Nightingale - I (2000)

Ik vind er weinig aan, deze CD van Nightingale. Het laat dezelfde indruk achter als het optreden op Prog Power Europe 2012. De liedjes zijn eigenlijk simpele hardrock songs, gezongen met een stoer bedoelde melancholische inslag, die mij regelmatig aan Glenn Danzig doet denken. Helaas stelt de inhoud teveel teleur en laat het een anonieme indruk achter.

Vergeleken met de voorganger The Closing Chronicles kan ik je enigszins gelijk geven. Deze cd is dan een stukje minder, maar ook deze is voor mij wel een redelijk goede cd. Vanwege de stem van Dan Swano blijft het lekker om naar te luisteren.

Na de gothrock-verrassing The Breathing Shadow en het proggy The Closing Chronicles kwam Swanö in 2000 met een plaat voor de dag die meer zijn variatie op AOR/melodieuze hardrock was. Nee, geen Foreigner of Whitesnake-achtige toestanden. De geluid is net te heavy, en de zang van Swanö ... die diepe, warme stem, lijkt in geen velden of wegen op heliumzangers als Fran Cosmo of Fergie Fredericksen. In interviews verdedigde Swanö zich, hij had een bredere smaak dan alleen metal en luisterde net zo lief naar Richard Marx. Hij is vast ook wel fan van een band als Dare?

"I" is het derde deel van een trilogie, of eigenlijk een prequel, ach, het verhaal volg ik eigenlijk niet zo. Muzikaal staat ook deze aflevering als een huis. Geen Thoughts from a stolen soul of Nightfall Overture hier, verder niks te klagen. Cool dat Swanö alle trends heeft genegeerd en zijn eigen pad volgde. Ik hoop (negen jaar na de laatste NIghtingale) dat hij zijn wandelschoenen nog eens aantrekt voor een vervolg.

Dit album had ik lang geleden op cd. Gekocht omdat het in de Aardschok aardig de hemel in werd geprezen. Ik herinner me dat ik lichtelijk teleurgesteld was toen ik de cd in de speler deed en de eerste klanken tot me kwamen. Die stem...ik kon er niet veel mee. Maar omdat ik m'n zuur verdiende centen eraan had uitgegeven (zo ging dat toen nog) bleef ik 'm toch maar luisteren. En zo gebeurde het dat ik er op den duur toch wat meer plezier aan ging beleven. Uiteindelijk heb ik de cd toch weggedaan. Want ik luisterde het nog maar zelden en de cd kast begon te krimpen dus tja....
Ik zit het album nu voor het eerst in ik gok 15 jaar weer eens te luisteren. En er zijn de nodige momenten van herkenning. En zoals dat heel vaak gaat bij mij kan ik dit nu veel beter hebben dan toen het net uit kwam. Ik blijf het een lange zit vinden om een heel album naar deze manier van zingen te moeten luisteren. Maar de nummers zijn toch interessant en afwisselend genoeg om te blijven boeien. Dat hammond orgeltje dat in een aantal nummers om de hoek komt kijken is echt geweldig!