Sunny Day Real Estate - Diary (1994)

goed album, helemaal voor een debuutalbum

Hun beste plaat naar mijn mening.

Hmm, dan moet ik zeggen dat ik "How It Feels to Be Something On" dan persoonlijk net iets mooier vind. Al scheelt het niet veel.

Seven is toch wel een geweldig mooi aanstelijke nummer.

Sunny Day Real Estate is echt zo band waar ik zo erg van kan genieten maar in de buitenwereld toch wel bekendt staat al pubermuziek. Muziek voor tere pubezieltjes, met gebroken harten, die snel emotineel worden of gewoon fijn vinden om mee te zingen met de begrijpelijke teksten van Jermeny Engik. Nee, Sunny Day Real Estate is niet vernieuwend en ik denk voor veel mensen een aardig wat middelmatig bandje. Maar toch zit Dairy al 1,5 week overuren te maken op mijn computer.

Als ik nu naar mezelf kijk zie ik een 16 jarige jongen, niet slank maar ook niet bepaald dik. Zwart haar redelijk lang haar en een kleine sik. Die zich vaak onbegrepen voelt en graag naar rock muziek luistert. Wat dit met de muziek van Dairy te maken heeft? Veel...waar het soms voor mensen die wat ouder zijn onbegrijpelijk is dat bandjes als My Chemial Romance(die ik zelf ook niet (meer) kan uitstaan) en Green Day zo populair zijn. De reden is, die muzikanten verstaan de jongeren als ik. Teksten over je uitgesloten voelen, woede, pijn, vedriet en gebroken harten. Vaak ondersteund door een ander geluid, toch blijven de bands vooral populair bij jongeren.

Sunny Day Real Estate klinkt toch een stuk anders dan de meeste van die bandjes, dromige maar ook verdrietig en onbegrepen. En die teksten, ik kan ze allemaal begrijpen en de pijn en hoop voelen. Ook al zit ik ook obscure rockbands en folk muziek te luisteren dit raakt me eigenlijk veel directer. Ik kan er bij wegdromen, meezingen en kippenvel krijgen van een nummer als 'Song About An Angel'. Het is niet bepaald de stuwende pop-punk van green day of de queen achtige theatherrock van MCR, eerder een dromigere pop band met een flinke hoop gitaren die er soms overheen gaan. Niks moelijke riffs, simple maar doeltreffende akoorden met die geweldige dromige hoge stem van Engink erover. En die hoes, ja. Dat ken ik nog van heel lang geleden, Little People poppetjes met een fik staande broodrooster. Ik moet er altijd wel bij glimlachen.

Het is een sympathieke band die na hun tweede CD opsplite en daarna terug keerde zonder de gitarist die je hoort op Dairy. De muziek die nog steeds veel kinderen en volwassen over heel de wereld warmte geeft. Die heerlijk wegdromen naar een wereld waar ze gesnapt worden. Green Day en My Chemial Romance luister ik niet meer sinds mijn 12/13de, maar Dairy brengt toch dat gevoel weer terug. Dat gevoel dat ik nog steeds zo sterk heb bij Pinkerton.

Soms voel ik me zo blij om een onbgrepen 16 jarige puber te zijn.

Brings back memories.... zalig!

Berichten verplaatst naar Sunny Day Real Estate

Nadat Sunny Day Real Estate dit album uitbracht, gingen ze uit elkaar terwijl ze bezig waren met de opvolger. Enkele jaren later kwamen ze terug samen, en gingen ze met How It Feels to be Something On een iets andere richting uit met hun muziek. Zoveel jaar later wordt dit debuut echter nog steeds beschouwd als een mijlpaal in het emo-genre, en staat hun ander materiaal serieus in de schaduw van Diary. Op MuMe (en op MuMe alleen) wordt How It Feels to be Something On hoger ingeschat, en daar ben ik het volledig mee eens. Diary is dan misschien wel een klassieker, het is er eentje die naar mijn mening de verwachtingen niet helemaal invult.

Er staan enkele lekkere nummers op, vooral in het begin. Zowel Seven als In Circles zijn erg fijne nummers, maar nadien zakt het allemaal wat in. Omdat de nummers allemaal op elkaar lijken - slome rockers met helemaal niet zo veel dynamiek als je zou verwachten van een emoplaat - is het lastig om de nummers van elkaar te onderscheiden. De muziek dient vooral als ondersteuning van de vocalen, waardoor de plaat niet echt memorabel is. Voeg daar aan toe dat de vocalen een soort light-versie zijn van Jonah Matranga van Far, en het is toch vaak een kwestie van net-niet. Geen slecht album, maar mensen die niets hebben met emo gaan zich hierdoor zeker niet laten bekeren.

Voor de liefhebbers zou ook ik eerder How It Feels to be Something On aanraden, die wat meer 'mooie' liedjes heeft. En zeker ook Water & Solutions van Far, dat hier op lijkt maar op vele vlakken toch een pak sterker is.

Een band die in de review wereld bijna alom geprezen is als een van de pioniers van de moderne emo. Zeer uniek qua gitaarsound en zang, helaas wat onderschat hier.

Regelrecht in mijn straat dit, en het feit dat de helft van de comments die hier geplaatst zijn komen van users die voor het laatst hebben ingelogd in andere tijden, draagt om de een of andere reden alleen maar bij aan de sfeer van dit album. Het brengt mij terug naar die vervlogen tijden, naar lokale, kleine kroegen waar een deel van de magie bestond uit het er in slagen van het organiseren van een optreden; daar waar je de volgende avond weer maar eens afvraagt hoe dat bandje én al die mensen er een plaatsje vonden.

Ik hoop dat de bijdrages van inactieve users nooit verwijderd worden, en al zeker niet bij puberale emo platen. Dank hiervoor.

Beetje slappe hap, allemaal wel erg traag gespeeld, zal wel de bedoeling zijn om zo verveeld mogelijk over te komen maar ik vind het maar vervelend. Luister liever naar een Seaweed of Quicksand.