The Notorious B.I.G. - Ready to Die (1994)

Klopt. Als de teksten vooral seksisme of geweld verheerlijken dan haak ik af. Dan luister ik liever naar een beat of een andere rapper.

royals

Ik heb nu uit nieuwsgierigheid jouw top 10 bekeken. Omdat ik erg benieuwd was of ik daar een hip hop album zou vinden. Maar Doggystyle is ook niet het meest schone album lijkt mij?

Ik heb mijn top 10 weet ik niet hoe lang niet veranderd. Sinds dit jaar of zo denk ik anders over veel rap teksten. Ik heb die CD ook allang weggegooid. Maar mijn top 10 is meer een reflectie van platen die op mij een invloed hebben gehad (in mijn jeugd) vooral. Niet zozeer de beste albums die ik ken. Ik vind nu alleen de beats/productie van Doggystle goed niet meer de lyrics. Dus gangstarap albums en rap albums in het algemeen waardeer ik voor de beats.

Het beste debuut in hiphop; Nas wie?

Laten we eerlijk zijn; 2Pac's debuut uit 1991 was ook keihard!

Fuck the world, don't ask me for shit
Everything you get you gotta work hard for itttt

Blijft een harde plaat dit, zeg. Biggie blijft toch een grootheid op het gebied van flowen en in combinatie met zijn fijne stemgeluid blijft dit - bijgestaan door de sterke producties - een absoluut meesterwerk.

Voor mij is dit het beste Hip Hop album dat ooit gemaakt is. In mijn vriendenkring is het toch vaak The Chronic, maar ik vind dit album veel diverser.

Absurd goed debuutalbum! En dat uit de mond van een diehard 2Pac luisteraar. Mijn mening over Biggie is helemaal bijgedraaid.

Ik begrijp niet helemaal waarom een diehard 2Pac luisteraar niet van Biggie zou kunnen genieten?
Neem aan dat de vete niet door sloeg bij de fans? Althans niet buiten Amerika?

In mijn jeugd koos ik standaard het 2Pac kamp, dat was waarschijnlijk puur op emotie gebaseerd. Maar toch als je het verhaal een beetje kent had BIG een dubieuze rol, vind ik nog steeds.

Ik ken het verhaal een beetje en heb de docu gezien, ik zou eerder zeggen dat Puff Daddy en Suge Knight een dubieuze rol hebben, BIG niet echt.
Ik was overigens ook meer van 2pac kamp, maar meer omdat ik een hekel had aan die hele Bad Boy shit. Notorious BIG ondanks dat altijd een meer dan uitmuntende rapper gevonden.

In tegenstelling tot life after dead (bagger voor mij ) is dit een classic!

Best irritant dat mijn vinyl zo´n slecht volume heeft. Meer mensen last van? Of heb ik weer een slechte versie.

Ik heb de VMP reissue, en die klinkt fantastisch.

M'n geluid is prima, alleen staan op mijn vinyl-versie slechts 9 tracks

Ja dat heb ik ook, kwam er pas later achter helaas.

Er zijn van Ready to Die heel veel bootlegs in omloop. Een groot deel ervan heeft weliswaar kekke kleurtjes, maar maar 9 tracks... Ik kan me goed voorstellen dat daarop de kwaliteit minder is.

Ik oktober komen er twee offciele badboy re releases op vinyl uit. Daarop staan wel alle tracks en die zijn op 140 gram vinyl. Die kwaliteit al waarschijnlijk wel goed zijn.

Absoluut 1 van de beter hiphop albums. Biggie heeft een beestachtige flow en de beat zijn prima.

Zie dat ik hier op de één of andere onverklaarbare manier 4,5* voor heb gegeven. Heb deze tikfout dan ook maar heel snel gecorrigeerd.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Toen ik nog veel naar hiphop luisterde heb ik ook dit album beluisterd. Toen was Notorious BIG niet echt mijn ding, misschien jaren later wel weer.
Kan nu al zeggen dat het mij nu stukken beter bevalt dan het vroeger deed. Maar of het zo goed is in verhouding met andere hiphop die niet of lager in deze lijst staat is de vraag (en vooral een kwestie van smaak). Het conceptuele aan dit album is wel goed uitgewerkt en bovenal vind ik de flow van BIG erg fijn. Favoriete tracks zijn dan toch wel One More Chance, Juicy, Big Poppa en Respect.

Weer eens opgezet vanavond. Bijzonder goed album. Mid 90's New York is altijd top!

Als nieuwkomer in de hiphopwereld, die nog volop aan het ontdekken is, spreekt Ready to Die van The Notorious B.I.G. mij wat minder aan. Hoewel Biggie’s raps op het eerste gehoor technisch gezien goed klinken, begint zijn stemgeluid en de veelvuldige zelfverheerlijking na verloop van tijd wat eentonig te worden. Everyday Struggle is dan ook een welkome afwisseling, waarop we een meer oprechte Notorious horen, wat mij ook direct overtuigd. Ik merk dat ik daar meer van wil horen.
Mijn voornaamste kritiekpunt ligt echter bij de productie, die veel te eentonig is. De beats op Ready to Die klinken vaak vrij rechttoe rechtaan en voorspelbaar, met weinig variatie tussen de nummers. In vergelijking met tijdgenoten als Nas en GZA, die mij weten te verrassen met een sterk eigen geluid dat niet verveelt, mist dit album voor mij de nodige creativiteit in productie. Voor nu een onvoldoende voor Ready to Die, maar hopelijk groeit dit album met wat extra luisterbeurten door naar een voldoende.

Ongeëvenaard.