganizowanych przez Mierosławskiego. 1861 wykładowca w Polskiej Szkole Wojennej w Cuneo i Genui. Od 1862 członek Stowarzyszenia Podatkowego i Zjednoczenia Emigracji Polskiej. Wziął udział w powstaniu styczniowym, mianowany płkiem i naczelnikiem województw lubelskiego i krakowskiego. Początkowo zwolennik Mierosławskiego, potem Langiewicza, został gen. i dowódcą kawalerii w korpusie dyktatora. Bił się pod Chrobrzem i Grochowiskami. Aresztowany przez Austriaków w Brodach podczas próby przedostania się na Ruś, zbiegł i przez Szwajcarię wrócił do Francji. 1870 po wybuchu wojny francusko-pruskiej wszedł jako żoł. do gwardii nar. Nie wziął udziału w Komunie. 1874 uzyskał zgodę na powrót do Galicji. Osiadł w Zboiskach k. Dukli, a potem w Krakowie. Zm. 12.5.1900 w Krakowie w zakładzie Helclów, pochowany na cmentarzu Rakowickim w kwaterze Ra, w grobie Weteranów.
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim