Honorata Rapacka (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

LESZCZYŃSKA Honorata, z Rapackich (16 V 1864 Czerniowce - 18 I 1937 Warszawa), aktorka, reżyser
Była córką => Wincentego Rapackiego i - Józefiny Rapackiej, siostrą => Wincentego Rapackiego (syna) i => Róży Rapackiej, żoną - Bolesława L., matką => Jerzego L. Wychowywana w środowisku teatr., już jako dziewczynka występowała w t. krak. w rolach dzieci. Od 1870 mieszkała z rodzicami w Warszawie. Tu skończyła Instytut Maryjski i przygotowała się do zawodu aktorki pod kier. ojca. Debiutowała 5 IX 1880 w WTR w roli Klary („Śluby panieńskie"), a 23 IX w roli Matyldy („Wielki człowiek do małych interesów"). Zaangażowana do zespołu dramatu, pracowała w WTR przez trzynaście sezonów. Początkowo występowała pod nazwiskiem panieńskim; w 1881 lub 311 1883 wyszła za Bolesława L. i odtąd używała nazwiska męża. Niekiedy wyjeżdżała na występy gościnne, m.in. do Krakowa (1888, 1892). Od jesieni 1893 T. Pawlikowski zaangażował ją do t. krak., gdzie pozostawała do końca 1894. Wiosną 1895 występowała gościnnie w Łodzi i Poznaniu, a w lecie tego roku w warsz. t. ogr. Wodewil. Od jesieni 1895 L. Śliwiński zaangażował ją do zespołu farsy WTR: tu pracowała przez dwadzieścia trzy sez. występując gł. na scenie T. Małego i Letniego, a tylko niekiedy w T. Rozmaitości (w repertuarze komediowym lub w dramacie) oraz w T. Nowości (w operetkach). Dość często wyjeżdżała w tym okresie na występy gościnne, m.in. do Lwowa (1896, 1910), Sosnowca (1902), Łodzi (1906), Krakowa (1910), a także z zespołem T. Nowości do Petersburga (1906). Kilkakrotnie wysyłał ją Śliwiński do Berlina, Wiednia i Paryża, by zapoznała się z tamtejszymi teatrami. W 1919 przeszła do zespołu T. Rozmaitości, a wkrótce otrzymała emeryturę. 20 III 1924 obchodziła w zespole T. Rozmaitości jubileusz czterdziestolecia pracy scen. w roli Babci („Romantyczna panna"). Odtąd występowała sporadycznie: w T. Narodowym,m.in. W 1924 na przedstawieniu inauguracyjnym w roli Kasztelanowej („Mazepa"), w T. im. Bogusławskiego, gdzie także reżyserowała w 1925 „Ciotunię”, oraz w T. Polskim, gdzie w 1930 wystąpiła po raz ostatni w roli Julii („Dom kobiet"). Grała także w kilku filmach, m.in. „Dzień kwiatka”, „Cud nad Wisłą”. Później występowała jeszcze w przedstawieniach amatorskich w Olszance koło Radziwiłłowa, gdzie okresowo mieszkała. Od 1922 była członkiem zasłużonym ZASP. Niezbyt wysoka, ale uderzająco przystojna, L. miała oryginalną, południową urodę. „Cera ogorzała, wargi wyraziste, zmysłowe, mówiące o wzmożonej wrażliwości. Żywotność natury biła z każdego poruszenia, głos intensywny, można by powiedzieć: jakby nasiąkły elementem uczuciowym” (A. Grzymała-Siedlecki). W WTR grała początkowo role „naiwnych”, jak np. Indiana („Indiana i Charlemagne"), Anusia („Szkoła żon"), a także młodych chłopców, jak np. Wicehrabia de Letorieres („Sztuka przypodobania się"). Dość długo była niedoceniana, nie mając właściwego pola do popisu, do czego w WTR przyczyniała się podobno zawiść koleżanek. Grzymała-Siedlecki twierdzi, że kiedy miała grać Puka w „Śnie nocy letniej”, M. Wisnowska kazała jej oddać rolę i „zagroziła jej rewolwerem (może nawet nabitym?)”. Dopiero T. Pawlikowski, który się poznał na jej talencie, bez wahania zaczął powierzać jej duże role. Nie wszystkie z tych eksperymentów okazały się udane, np. w tyt. roli Balladyny L. zawiodła. Natomiast olśniewający sukces odniosła jako Katarzyna w „Poskromieniu złośnicy"; S. Wyspiański, zachwycony jej grą, sportretował ją w tej roli. O jej dalszych losach zadecydowało powodzenie, jakie osiągnęła na występach gościnnych w Warszawie w 1895 w roli Katarzyny w „Madame Sans Gene”. Było to jedno z jej najwybitniejszych osiągnięć, chętnie porównywane z kreacją G. Rejane (dla której V. Sardou napisał tę rolę). L. Śliwiński zdołał ją wtedy pozyskać do swego zespołu, choć znawcy twierdzili, że właściwą domeną jej talentu jest „komedia wysoka”. Sądy takie wypowiadano i później, przy czym argumentem bywały jej świetne role fredrowskie: Klara („Śluby panieńskie"), Matylda („Wielki człowiek do małych interesów"), a zwłaszcza Justysia („Mąż i żona"). Jednak faktem jest, że L. była także wybitną aktorką farsową i w drugim etapie swej kariery zdobyła sobie w Warszawie wielką popularność właśnie w farsie, lekkiej komedii i wodewilu, w takich rolach jak: Klara („Niobe"), Weronika („Maciek Samson"), Zaza („Zaza"), Mary („Anioł opiekuńczy").

Honorata Rapacka (ID: psb.15088.3)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Inne małżeństwa i dzieci ojca: Wincenty Rapacki, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl