The Who - Quadrophenia (1973)

Thematisch lijkt dit op Tommy?

Twee totaal verschillende thema's hoor Luc.

Ik denk dat je het anders bedoeld.

Gecorrigeerd, ik bedoelde qua opzet. Het succes van Tommy inspireerde The Who een gelijkaardig album uit te brengen maar met een ander thema. Het werd niet zo'n groot succes als Tommy (wellicht omdat er geen grote hit op staat) maar uiteindelijk vind ik het nauwelijks onder doen voor Tommy.

Eh...ik vast over als een pietje precies, maar ik denk dat het ingewikkelder ligt dan dat het succes van "Tommy" aan de basis lag van dit album.
Ik denk dat de geest van Pete Townshend vooral aan de basis lag van het hele Quadrophenia-idee. Als sinds A Quick One en The Who Sell Out was hij bezig met llangere 'opera's' en samenhangende albums en als het aan hem had gelegen was Who's Next uitgekomen als het "Lifehouse"-project. Alleen zowel producer als z'n bandmaatjes hadden in deze periode in de regel geen idee waar Pete het allemaal over had.
Ik vind Quadrophenia veel beter dan Tommy; waar Townshend in Tommy nog z'n heil zoekt in groteske personages staat Quadrophenia veel dichter bij zichzelf en zijn bijna poëtische visie op het mod-tijdperk.

A Quick One en The Who Sell Out waren inderdaad de voorbode van Tommy dat een groot succes werd.

Hoe kan een album in je hart zitten. Luister dit weer eens en krijg er gelijk weer een warm gevoel van.

Wat ik bijvoorbeeld ook altijd sensationeel heb gevonden is die structuur van Bell Boy. Hoe het eerste gedeelte zich weer exact herhaalt maar ditmaal met Daltrey op vol gas. En dan zo'n detail als dat synth deuntje op de achtergrond.

Had hier echt geen woorden voor, en nog steeds niet echt eigenlijk.

Nog altijd zeer welverdiend mijn absolute nummer één.

Echt een super album van de Who. Het live album heb ik ook gehoord, maar eh...de studiouitvoering is vele malen beter!!

vind het toch nog steeds heel fijn dat ik die mooie deluxe boxset heb aangeschaft.

Eigenlijk jammer dat Tommy de maat aller dingen is geworden. Quadrophenia is veel gelaagder, complexer en muzikaal interessanter. Na 40 jaar (God allemachtig ...) luister ik nog regelmatig naar dit album en is Tommy een museumstuk.

Is dat zo? Want mij is het compleet ontgaan.

Ik vind Quadrophenia een hele sterke plaat. Dat deze plaat complexer en muzikaal interresanter is kan ik ook best geloven. Maar geef mij maar, volgens uw mening, dat museumstuk. Dat is nu net het album dat ik met regelmaat beluister en waar ik steeds van kan genieten. En vooral in de zomerperiode. Ach ja, het klinkt als een oldtimer. Maar zijn oldtimers ook niet schitterend?!!

Ben het met berichten van jullie eens ,maar de uitdrukkingen museumstuk dat klinkt een beetje als onder het stof of oldtimer dat lees ik als gedateerd zijn misplaatste termen
Tommy is vandaag de dag nog steeds een alltime meesterwerk,en rockdocument dat nog fier overeind staat !!
Noem maar eens een Rockopera die nog zo actueel is in de musicpicture en wss komt daar voorlopig geen laagje stof op
Quadropenia kan muzikaal complexer zijn,dat klopt,maar heeft niet de beroemde status van Tommy
Tommy is ook meer toegankelijker ook voor nieuwe jonge ontdekkende muziekfreaks
Ikzelf vind the Who een van de meest belangrijke Rockbands ooit,en hebben ook veel invloed gehad op ook nu nog de (Rock)Muziek
Vind beiden Rockopera's superieur maar Tommy heeft een halfje meer van mij

Twee jaar geleden speelde the Who dit hele album LIVE in Ziggodome. Was een top(!) concert. Dat bevestigde tevens wat ik al wist. Dit album is één van hun beste!!

Heel lang geleden had ik dit fantastische album als onderdeel van deze mooie vinyl boxed set: The Who - Phases (Vinyl, LP, Album, LP, Album, LP, Album, LP, Album, LP, Album, LP, Album, LP, Album, LP, Album, LP, Album) at Discogs

In de loop van de jaren echter kocht ik een hoop albums van The Who opnieuw op CD, vaak vanwege de bonus tracks. Ook kon ik de box set Thirty Years Of Maximum R&B tegen een redelijke prijs op de kop tikken. Zo kon het gebeuren dat ik de vinyl box set tegen een mooie prijs kon verkopen en kreeg deze een nieuw onderdak bij een alleraardigste baas in Emmeloord.

Eén hiaat bleef, nl. Quadrophenia. Nooit aan toe gekomen om dit album op CD aan te schaffen. Tot vandaag! En ik heb er meteen kaartjes voor "Plato Planet" in de Oosterpoort te Groningen bij gekregen.

Het vergelijken van dit album met Tommy heb ik zelf nooit gedaan. Ik was al zeer onder de indruk dat de groep met het daaropvolgende (studio) album Who's Next een album uitbrachten dat zich kon meten met zijn illustere voorganger. Quadrophenia was qua sound een redelijk logische stap en voor mij een gelijkwaardig album.

Dit is een heerlijke plaat en mede door Pete zelf gezien als zijn magnum opus.
De muzikale opbouw is complex en ondanks dat ik de verhaallijn ken, kan ik het er bijna niet uithalen. Ik heb dit album nog niet zo lang, maar het is voor mij niet het beste dat The Who gemaakt heeft.
Als ik de onvermijdelijke vergelijking met Tommy maak, vind ik Tommy vanwege de toegankelijkheid een prettiger album. Het komt op mij ook meer over als 1 geheel dan Quadrophenia.

Ik kan niet meer naar Tommy luisteren, sinds ik dit album in mijn bezit heb. Wat een geweld! Tommy is een tekening van een puber, in vergelijking met dit meesterwerk. Je kunt aan die tekening zien dat er talent aanwezig is. Heel veel talent. Hier, op Quadrophenia, komt al dat talent eruit. Wat latent aanwezig was, manifesteert zich hier - Het talent is present.

Krachtiger en realistischer dan Tommy.
Ik vind deze beter en urgenter.
Tommy is best aardig en kent natuurlijk klassiek werk, maar het is wat Musicalachtig.
Daarbij is het voor The Who's doen wat slapjes geregistreerd.
Quadrophinia mag tot hun beste werk gerekend worden.

Als ik kijk naar de vorige platen, het feit dat dit weer een rockopera is en dit met ruim 82 minuten het langste album tot nu toe is, heb ik alle reden om hier tegenop te zien. Toch bevalt dit me net wat beter dan Tommy en klinkt het lang niet zo suf als Who's Next. Dit is in mijn ogen de meest vurige plaat van The Who tot nu toe. Daltrey zingt harder (of staat harder in de mix) en het geluid spettert duidelijk meer. De speelduur blijft een probleem en de kritiek die ik eerder al had op The Who blijft aanwezig, zij het minder storend. Waar ik me misschien nog wel het meest aan stoor, is dat de opbouw van de songs vrij matig blijft. The Who blijft songs vaak met een bepaalde dynamiek en tempo spelen. Het is lang niet zo organisch als het had kunnen zijn. Uitzonderingen daargelaten, want I've Had Enough, The Rock en Love Reign O'er Me vind ik bijvoorbeeld wel ok. Toch, als ik naar het totaalplaatje kijk, is Quadrophenia nergens spectaculair en vaak niet meer dan prima luisterbaar. Misschien is dat ook wel rockopera eigen (en vandaar dat ik dat soort werken links laat liggen).


Tussenstand:
1. A Quick One
2. My Generation
3. Quadrophenia
4. The Who Sell Out
5. Tommy
6. Who's Next

Fair enough.

Al vanaf de eind 60's zagen veel conceptalbums het licht.
De sprookjesachtige taferelen die progbands nogal hanteerden, heeft mij zelden of nooit aangesproken.
Pete Townsend overtreft zichzelf hier vind ik.
Sterk verhaal en hij en ook Ray Davies ( Kinks) beschouw ik nog altijd superieur op dit gebied.
Wat mij betreft een uitstekend en ook krachtig album, en voor mij met Who's Next , The Who's beste werk.

Long live UK

Haha, dat is juist meer mijn ding!

Ieder zijn ding.

In eerste instantie vond ik hem een klein stapje minder in mijn beleving dan Who's Next en dat heeft meer te maken met het compacte character van de voorganger. Quadrophonia blijkt echter tegen het einde alsnog een zeer geslaagd conceptalbum te zijn, dat zelfs nog een stapje boven Tommy heeft. Het voelt aan alsof hier net minder fillers opzitten en de sfeervolle toetsen zorgen voor een warme sound. Daltrey excelleert met zijn rauwe strot en de strakke slagpartijen van Townshend klinken eveneens weergaloos. Ik hoor hier toch ook wel de inspiratie voor progbands als Genesis en Kansas, maar ook Dream Theater en Ayreon wel liggen. De band is hier in ieder geval de beatmuziek wat mij betreft allang ontstegen.

Tussenstand:
1. Who's Next
2. Quadrophonia
3. Tommy
4. A Quick One
5. My Generation
6. The Who Sell Out

Voor mij absoluut het beste dat The Who heeft gemaakt. Zeventien nummers die stuk voor stuk van de eerste tot en met de laatste seconde interessant en pakkend zijn, met dank bovenal aan Townshends geweldige melodieën maar ook aan de rijke klankkleur van piano, synthesizers, warempel een banjo (in I've had enough) en een reeks prachtige ambient-geluiden (de zee, een nieuwslezer, een blazersharmonie) en incidentele aparte sfeerverhogende geluidjes (bijvoorbeeld die afgeknepen zang na "the punk with the stutter" in The punk and the godfather of die "drone" op het einde van Doctor Jimmy). Uiteraard dragen alle bandleden hun steentjes (stenen) bij, met Moon vaak zeer dienstbaar, Townshend als de dirigent en Entwistle zoals gebruikelijk superieur op zijn instrument (solerend in The real me maar ook uiterst functioneel steeds één noot een maat lang aanhoudend in I've had enough), maar voor mijzelf is Daltrey toch de ster van de show. Ik hoor hier de beste en meest expressieve zang uit z'n z'n carrière, met de agressie en de hopeloze macho-attitude die Jimmy als schild hanteert ("I'll take on anyone, ain't scared of a bloody nose!"), maar ook de wanhoop wanneer hij zich onbespied waant ("why that uncertain feeling is still here in my brain...", "you stop dancing", "The girl I loved...") en natuurlijk de fantastische kwetsbaarheid van Love reign o'er me. Waarlijk superbe.
        En die expressiviteit kan natuurlijk vooral floreren omdat Townshend hier zo'n prachtig verhaal over een verloren ziel heeft geschreven. Het stuk proza voorin het boekje verklaart al veel van wat de teksten soms enkel schetsen, de foto's geven de achtergrond de textuur van de grimmige omgeving waarin Jimmy is opgegroeid (wat ben ik blij dat dat tijdsdocument bij de CD-versie van 1996 is meegekomen), en voor wie ze gezien heeft vullen de documentaire van Matt O'Casey en de film van Franc Roddam het beeld nog verder aan. Een verhaal dat je hart kan breken met z'n urgentie en z'n ontgoocheling ("Bell boy – I gotta get runnin' now!"), en de briljante muziek is daar de perfecte begeleiding bij. Fantastisch album, indrukwekkend en aangrijpend.

En dan zit je klaar om een vlammend betoog op te stellen, lees je bovenstaande van BoyOnHeavenHill. Chapeau, ik had t niet beter gekund. Voor mij eveneens hun beste.

Met een halfje verhoogd naar 4.5*. Het beste album van de Who naar mijn mening. In mijn trip langs lijstjes kwam ik dit album tegen op de 21e plaats in de jaarlijst 1973 van OOR. Nog eens goed beluisterd en dit is een plaats die zeker verdiend is.
Favoriete tracks aanwijzen is eigenlijk niet te doen, zoveel goede muziek staat er op dit album.

Voor mij is deze op Who,s Next na hun beste album. Lekkere sound en vooral het sfeervolle begin zorgt ervoor dat je er lekker inkomt. Eigenlijk is The Who ook niet echt mijn ding, vaak te rommelig en te chaotisch. De live albums worden door velen geadoreerd, maar persoonlijk vind ik dat ze vaak in hetzelfde tempo blijven doorspelen en er weinig variatie in hebben zitten. aan levendigheid en energie ontbreekt het niet, maar de juiste sfeer en het juiste gevoel ontbreekt voor mij om met name van hun live albums te kunnen genieten.

Prachtig ..om al die recencies te lezen...Each to his own sewage....gekocht 5 december 1973..
The Who...via Oompjes mogen beluisteren/beleven sinds hun eerste LP...
Nu 51 jaar verder...laatste concert wembley 2019..was er ook in 1979...the truth ?..No.. you cant afford me...

Na veel jaren weer eens gedraaid. Waar veel albums uit de jaren zeventig dan ineens kunnen tegenvallen, of gedateerd klinken, blijft dit album erg fris.

Het heeft de tand des tijds goed opstaan en klinkt nog even fris en krachtig als destijds. Heerlijke luistersessie!

Ik moet toch even mijn excuses aanbieden. Het spijt me echt heel erg. Ik heb altijd gedacht dat ik dit niet zo mooi zou vinden en niet bij mij vond passen. Waarom weet ik niet... en hoe stom kun je zijn!

Vandaag deze cd aangeschaft zonder eerst in de winkel te luisteren, gewoon omdat er zo lovend over geschreven wordt. In deze Corona periode moet je de lokale cd winkel al supporteren, en stiekum wordt je er zelf dan ook een beetje wijzer van. En terecht, want hoe mooi ik Tommy ook vind, al past die helemaal in dat tijdsbeeld, Quadrophenia is tijdloos, prachtig, magistraal en een heerlijke beleving. Nog maal excuses aan iedereen en bedankt voor jullie positieve reacties en waardering.

Halfje er af. Het blijft een heel sterk album, maar is niet zo goed als andere albums die van mij 4,5* hebben gekregen. Daarvoor bevat het te weinig uitschieters. Alleen The Rock en The Real Me steken er wat mij betreft boven uit.
Destijds heb ik ook nooit een album van The Who aangeschaft, zelfs geen verzamelaar en dat laatste verbaast me zelf eigenlijk het meest. Meaty Beaty Big and Bouncy had me vast veel fijne luisteruren bezorgd.
Wel op 4 in de 100 Greatest Albums of 1973 en op 5 in de best ever album lijst '73.

Drowned is voor mij hier de duidelijke uitschieter, maar die staat op deze site helemaal onderaan in de statistieken. Heel vreemd.

Quadrophenia in demo's vind ik misschien wel mooier dan de dichtgemetselde eindproductie!