Stevie Wonder - Songs in the Key of Life (1976)

Laten we dan even de persoonlijke smaak uitbreiden naar de gemiddelde waardering op MusicMeter. Dan doen Porcupine Tree met zes albums en Iron Maiden met zeven albums al beter. Nick Cave & The Bad Seeds, acht albums op rij. Opeth ook acht. Otis Redding, negen albums. En er zijn er ongetwijfeld nog veel meer. De uitspraak geen andere artiest te kennen dan Stevie Wonder met zo'n reeks topalbums zegt alleen iets over individuele voorkeur en/of muziekkennis.

Zal mijn beperkte muziekkennis wel zijn..

…en bij mij ongetwijfeld mijn individuele voorkeur.

De waarderingen op MusicMeter zijn natuurlijk eveneens aanvechtbare criteria, maar op deze site vind ik ze nog wel een bruikbaar uitgangspunt.

In een heel ander genre vind ik trouwens dat Iron Maiden zeker in dat rijtje thuishoort. Maar verder wou ik maar niet teveel off-topic gaan met deze discussie.

Terugkerend naar Stevie - het is wel erg jammer dat hij na die prachtige reeks zijn kruit goeddeels verschoten leek te hebben. Was Hotter than July nog best acceptabel, daarna daalde het peil van zijn output wel heel drastisch.

Stills vanaf de 1e Springfield t/m Stills Live. Niet allemaal solo, maar hij was tussen 1966 en 1974 wel echt happening. Scoorde een boel gouden platen ook. Bij Young worden EKTIN t/m Rust Never Sleeps toch redelijk alom beschouwd als een iconische run van een decennium. De scores hier op MuMe liegen er ook niet om.

Zoals Kronos ook aangeeft, zijn er volop artiesten te vinden die het ene na her andere hoog gewaardeerde album achter elkaar afleveren. Nogmaals, niet om afbreuk aan Stevie Wonder te doen.

Oké, daarin kan ik je goed volgen waar het Stephen Stills betreft. Vanaf Buffalo Springfield was hij wel een aantal jaren ‘on a roll’. Wat Neil Young betreft heb ik wat moeite met American Stars ‘n’ Bars, terwijl ik Tonight’s the night ook niet zie als het meesterwerk waarvoor het vrij algemeen gehouden wordt. Maar daar zeg ik het al: algemeen erkend, dus die krijg je van mij.

Je zou er bijna een algemeen topic over starten, maar ik vermoed dat iedereen dan toch met zijn eigen favorieten komt aanzetten…

Met MusicMeter als graadmeter moet Tom Waits zeker nog genoemd worden. Maar liefst twaalf albums op rij met een hoog stemgemiddelde.

Bij Stevie Wonder gaat het na die creatieve piek inderdaad ineens wel erg bergaf.

Eigenlijk onbegonnen werk om hier mijn favoriete nummers te kiezen, maar de favorieten van vandaag maar aangevinkt. Meesterwerk in alle opzichten voor mij. Zojuist lekker lamme zondagmiddag invulling door naar de BBC Classic Albums aflevering van deze te kijken, zeer vermakelijk.

Een vrij sterk album maar de absolute klassieker status die dit album wordt toegeschreven, vind ik toch wat overdreven. Er staan namelijk ook wat te zoete en voortkabbelende nummers op. 4 sterren

Dit is het enige album wat ik ken van Stevie Wonder. Ooit gekocht vanwege de bekendheid van het album en omdat hij in schappen lag voor een leuke aanbieding.

Af en toe word ik vrolijk van deze muziek en kan het mij zeer bekoren. Maar ik haak af wanneer het mierzoet wordt.
Voor mij beslist geen topalbum, zoals velen hier vinden, maar ook zeker geen slecht album.

Ik kan me voorstellen dat er muziekliefhebbers zijn die vinden dat er betere albums zijn dan deze Songs in the Key of Life. Ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die een persoonlijkere band met andere muziek dan deze. Ik kan me zelfs voorstellen dat mensen zijn die vinden dat er op andere albums meer klassiekers staan. Maar als je als fatsoenlijke muziekliefhebber niet houdt van dit album, dan zal het ervoor zorgen dat ik onmiddellijk elke mening die je had over alles en nog wat, ooit absoluut wantrouw. En er is geen ander album waar ik dat over kan zeggen.

Waar vind je het "mierzoet" worden? Dat is een term die ik zal gebruiken voor smakeloze Disney achtig nummertjes waar sommige artiesten zich in de jaren 90 mee bezig gingen houden. Eventueel kun je Knocks Me Off My Feet of Summer soft zoet noemen, maar dan wel op een goede smaakvolle manier met een jaren 70 soul sound.

Nou nou nou, ik vind dit nogal een heftige uitspraak zeg!
Ik ken veel me sen die dit album totaal niet aan spreekt, daar heb ik dan persoonlijk geen moeite mee. Maar ik kan mij voorstellen dat als je geen fan bent van Stevie's stem of de muzieksoort (veel electronisch orgel en percussie) niet de jouw is dan is dat toch helemaal niet erg? Zoveel mensen zoveel smaken....

Zelf vind ik dat er heel mooie nummers op staan; As, Village Ghetto Land, Sir Duke etc.
Daarbij hou ik ook veel van 60er jaren soul muziek (Aretha Franklin, Motown: D. Ross, M. Gaye, O. Redding etc). Maar wanneer een ander daar niets om geeft neem ik dat ter kennisgeving aan en zal ik niet zijn/haar mening over de favoriete muziekkeuze torpederen.

En....er zijn heel veel albums die ik hemel schreiend mooi vind en waarbij ik mij niet kan voorstellen dat een ander het 'niets' vindt...

Isn't She Lovely doet een goeie gooi - maar er staat voldoende compensatie - power songs zoals Black Man - op dit album. Tekens als ik George Michael As hoor(de) zingen, vond ik dat een heel fijne song.

Goed punt. Isn't she lovely zoekt de grens op inderdaad. Maar dat is dan ook de enige wat mij betreft.

Precies, dit album is zo'n beetje de uitzondering die de regel bevestigd. Op dit album staat voor iedereen wat wils, voor alle leeftijden, ongeacht wie je bent, waar je vandaan komt of hoe je in je vel zit. Zowel serieuze thema's komen aan bod, evenals thema's waar eenieder mee te maken krijgt in zijn leven (ja toegegeven, Isn't she lovely is wat zoetzappig). Dit album is simpelweg een algehele viering van het leven in al haar vormen. En daarom is zo universeel goed.

Ja, ja … Songs in the Key of life. Gekocht op mn elfde en na drie vinyl exemplaren nog steeds voor mij, het mooiste, meest complete en muzikale album. Voor mij geen misser op, zelfs Isn’t she lovely vind ik heerlijk.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Stevie Wonder - Songs In The Key Of Life (1976) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Stevie Wonder - Songs In The Key Of Life (1976)
Stevie Wonder timmert al vanaf het begin van de jaren 60 aan de weg, maar maakte zijn beste albums in de jaren 70, met het indrukwekkende dubbelalbum Songs In The Key Of Life uit 1976 als onbetwist hoogtepunt

Songs In The Key Of Life van Stevie Wonder wordt gerekend tot de kroonjuwelen van de popmuziek en daar valt niets op af te dingen. De Amerikaanse muzikant maakte in de jaren 70 meerdere uitstekende albums, maar op het in 1976 verschenen album komt alles samen. Stevie Wonder vermengt op Songs In The Key Of Life meerdere stijlen en kleurt zijn songs prachtig in met een flinke stapel instrumenten. Ook in vocaal opzicht maakt de Amerikaanse muzikant makkelijk indruk en dat doet hij ook met de combinatie van grote hits en wat dieper gravende songs. Songs In The Key Of Life is zo’n zeldzaam album waarop alles klopt en dat doet het 48 jaar na de release nog steeds.

Ergens aan het begin van de jaren 80 besloot ik om mijn muzieksmaak wat te verbreden en kocht ik in de ramsj op goed geluk twee albums van Stevie Wonder. Journey Through The Secret Life Of Plants kon ik als liefhebber van elektronische muziek en symfonische rock bij vlagen wel enigszins waarderen, maar met Songs In The Key Of Life had ik destijds echt helemaal niets.

Inmiddels zijn de rollen omgedraaid. Journey Through The Secret Life Of Plants uit 1979 blijft een bijzonder album en een zeer moedig album (ook bekeken vanuit het perspectief van de platenmaatschappij), maar ik kan van het overgrote deel van de songs op het album toch geen chocolade maken. Songs In The Key Of Life uit 1976 daarentegen reken ook ik inmiddels tot de onbetwiste klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek.

Het een uur en drie kwartier durende album laat het veelzijdige talent van Stevie Wonder horen, die met Songs In The Key Of Life overigens al zijn achttiende album afleverde. Op het dubbelalbum Songs In The Key Of Life staan invloeden uit de soul centraal, maar Stevie Wonder sleept er ook invloeden uit de funk, jazz en pop bij. Het album werd gemaakt met een waslijst aan uitstekende muzikanten en een nog langere lijst met achtergrondzangers en zangeressen.

Ik heb vaak wel wat moeite met de stem van Stevie Wonder, zeker wanneer hij er flink wat stembuigingen tegenaan gooit, maar op de zang op Songs In The Key Of Life heb ik niets aan te merken. Stevie Wonder zingt op Songs In The Key Of Life heerlijk soulvol en laat zich prachtig ondersteunen door flink wat achtergrondvocalisten, onder wie de nodige zangeressen, die zorgen voor een prachtig vol geluid.

In muzikaal en productioneel opzicht is het album nog wat indrukwekkender. Songs In The Key Of Life staat vol met lekker in het gehoor liggende songs, die zijn ingekleurd met stapels instrumenten. Stevie Wonder produceerde het album zelf en is er in geslaagd om al die instrumenten, waarvan hij zelf het merendeel bespeelde, te integreren in een geluid dat is blijven ademen. Zeker de synths op het album doen inmiddels misschien wat ouderwets aan, maar voorzien Songs In The Key Of Life wel van een herkenbaar eigen geluid.

Het album bevat met onder andere Sir Duke, I Wish, As, Another Star en Isn’t She Lovely een aantal hele grote hits, maar de minder bekende songs op het album zijn minstens net zo interessant. Ook in tekstueel opzicht is het afwisselend maatschappelijk en persoonlijk betrokken Songs In The Key Of Life overigens een interessant album.

Ik heb na de min of meer toevallige aanschaf van Songs In The Key Of Life heel lang niet meer naar de muziek van Stevie Wonder geluisterd en ben daar eigenlijk vorig jaar pas weer mee begonnen en het bevalt me uitstekend. Songs In The Key Of Life is overigens ook een album dat enorm veel invloed gehad moet hebben op Prince, zeker wanneer het gaat om de veelheid aan invloeden, waaronder invloeden uit de jazz en de funk, en het oog voor detail in de instrumentatie en productie, maar ook de zang heeft een jonge Prince duidelijk geïnspireerd.

Stevie Wonder heeft sinds het nog heel behoorlijke Hotter Than July uit 1980 helaas niet veel bijzonders meer gemaakt, maar met name zijn albums uit de jaren 70 zijn van een hoog niveau met wat mij betreft Talking Book uit 1972, Innervisions uit 1973 en vooral het geweldige Songs In The Key Of Life uit 1976 als uitschieters. Erwin Zijleman

Inderdaad beter wordt het niet.

Helaas kan ik niet meer dan 5 sterren geven. "niet te evenaren"

De plaat duurt 1 uur en 45 minuten, inclusief de 4 bonustracks die als EP bij de oorspronkelijke LP zaten en die als "Something’s Bonus Extra" werd vermeld.
Die EP zat al bij het eerste album en vervolgens bij alle daaropvolgende uitgaven. Met andere woorden, ze hadden die 4 nummers net zo goed op de dubbelelpee kunnen zetten. Gelijkelijk verdeeld over beide LP's zou de 1e dan ongeveer 51 minuten duren en de 2e 53. Misschien was er angst voor kwaliteitsverlies. Wat mij betreft volkomen ten onrechte. Het zorgde bij mij wel voor enige ergernis. Ik ben een albumman, geen singles- of EP-man. Ik heb die EP dan ook (te) weinig gedraaid.
Maar kijk, verleden week kocht ik het album eindelijk als dubbelcd en "all my troubles seemed so far away".

Dan de muziek op het album. Ik heb een sterke voorkeur voor plaat 1. Daarop staan alle persoonlijke favorieten. Het begint al goed met het mooie "Love's In Need Of Love Today", gevolgd door het schijnbaar luchtige "Have A Talk With God". Jammer dat dat hoogtepunt uitgerekend gevolgd wordt door een jazzrockniemendalletje, het zeggingsloze "Contusion". Zelfs de naam is lelijk…

Daarna het voor mij beste nummer van het hele album: "Sir Duke". Zo’n nummer waarin zowel de muzikanten als de zanger in topvorm zijn. Het swingt zoals de topjazzorkesten in hun beste dagen. Duke Ellington had het ongetwijfeld likkebaardend aangehoord. Dit is zo'n nummer dat nooit gaat vervelen, ook niet nadat je het al honderden keren hebt beluisterd. Fantastisch.
Verder gaat het, op de oorspronkelijke B-kant van de LP, met enkel klassenummers. "Pastime Paradise" is daarbij ook een persoonlijke favoriet.
"Summer Soft", dat aardig begint, zorgt voor enige irritatie. Wonder zingt aan het eind steeds krampachtiger 'and she's gone'. En daar kunnen de gevoelige oortjes van ondergetekende absoluut niet tegen.

Het aardige "Isn’t She Lovely" en het mooi gezongen "Joy Inside My Tears" zijn de eerste nummers op plaat 2. 'Life is Aisha, the meaning of her name,' zingt Stevie op "Isn't She Lovely". De werkelijke betekenis van Aisha is echter "kracht" en “intelligentie", zo lees ik op wikipedia… Vooruit, dat zien we door de vingers. Het nummer had echter wel wat korter gekund. Het outro, waarop Stevie zo te horen zijn kind Aisha in bad doet, duurt zowat 4 minuten! By the way, de single-versie van "Isn't She Lovely" duurt 3.20 min. Inderdaad: dat outro staat daar helemaal niet op.

En dan "Black Man". Wat begint als een lekker uptempo nummer met een boodschap, eindigt in wat mij betreft een even overbodig als irritant vraag-en-antwoordspel. Stevie had na 5.27 min. zijn punt wel gemaakt. Na een jazzy intermezzo volgt 3 min. geschreeuw (ik kan het niet anders noemen). Het laat de luisteraar (in ieder geval mij) volkomen murw achter, me afvragend wat ik de mensheid toch heb misdaan. Je kunt gerust een boodschap in je muziek stoppen. Duw het de luisteraar echter niet door de strot. Enige poging tot subtiliteit had hier niet misstaan.

De volgende nummers maken gelukkig veel, zo niet alles goed. Wat opvalt, is de lange speelduur van zowel "Another Star" als "As". Fade-outknop vergeten? Goede muziek hoor. Alleen, er komt maar geen eind aan. De nummers van de EP sluiten plaat 2 af. Een reden voor mij om voortaan plaat 2 wat vaker op te zetten.

Als al het overbodige er direct tijdens het opnemen van het album eraf was gehaald, hadden we gemakkelijk een dubbelalbum zónder die extra EP in de vorm van een 7 inch-plaatje gehad. En kon dat onhandig omvangrijke tekstboek nu echt niet in een handzamere vorm worden bijgevoegd? Gelukkig is dat bij de cd-uitgave een stuk kleiner (ha!).

Maarre... sinds wanneer maakt Stevie Wonder funk, zoals hierboven staat? Wat dacht je van jazzrock? Of r&b? Easy listening? Anyway, vier sterren.

Je kunt wel zeggen dat Stevie Wonder zijn laatste goede plaat maakte toen hij pas 31 was ("Hotter Than July"). Ter vergelijking: op nota bene, hetzelfde platenlabel – Tamla Motown – maakte Marvin Gaye op zijn 32ste misschien wel zijn beste plaat: "What’s Going On". En er zouden nog een handvol volgen – tot zijn vader hem het zwijgen oplegde. Al Green maakte in 2003 zelfs (na een afwezigheid van 8 jaar) op 57-jarige leeftijd een daverende comeback met een even gloedvol als uitstekend album: "I Can't Stop". Sterker nog, de 2 volgende albums waren net zo goed.

Blijft de vraag wat de plotselinge artistieke droogte van Stevie heeft veroorzaakt (de creatieve zon in de jaren 70, geïmplodeerd tot een uitgedoofde dwerg vanaf de jaren 80). Stevie Wonder is in 2017 voor de 3e keer getrouwd. Had er niet een mooie echtscheidingselpee ingezeten, zoals bv. die van Marvin Gaye?

Jeetje wat een kritiek op dit album Nitsfan en dan toch vier sterren?
Hoewel je het prima onderbouwt, wek je de indruk meer van radio singles en korte albums te zijn. Misschien is Innervisions dan een album dat je beter ligt?
Ja, Songs In The Key Of Life is soms wat overdadig, en hier en daar ook wat gedateerd (dat 'strijkje' op Village Ghetto Land was veel mooier geweest met echte strijkers ) maar die overdadigheid en lange outro's horen ook een beetje bij dit album. Er was zóveel creativiteit die er uit moest bij Wonder. En het was uniek, nog nooit eerder was er zo'n groots dubbel album gemaakt door een soul artiest.
Natuurlijk zijn er ook kritiekpunten. Zo is de jaren 70 opname eigenlijk niet zo mooi. Ik heb de orginele dubbel lp en die klinkt (zelfs na een grondige wasbeurt) soms alsof de instrumenten onder een laag stof zitten. Ook is het bloed irritant dat kant 1 en 4 op de eerste plaat en kant 2 en 3 op de tweede plaat geperst zijn. Dat haalt de orginele flow zo uit het album, dat dit alleen al de reden zou zijn om eens een her-persing te kopen.

Was er überhaupt wel een single-versie van Isn't she lovely?, vroeg ik me af toen ik dit las. Natuurlijk, het is een van de bekendste nummers van het album, maar bij mijn weten is het nooit een single geweest. Discogs geeft het antwoord: in Zuid-Afrika, Brazilië en Argentinië verscheen het op single, en er bestaat ook een Poolse flexi-disc van. In 1996 werd het in diverse landen nog als een CD-single uitgebracht, maar die tel ik voor het gemak maar even niet mee (want 20 jaar later). Ik ben het overigens wel met je eens dat het nummer veel te lang duurt. Maar ja, voordat je je baby nou eens helemaal in bad hebt gedaan en hebt afgedroogd...

Ik zat nog even na te denken hoe dat dan zat, want ik ken dat nummer wel vanaf 1976/1977 en moet het in die tijd ook op de radio gehoord hebben. Wat blijkt na enig internet-onderzoek? Het nummer was bij ons wel degelijk een hit in het voorjaar van 1977 (en zelfs een heel grote hit in de UK), maar dan in de versie van de mij verder volslagen onbekende David Parton. Wiens stem trouwens wel behoorlijk op die van Stevie Wonder lijkt. Vermoedelijk dacht die een graantje mee te kunnen pikken van het succes van Wonders dubbelalbum.

Hij was trouwens niet de enige die in het verschijningsjaar van SITKOL meeliftte op het succes. De Nederlandse zanger Tony Sherman had een behoorlijke hit met zijn cover van As. Ook hij klinkt erg als Stevie, en die hele versie lijkt als twee druppels water op het origineel. Sherman zou een paar jaar later zijn stem lenen aan de Stars On 45-medley Stars on Stevie.