Jackson Browne - The Pretender (1976)

Toch wel een hele mooie plaat. Ik heb deze te laag ingeschat. Zoals te verwachten zit deze qua geluid redelijk tussen Late for the Sky en Running on Empty in. Wel is Jackson Browne minder optimistisch gestemd. De sfeer en teksten ademen neerslachtigheid. Jackson zingt over zijn zoontje, tegenslagen en gemiste kansen en lijkt zijn plaats in de wereld, als alleenstaande vader, even niet meer zo goed te kennen. Oprecht, dapper en persoonlijk document.

Ook muzikanten zijn mensen met tegenslagen en neerslachtigheid
Maar het verschil is vaak , hun kunnen die ups and downs in hun muziek verwerken
en het gekke is ...het zijn meestal de meest gevoelige of hun mooiste werken en/of albums

Zijn eerste vrouw Phyllis pleegde zelfmoord tijdens de opnames van deze plaat.

Father McKenzie trekt (en niet als enige) met: de vergelijking met terwijl er best wel de nodige verschillen zijn. Overeenkomsten ook natuurlijk, beide representanten van de Westcoast-rock bij de Warner-gigant en ook nog grotendeels gebruik makend van dezelfde sessiemuzikanten. In retrospectief zie ik Zevon als (sterk) ondergewaardeerd en Browne als (lichtjes) overgewaardeerd. Ik heb toch een voorkeur voor de soms wat cynische Zevon boven de vaak licht zalvende Browne. Warren Zevons muziek heeft vaak meer pit, melodische variëteit en humor ook. Zevon doet ook nooit moeite om zich zo goed mogelijk voor te doen. Maar dit album van Browne onderstreept toch wel het cliché dat grote ellende tot grote kunst leidt. Ruim zijn beste inderdaad

Dit album staat in het teken van de zelfmoord van zijn vrouw Phyllis Major. Het blijkt vaak dat tegenslagen inspirerend zijn voor een prachtig album, nu ook hier. Met name de titelsong vind ik buitengewoon. De sfeer van dit album is somber en neerslachtig maar nooit overdreven zwaarmoedig, het klinkt oprecht en het is niettemin een vrij toegankelijk album geworden wat ook blijkt uit de behoorlijke verkoopcijfers.

Wat mij betreft man's beste plaat. Het enige wat mij nog wel eens tegenstaat aan Jackson zit hem in het feit dat hij songs nog wel eens uitrekt langer dan nodig, maar dat is persoonlijk. Voor de rest niets dan lof voor deze singer songwriter die dit album onder barre omstandigheden maakte. Hoewel The Pretender zeker geen zonnig plaatje is geworden klinkt er een bepaalde berusting in door, een bepaalde vorm van melancholie dat niet doorslaat in zelfbeklag en emotionele ellende. De mooie arrangementen, warme productie en uitgebalanceerde songs doen de rest. Het bloedstollend mooie Sleep's Dark and Silent Gate vormt met zijn korte speelduur voor de kerst op de taart, hoewel Daddy's Tune, Here Come Those Tears Again en het titelnummer hier bijna niet voor onderdoen.

De omstandigheden (de zelfmoord van zijn vrouw Phyllis Major) hebben geresulteerd in een album, dat direct bij mij binnen kwam (en nog steeds komt).

Maar ook een album dat best onevenwichtig is, zowel in tekst, als in productie en soms ook de zang (de overslaande stem in Linda Paloma). En gek genoeg stoort dit mij geen enkel moment.

Dit album was mijn kennismaking met deze topper. Staat nog steeds als een huis dit album.

onderdeel van het gouden kwartet aan albums, los van deze For Everyman, Late For The Sky en Running On Empty die hij in de jaren 70 maakte. alle 4 juweeltjes. vond zijn come back album "I'm Alive" ook heel sterk. een aangename verrassing die destijds (1993) ineens uit de lucht kwam vallen na een aantal "mindere" albums uit de jaren 80. wat kwamen er in de 70's veel klassiekers uit, niet dat je dat destijds bij het uitkomen van al die albums besefte, maar ook artiesten als Ry Cooder, Randy Newman, Van Morrison, John Prine en uiteraard Bob Dylan brachten tritsen van dit soort kwaliteitsalbums uit. heel wat keren naar de platenzaken moeten "rennen" om de LP's te kopen. het leek niet op te kunnen. wat Jackson Browne betreft, benieuwd of er van deze klasse albums ooit Deluxe Editions zullen uitkomen met demo's, outtakes en liefst ook eerder niet uitgebrachte nummers en dan wel "digitally remastered". heb een reguliere versie op cd (made in Germany) van Late For The Sky die nogal beroerd klinkt. kan ook aan de productie hebben gelegen, want deze "Pretender" klinkt wel prima op cd.

een album uit 1976 (van toen ik 20 was , tekst met toestemming van kris de bruyne rip)
en 1 van de beste van Jackson , ik heb ze letterlijk grijsgedraaid en jaren later ook nog de cd gekocht.
de lp begint zeer sterk met The fuse en gaat door tot het laatste nummer en dan is er stilte en moet je even bekomen van deze indringende lp .

Iets minder dan de eerste 3 lp's maar toch weer een juweeltje.

voor mij is deze lp bijna evengoed als running on empty ( zijn meesterwerk)