Smog - Wild Love (1995)

god-ver-dom-me, wat is prince alone in the studio toch een gods-gru-we-lijk prachtig en door-merg-en-been-snijdend nummer!!!

heerlijke cd ook. veel schetskes van songs die niet meer behoeven dan simpelweg schetskes te blijven. broeierig, eerlijk, direct en heerlijk rauw emotioneel. soms zou ik willen dat bill callahan die rauwe eerlijkheid nog eens echt zou hanteren

Prachtig album en dit is alweer het 5e Smog album dat ik ontdek en deze bevalt nog wel het meest. Bill Callahan zingt op zijn eigen manier prachtig en nummers als Bathysphere en het haast epische Prince Alone in the Studio (die best wat dramatiek heeft om in een film gebruikt te worden) gaan door merg en been. Een 4,5* krijgt dit album en hij zal nog vaak beluisterd worden, prachtig!

Dit album kreeg ik van Ataloona om te reviewen in het ¨Ga eens dat album reviewen¨-topic. Ik kende de naam al wel maar ik had nog niks van de man beluisterd. Ik was erg benieuwd.

De eerste keer werd ik echt gek van het album, depressiever had ik het nog nooit gehoord. Wat moet die man een zwaar leven hebben gehad. Ik kwam er gewoon niet doorheen en toen heb ik het album ook bij het nummer Prince Alone in the Studio uitgezet.

De tweede keer begon ik al een beetje aan te wennen maar ik vind het compleet niet aangenaam om dit album te luisteren. Het openingsnummer vind ik wel heel erg goed, heel minimalistisch. Ik beeld me gelijk een man in die eenzaam in de winter over een brug loopt in het donker. Ook Wild Love vind ik erg mooi. Ook een erg donker nummer.

Daarna komen er stukjes van 1 minuut die mij echt compleet niet boeien en dan komt Limited Capacity wat ik wel weer mooi vind. Het wordt allemaal heel klein gehouden. Prince Alone In The Studio, 7 minuten lang. Wat klinkt dat gekweld, ik kan er gewoon niet tegen. Ik hou van donkere nummers maar dit vind ik echt te zwaar.

Wild Love zal denk ik geen favoriet van mij worden. Ik vind het allemaal iets te gekweld klinken en ik word er zelf ook helemaal moedeloos van. Als dit het doel is van het album is dat goed gelukt. Maar ik kan er niks mee. 2,5 ster omdat ik de opener en nog wat andere nummers wel heel mooi vind.

Hier wil ik Zachary even quoten, dankzij Wild Love ben ik ook van Smog gaan houden. Red Apple Falls was zeker een leuke kennismaking, maar toen ik dit album hoorde was ik verkocht. Alleen al de opener. Zo'n droevig en zwaar nummer, maar o zo catchy gecomponeerd. De trombones (?) op de achtergrond maken het een mooi vol nummer en de drums hadden niet beter kunnen klinken. ''When I was seven, my father said to me, you couldn't swim''... ''And I thought I never could see the sea again'' Prachtig.

Na Wild Love te zijn ingetrokken door Bathysphere word ik bezig gehouden door een prachtig experiment. Vijf erg korte liedjes vol oprechte emotie die goed laten zien waar Smog allemaal capabel tot is. Het laat vele kanten van hem zien. Soms wat vreemde gitaarlijntjes met dat mooie smekende gezang van Bill. Omschrijven is haast onmogelijk, misschien kun je het nog het beste omschrijven als eigenaardige folk met pop en klassiek invloeden. (heerlijk breed ) Al is Zachary Glass' beschrijving als je de muziek kent de ultieme omschrijving.

Na de korte nummers komt er een onwaarschijnlijk aantal prachtsongs. It's Rough is zo'n typisch cynisch popnummer á la Callahan. Sleepy Joe is dan weer een up-tempo rock nummer om dan weer 2 ingetogen folk nummers te horen totdat we bij een ander hoogtepunt zijn aangekomen: Prince Alone In the Studio. Als er een nummer is wat ik altijd draai als ik in een dip zit is het wel dat nummer. Een pure gekwelde man horen we aan het woord. De muziek is ongelovelijk dramatisch dat mijn haren er overeind van gaan staan. keiharde deprimerende teksten van een man die het alleen zijn helemaal ziek is en geen enkele uitweg meer ziet. In principe heeft hij alles, maar net hetgene waar hij het diepste naar verlangt - iemand om je leven echt mee te delen - heeft hij niet. Het nummer komt tot een ultieme uitbarsting als het einde nadert. Niet meeleven is haast onmogelijk. Zelfs mijn ouders (die dit soort muziek echt haten) werden er moedeloos van.

Maar zelfs Callahan ziet licht in het duister. Goldfish Bowlis voor mij het beste Callahan nummer. Na een album vol dramatiek, depressiviteit krijgen we een opbeurend nummer. De tekst is eigenlijk nog altijd niet vrolijk, maar o wat is de melodie ongelovelijk mooi.
''It's Like To Fish In a Goldfish Bowl''...

Ook dit is een album dat na één luisterbeurt lang niet in z'n kaarten laat kijken, net zoals 'Dongs of Sevotion'. De plaat wordt prachtig geopend door 'Bathysphere' (nu al één van de beste nummers die ik ken van Callahan), en de vijf nummers daarna zijn allemaal korter dan één minuut. Het lange 'Prince Alone in the Studio' is erg mooi, en verveelt eigenlijk geen seconde, maar weet ook nog niet te wervelen; een teken dat het nog wat tijd nodig heeft om te rijpen. Ik verwacht er nog wel wat van en ga door met mijn Smog-reis.

Terwijl ik het heerlijke openingsnummer nog maar 'ns de revue laat passeren, merk ik dat ik in m'n vorige bericht schreef dat de vijf nummers na 'Bathysphere' korter duren dan één minuut. Dat moet uiteraard zijn "twee minuten".

Sommige nummers zetten een mens aan het denken, zo ook het openingsnummer van dit album: Bathysphere. Hoe veel jeugdige dromen worden er wel niet kapot gemaakt, door het cynisme van volwassenen/ouderen. In dit nummer de vader van het karakter, maar denk ook aan allerhande leraren enzovoort. Echt een van die nummers waar ik alleen al kippenvel krijg van de lyrics.

Hoor veel over dit album, maar ook over dat 'Eagle' album zoals vrienden het beschrijven. Welke van Smog of Bill Callahan is het waard om als éérste te luisteren?

Mijn suggestie zou zijn om met recenter werk te starten. Misschien A River Ain't Too Much To Love.

Bericht verplaatst naar Bill Callahan - Sometimes I Wish We Were an Eagle (2009),

Ben wel benieuwd, waarom niet deze of Sometimes I Wish We Were An Eagle?