Eels - Souljacker (2001)

Mama won't shave me,
Jesus won't save me!

Ik vind het wel zeer sterk en ook dit keer komt hij bij mij niet onder de 4*. Ik hoor als reden van mensen die dit wat minder vinden dat dit weer meer van hetzelfde is en dat ze het nu wel gehoord hebben.

Allereerst vind ik dit niet bepaald meer van hetzelfde door de krachtige rocksaus die hier bij sommige nummers toch wel overheen gesmeten is. En wat betreft het laatste; Eels mag van mij wel 100 platen maken, ik krijg er nooit genoeg van. Voor mij een van de meest constante bands op het gebied van kwaliteit leveren. v

Very boring; Eels vind ik leuk als ze ingetogen (f)luisterliedjes maken, een beetje zweverig, zoals er op de vorige platen veel stonden.
Hier gaat het me véél te véél richting noise en zelfs f*ckin' garagerock, and God knows I hate that...

very boring, dit album, voor mij toch.

Ook ik kocht dit album in de veronderstelling dat er mooie, rustige liedjes op staan. Die staan er ook op: Woman Driving, Man Sleeping neigt naar het hemeltergend mooie en ook de Unfinished Sympathy-pastiche Fresh Feeling is prachtig.

Tussen de noisy liedjes zitten er ook een hoop sterken: Dog Faced Boy is een binnenkomer/kopstoot van jewelste. Ik ben dus duidelijk wel van de noise. Maar ja, voor zulk soort vandalisme kocht ik geen eels-plaat, als iemand nog snapt wat ik bedoel.

Het album is wel wat onevenwichtig, het vergelijkbare Sparklehorse komt veel beter uit de verf met deze combinatie van ingetogen en liefelijk versus energiek en noisy. Desondanks vind ik dit toch een geslaagd album, omdat de nummers gewoon goed (behalve What's This Note dan) en bij vlagen wel ijzersterk zijn.

Het eerste album van Eels wat me echt tegenviel, te veel lawaai en te veel clichématige gitaarrock. Daar staat tegenover dat een nummer als Friendly Ghost wat mij betreft toch wel tot het beste behoort wat ze gemaakt hebben, maar dat redt deze plaat helaas niet.

Ik denk hetzelfde als rbreeman, teveel NOISE en te weinig echt beklijvende mooie liedjes. De vorige drie albums bevielen me stukken beter, eigenlijk.
Niet zo'n beste beurt hier voor Eels.

Ach , ik denk dat Mark af en toe gewoon zin heeft naar back to basic garagerock. Al was het maar voor de broodnodige afwisseling en om matriaal te hebben voor "live"optredens, maar zijn rustigere nummers hebben ook wel mijn voorkeur. Ondertussen kan ik in die zin Souljacker (en Hombre Lobo) toch wel waarderen.

de minste eels plaat! verreweg

Dat heb ik zelf ook lange tijd gedacht (okay: de minste na Shootenanny!). Nu ik even in een Eels-periode zit kom ik daar meer en meer op terug.
Het is lekker afwisselend en de rockvibe slaat enorm aan bij mij. Let wel: ik hou juist van die kleine, lieve liedjes die over het algemeen rustig klinken maar tussen dat enorme aantal begint Souljacker juist enorm op te vallen door het ruigere randje dat hier en daar aanwezig is. We zijn dat nu eenmaal niet erg gewend van E (Zo'n What Is This Note? is dan ook erg twijfelachtig en ik begrijp dat velen dit gewoon ordinaire herrie vinden).
Op een aantal nummers moet ik het volume wel omhoog gooien om vervolgens eens lekker swingend door de woonkamer te gaan (en die is redelijk groot dus dat kan).
Groeiplaatje? Dat wil ik het niet noemen, maar het was voor mij een kwestie van even het geheugen resetten en opnieuw beluisteren. Leuk dat het dan toch wat anders blijkt uit te pakken. Nog steeds staat het album niet al te hoog in mijn lijstje Eels albums maar ik begin het wel enorm leuk te vinden en misschien moet ik binnenkort maar gewoon eens toegeven aan het feit dat ik dit wel heel erg leuk ben gaan vinden en dat ik dan maar eens niet mee moet gaan in de algehele tendens als zou dit album tot de mindere behoren

Ik begin deze langzaam toch wat meer te waarderen. Eels speelde tijdens de huidige tour "That's Not Really Funny", "Fresh Feeling" en "Souljacker" live, dus ik heb deze CD nog eens uit de kast getrokken. Bevalt me beter dan toen ik hem pas gekocht had. Daarna heb ik hem een beetje verwaarloosd. Maar "World Of Shit" is een mooi nummer dat ik helemaal vergeten was.

"What's this Note" hoeft voor mij dan weer niet zo..

Voor mij is dit ook een vrij clichématige en een iets te stevige eelsplaat. Maar toch: een album waar "Woman driving...", "Dogfaced Boy", "Fresh Feeling" en mijn favoriet "Jungle Telegraph" op staat kan ik niet lager waarderen dan een:
3,5

Op Woman Drving hoor ik voor het eerst een gitaar die niet standaard EELS klinkt, lekkere zuivere akoestische gitaar! Al is de melodie natuurlijk wel hel erg EELS

Laatste inbreng van Lisa Germano?

Ik mag Eels erg, en de muziek die zij maken; en de laatste tijd waardeer ik plaatjes als 'Souljacker' steeds meer.

Oke, fair, ik geef toe dat 't muzikaal gezien niet z'n sterkste is, en er staan ook niet de sterkste songs uit zijn oeuvre op, maar 't heeft juist een enorm sympathiek gehalte. 't Is als zo'n meisje in de klas dat je eerst niet opvalt - maar nadat je d'r langer kent steeds leuker en liever wordt.

In vergelijking met bijvoorbeeld Electro-Shock Blues inderdaad wel 'n beetje een ander geluid - maar ik mag 't wel. 't Is iets harder en anders, en toch een typisch Eels-bad gebleven. Fijn.

Na de eerste drie platen, die ik allemaal met 4 of hoger kon beoordelen, grijpt dit me minder. Zoals hierboven meermaals gezegd muzikaal niet zo sterk, al is dit album in vergelijking met voorgaand werk méér een groeier, je moet er meer tijd in steken. Voor mij werkt dit minder dan al het voorgaand werk, maar niettemin een goede score waard.

Op sommige nummers (bv.zeven en acht), klinkt eels als Beck, maar zit ik daar op te wachten? Nee, als ik Beck wil horen, luister ik wel naar Beck. Het is niet slecht, maar weinig origineel.

Ook hier stelt Eels mij niet teleur.
Is minder memorabel dan in ieder geval Beautiful Freak en Electro - Shock Blues, maar het rauwere rockelement hier, werkt eigenlijk best goed.
En dan nog zitten de liedjes weer slim inelkaar.
Minder echte highlights, maar de benadering en de coherentie, maakt het wederom tot een prima geheel.

Had de plaat op 4 sterren staan, op hetzelfde niveau als de 3 voorgangers. Echter vind ik dat te veel eer voor dit album, de ruige gitaargeorienteerde nummers spreken mij wel aan ( behalve de afsluiter ) maar de ingetogen nummers winnen het toch op dit album. Fijne plaat maar zeker niet zijn beste.

Dit vond ik de eerste "mindere" Eels plaat..ik wil E depressief hebben en niet rockend....heb hem 3 keer live gezien en steeds krijg ik die rock versie van Eels terwijl ik met hem de verdoemenis in wil

Dat had ik eerst ook, echter na zoveel jaar pak ik deze nog regelmatig uit de kast. Ter afwisseling van de verdoemenis-cd's is dit best fijn. Slechte albums heeft hij m.i. ook niet gemaakt, ook deze krijgt nog een dikke voldoende

Teenage Witch zal wel 1 van E's grootste mispeertjes zijn Die en What is This Note? vervangen door Jehovah's Witness en Rotten World Blues zou een nog sterker regulier album opleveren. Op de overige bonusnummers haalt E zijn niveau helaas ook niet.