John Hiatt - Bring the Family (1987)

bertus99, cooder heeft dit album niet geproduceerd; ene john chelew wel. het klinkt geweldig. heb deze plaat gekocht net na cooder's get rythmn, om cooder, die op BTF magistraal klinkt.ook nick lowe en jim keltner zijn erg goed. john hiatt is in zijn element, eindelijk. zijn hele verdere carriere heeft hij op dit album gebouwd. helaas klinkt little village (dezelfde muzikanten)minder; teveel kapiteins op één schip. hiatt is duidelijk de baas hier. in een nederlandse documentaire van 1987 zei hiatt dat cooder kunst maakte; volgens mij doelde hij op lipstick sunset. die slide!!! niet normaal toch?! een album dat ik sinds 1987 regelmatig draai.

daar heb je wel gelijk in Sugartummy. Maar Cooder bepaalt toch wel heel sterk mede deze plaat en hij klinkt een beetje hetzelfde als Cooder's eigen platen uit die tijd vind ik, bv. Crossroads.
Ken je Hiatt's nieuwste eigenlijk al: Dirty Jeans and Mudslide Hymns? Bijna nog beter dan BTF.

BRING THE FAMILY 1987

John Hiatt maakt al decennia lang muziek die bij mij zelden op het menu staat.
Tijdens zijn passage bij A&M (periode 1987-1993) roerde hij wat pop door zijn songs.
En zie, de albums uit die periode vallen bij mij in de smaak met Bring the Family op kop.

Hiatt heeft zich gewapend met doorwinterde gastmuzikanten en dat hoor je meteen.
Memphis in the Meantime strompelt als een huifkar met de blues de woonkamer binnen.
De wijze waarop de drums en de elektrische gitaar accenten aanbrengen intrigeert me.

Alone in the Dark drijft op een broeierige gitaar, een gitaar als een mondharmonica.
John vertolkt met dichtgeknepen keel de lotgevallen van een tot eenzaamheid veroordeelde.
Die strot van hem wordt zo een instrument op zich. Witte man kreunt de blues.

Een vlotte uptempo song die Thing Called Love heet, verscheen op single.
Daar moet het meezingbare refrein voor iets hebben tussen gezeten, denk ik dan.
Toch ploeteren de strofes iets te graag in de modder om de radio-luisteraar te bekoren.

Lipstick Sunset zou alleen voor de metafoor in de titel vijf sterren moeten krijgen.
En deze weeping ballad lost zijn belofte helemaal. De cowboy met zijn paard werpen
een ellenlange schaduw op de prairie wanneer ze de zonsondergang tegemoet schommelen.
Het is die schuivende gitaar die met zijn dikke rode strepen aan haar lippen doet denken.

Het verhaal wil dat John niet zo tevreden was over het muzikale arrangement
van zijn pensioennummer Have a Little Faith in Me. Op de een of andere manier
stonden de instrumenten de radeloosheid van de protagonist in de weg.

Een man en een piano. Vraag maar aan Billy Joel hoe beproefd dit muzikale recept is.
Gek genoeg deed Raymond van het Groenewoud het Hiatt al eens voor op Je Veux de l'Amour.

Draaien we de langspeler om dan horen we met Thank You Girl
een single die qua hitpotentie in het verlengde met Thing Called Love ligt.
Een catchy refrein en met iets meer klemtoon op het country element.

De tweede plaatkant telt iets meer ingetogen nummers.
Tip of My Tongue is een gevoelige ballad die geen krachtpatserij duldt.
Het nummer laat zelfs horen dat de keel van Hiatt ook erg goed kan zingen.
Eentje om na het laatste rondje van de avond het licht uit te doen.

Bring the Family kwam tot stand op een breekpunt in Hiatts leven.
Een gebroken hart dat na een zwervend bestaan terugkeert naar zijn wortels.
Spijt is een vaak terugkerende gedachte in de songs.

Your Dad Did heeft een heerlijk brommende basgitaar.
Hiatts genialiteit zit in de manier waarop hij country en rock aan elkaar weet te paren.
Je hoort voortdurend beide muziekstijlen symbiotisch om elkaar heen strengelen.
Vocaal beheerst hij zowel de zwarte pijnkreet als de cowboy jodel.

De laatste twee nummers van de plaat kondigen een voorzichtige ommekeer aan.
Stood Up speelt subtiel met de verrijzenisgedachte. Hoe op te staan uit je eigen verdriet?
Hier primeert de tekst op de muzikale omlijsting. De catharsis is nu niet ver af meer.

Learning How to Love You. Leren gebeurt altijd met vallen en opstaan.
En zo gaat het ook in de liefde. Harten worden gebroken en opnieuw gelijmd.
Wie wil doordringen tot de essentie van Bring the Family heeft het tekstvel nodig.

Met op kant één de muzikaal meer toegankelijke nummers
en op kant twee de meer autobiografische liedjes wist blues cowboy John Hiatt
de onschuldige voorbijganger die ik was, behoorlijk diep in het muzikale hart te treffen.

Van John Hiatt heb ik zo'n twintig cd's in de kast staan, die ik, op Little Head na, allemaal goed tot zeer goed vind. Bring the Family was altijd mijn favoriet. Vanavond heb ik de plaat voor het eerst sinds tijden (ik bedoel, een jaar of één) weer eens opgezet om te checken of ik hem nog steeds zo geweldig vind. En het antwoord is: ja, ik vind hem nog steeds geweldig! Een zeer goed uitgebalanceerd album met alleen maar prima songs, maar ook een prima sound, dankzij Ry Cooder. Het wordt tijd voor een nieuwe tour, John! De laatste was immers alweer dik drie jaar geleden (eind 2010 - The Open Road Tour)! En dan weer eens Alone in the Dark spelen...

..vandaag weer eens uit de plantenkast gehaald. ..wat steekt kant A toch sterk in elkaar, het hangt aaneen van goed gesmede nummers, ondersteund met prima gitaarspel van Cooder en de tot de studio behorende meubilair Jim Keltner op drums. ..kant B doet daar eigenlijk niet veel voor onder en gaat met Thank You Girl weer vrolijk verder. .yep, deze mag van mij naar de volle mep.

Mee eens. Tot mijn grote vreugde weer een platenspeler. Alle lp's weer uit de kast en dan zo'n pareltje weer horen na al die jaren. En Cooder........man o man wat een geweldenaar. ....

Ha, same feeling here. Sinds september weer een platenspeler staan en dit is toch wel één van de hoogtepunten in het 'herbeluister-gebeuren'. Heeft niets aan kracht ingeboet, deze bluesy rockplaat met een paar heerlijke ballads als afsluiter van side A en B. Hele integere plaat ook.

Toch maar een beperkt aantal waarderingen voor deze absolute klassieker uit de jaren tachtig. Ook het soort van plaat waar de tijd geen vat op heeft -het zijn de echte meesters die dat kunnen. Excelleren in het beperkte, alles wat de mannen hier doen heeft betekenis, met natuurlijk een absolute glansrol voor Ry Cooder. Nog steeds speelt hij met zijn slide-gitaar op 'lipstick sunset' de tranen in mijn ogen. En combineert hij weergaloos met Hiatts soulvolle stem op 1 van de allerbeste bluesnummers ooit: 'Alone in the dark'. Iedereen wist van tevoren dat John Hiatt deze plaat in zich had maar het moest toch nog wel wat jaartjes duren voor die belofte hier dan geheel uitkwam.

vanaf de eerste klanken weet je dat het goed bij deze plaat. Erg goede plaat van Hiatt, die er ook een reeks goede platen op liet volgen overigens.

Brandos merkt hier terecht op dat er het aantal waarderingen beperkt is. Het blijft ver achter bij de kwaliteit van deze plaat.

Nou, bijna 250 stemmers, da's toch best aardig wat? Zeker als die bij elkaar goed zijn voor een gemiddelde van vier sterren.

Ik zag dat ik hier nog geen waardering aan had gehangen, maar vijf sterren is hier natuurlijk zonder meer terecht. Prachtig kaal en droog geluid - zeker voor 1987 was dat heel bijzonder - met glansrollen voor Hiatt zelf en de slidegitaar van Ry Cooder.

De rockers zijn prima, maar ik vind vooral de rustige stukken van een imponerende schoonheid: Lipstick sunset, Tip of my tongue, Learning how to love you en Have a little faith in me. Al heb ik de laatste iets te vaak gehoord. Hiatt's beste, al doet opvolger Slow turning er nauwelijks voor onder.

In verhouding tot wat er normaal gesproken aan reacties op een plaat van Hiatt binnen komt is dat erg veel, maar ben van mening dat de plaat, ondanks de positieve reacties in de pers, hier veel te weinig krijgt. Ook andere platen uit de jaren tachtig krijgen in mijn beleving iets te weinig waardering. Ik denk dan aan Terence Trent D'arby, Robbie Robertson en vooral "Hysteria" van Def Leppard.

1987 vind ik - vooral productioneel - één van de mindere albumjaren in de popmuziek maar Bring the Family is wel een tijdloos album van een - ook op MuMe - ondergewaardeerde artiest.

Zelfs R.E.M. was aan het kleunen in '87. Maar goed ook; anders had ik in dat jaar mijn aandacht niet goed bij mijn prille studie kunnen houden.

Ik vind dat R.E.M. een prima plaat uitbracht in 1987 en daar komt bij dat ook U2 haar 'Joshua tree" uitbracht en ook Springsteen en Robertson en Terence Trent Darby en Def Leppard brachten best wel goede platen uit.

Ik vond deze plaat geweldig toen hij uitkwam en ik vind hem nog steeds erg goed. Ook de productie is meer dan te pruimen en dat is bij veel jaren 80 platen wel anders. Gewoon een tijdloze plaat van een begenadigd songschrijver. Jammer genoeg gaan er weleens jaren voorbij zonder dat ik aan dit album denk maar als ik er dan weer aan denk en draai ben ik weer blij verrast door de kwaliteit ervan. Voor mij een van de hoogtepunten van de jaren 80 en misschien wel het hoogtepunt van de tweede helft van de jaren 80.

Erg goede plaat, helemaal mee eens, het startpunt van een trits mooie platen van John Hiatt

John Hiatt begon zijn muzikale loopbaan als zanger/liedjesschrijver. Liedjes van hem zijn onder meer gecoverd door Bob Dylan, Dave Edmunds, Emmylou Harris, Eric Clapton, Ilse de Lange, Joan Baez, Joe Cocker, Linda Ronstadt, Nick Lowe, Ry Cooder, Steve Earle, Three Dog Night en Willie Nelson. Op Bring the Family wordt hij begeleid door Ry Cooder (gitaar), Nick Lowe (basgitaar) en Jim Keltner (drums). Zijn grootste succes was de single Have a Little Faith in Me, dat ook op dit album staat. Op dit album staan zowel rocksongs (zoals Memphis in the Meantime, Thing Calle Love en Thank You Girl) als rustige nummers zoals Lipstick Sunset, Tip of my Tongue en Alone in the Dark.

Hoe zou “Have a Little Faith in Me” geklonken hebben als Thelonious Monk achter de piano zou hebben gezeten? Brrrr, dat was goddelijk geweest.

Deze Hiatt plaat ooit tezamen met opvolger Slow Turning gekocht en deze artiest direct in het hart gesloten.
Grandioos album met een fenomenale begeleidingsband.
Naast het bekende Have A Little Faith In Me heb ik ook een zwak voor het nummer Alone In The Dark met subliem gitaarspel van Ry Cooder.
Ben enkel nog op zoek naar voorganger Riding With The King wat ook een fraaie plaat schijnt te zijn.

Zeer sterk album dat mij na 34 jaar nog steeds boeit. Krijgt van mij 4,5 sterren. 0,5 aftrek want Thank You Girl vind ik een zwak nummer

Goede plaat. Fijne combinatie van verschillende stijlen. Lekker brommende gitaar, niet gepolijst.
Die stem is vind ik ook erg prettig. Een eigen geluid. Ben wel wat bekent met John Hiatt maar van de wat oudere platen toch te weinig. Ga verder ontdekken

tja wat moet ik hier nog aan toevoegen. het is weliswaar altijd subjectief, maar wat mij betreft zijn magnum opus. alle 10 nummers originals van de beste man. veel beter zou het niet meer worden. een heerlijke open productie. de meer rockende nummers (1,2,3,6 en met daar tegenover 5 schitterende ballads (4,5,7,9 en 10), zorgen voor een zeer afwisselend album. de ballads zijn van een ongekende schoonheid en behoren tot de mooiste die ooit uit zijn pen zijn gekomen. een tijdloze plaat met de volgende basisbezetting: John Hiatt acoustic guitar and vocal, Ry Cooder electric guiter, Jim Keltner drums en Nick Lowe electric bass. de gitaarpartijen van Ry Cooder zijn om te smullen en geven dit album een duidelijke meerwaarde. deze plaat staat 47 jaar later nog steeds als een huis. zeer benieuwd wanneer deze man weer eens nieuw werk gaat uitbrengen. zijn laatste album The Eclipse Sessions dateert al weer van 2018. voor John Hiatt zijn doen een vrij lange tijdspanne.

Ik verwacht dat ook wel, maar je weet het nooit zeker hè

zag zijn album Left Over Feelings John Hiatt with the Jerry Douglas Band uit 2021 over het hoofd. deze staat niet bij zijn reguliere albums, maar onder groepen/samenwerkingen. voor mij is dit meer een John Hiatt album (All songs written by John Hiatt) met begeleiding van de JDB. album is wel geproduceerd door Jerry Douglas.