dEUS - Worst Case Scenario (1994)

Ah nostalgia

Ik heb het altijd een beetje moeilijk gehad met de Island-versie van deze plaat. De bizarre reden daarvoor was dat ze bij de lokale bibliotheek in mijn thuisstad Eindhoven enkel de originele versie van deze plaat te leen hadden, uitgekomen bij het kleine label Bang!, en aan die versie was ik bij eerste kennismaking verknocht geraakt. Vreemd, want de Island-versie is bijna objectief beter te noemen, met de inclusie van 'Great American Nude' en vooral 'Right as Rain.' Het enige dat exclusief is aan de Bang!-versie is het redelijk weglaatbare 'Let Go.' Maar zo werkt het menselijk brein.

Iedereen die een boontje voor deze plaat ontwikkelt, moet dan ook de reissue van enkele jaren geleden in huis halen. Dit is een release waarvan de toegevoegde b-kantjes ook echt iets toevoegen. Zea, van de debuut-ep, bijvoorbeeld. Nog zo eentje. En dan zit er een dvd bij de Deluxe Edition, en als het menu daarvan opstart, zie je hoe Beavis en Butthead reageerden op de clip van 'Suds 'n Soda'. Oh man, de middelbare schooltijd, vergeeld onder zo'n dikke laag nicotineaanslag. Soms vind ik het jammer dat ik niet meer rook.

Fuck dit was radicaal toen. Voor mij, bedoel ik dan. Ik had natuurlijk nog nooit Velvet Underground of Captain Beefheart of Charles Mingus gehoord. Dat was ook nog niet zo makkelijk, in die tijd. Op de radio hoorde je happy hardcore en zo. Mijn vrienden en ik, we hielden van rock. De meeste van die vrienden gingen later naar metal luisteren, maar ik graviteerde meer naar de alternatieve rock. De twee belangrijkste platen die daarvoor zorgden waren 'The Bends' en deze.

Ergens vind ik deze nog steeds beter, maar dat komt ook vooral omdat Barman & Co, ondanks alle gekte, met beide voeten op de cafévloer tussen het verschaalde bier en de peuken bleven staan.

En zo heb ik ieder studioalbum van de meest geliefde rockband van België beluisterd. U leest het goed, hun grootste klassieker heb ik voor het laatst bewaard. The Ideal Crash vind ik nog steeds het beste wat ze hebben gemaakt, maar dit is zonder twijfel hun sterkste album na die eerstgenoemde.

Knotsgek en van-de-hak-op-de-tak maar toch een ijzersterk geheel. Bij opvolger In A Bar, Under The Sea vind ik de experimentelere nummers minder geslaagd, alhoewel daar ook bijna alleen maar goede nummers op te vinden zijn.

De grootste verborgen parel is 'Right As Rain', die zelfs niet op de originele versie stond. Het kon zo door Neil Young himself geschreven zijn, zo intiem en intens klinkt dit liedje.

'Secret Hell' verdient ook een speciale vermelding. Dit is namelijk het tweede rustpuntje op het album (Hotellounge niet meegerekend, want die barst toch wel flink los op het einde). Het heeft iets schattigs, het klinkt minder serieus als 'Right As Rain' maar zeker niet minder mooi. De tekst daarentegen is zeker niet schattig te noemen:

You know we'll just never tell
If someone's got a secret hell

You, you should be haunting me
Some drift get twisted before I even touch 'em
You should be scaring me
But don't i only scare myself?

Deze prachtige compositie ging de ideale afsluiter geweest zijn, maar dan komt toch wel het enige minpuntje van het album er nog aan: de abominabele afsluiter 'Divebomb Djingle'. Wat bezielde de band in godsnaam? Dit liedje vind ik echt op niets slaan. Jammer, want 'Secret Hell' ging een prachtig einde van het album geweest zijn.

Morgen zie ik ze voor de tweede keer in mijn leven live en dit in één van de gezelligste zalen van België: de Vooruit in Gent! De eerste keer was trouwens op Werchter 2012, wat blijkbaar een erg matig optreden was wat ik kon afleiden uit de vele negatieve reacties na afloop van de show. In de pers werd dit optreden ook zwaar afgebroken.

Ik hoop op een rustpunt in de setlist om even op adem te komen, en dan zouden ze met 'Right As Rain' of 'Secret Hell' toch niet veel verkeerd kunnen doen bij mij (en bij vele anderen ook niet lijkt me, toch?). Ofwel zijn ze in een hevige bui en gooien ze een freakshow als 'Morticiachair' voor onze voeten, een nummer dat ze nog regelmatig live spelen aan de recente setlists te zien.

hoe zit het eigenlijk met die extra bonus nummers?
Ik heb ze niet op mijn cd.. Is dat weer een aparte versie....

Die nummers vind je terug op de deluxe editie, release was eind 2009.

Oke die is wel de moeite waard ik wil hem hebben.. want ik vind die nummers niet op 1 van hun albums...

Vanavond weer eens opgezet.
Blijft een vervreemd, experimenteel debuut van een toen veelbelovende band en ik moet de plaat altijd weer enkele keren draaien om er "in" te komen.
Suds & Soda, Worst Case Scenario, Via & Hotellounge vind ik de absolute uitschieters van dit album.
Ook na herbeluistering blijft mijn voorkeur voor het toegankelijker The Ideal Crash overeind staan.

Eindelijk mijn laatste dEUS album WCS aangeschaft: na alle andere dEUS albums grijsgedraaid te hebben had ik hoge verwachtingen hiervan. Deze worden nog lang niet ingelost. Suds&Soda en Hotellounge zijn natuurlijk bekende klassiekers maar de rest komt op mij nog als een onsamenhangend geheel over. Maar was dat met In a Bar en Ideal Crash ook niet het geval na de eerste luisterbeurt ? Oftewel denk ik dat er nog voldoende ruimte is om me de muziek "eigen te maken. Immers, de beste albums openbaren zich pas na een poos en de easy listeners belanden al snel bij de ramsj. Ik zal de komende tijd WCS regelmatig gaan draaien en meld mijn bevindingen later.

Ik durf te voorspellen dat die bevindingen op termijn uitermate positief zullen zijn.

Hotellounge (Be the Death of Me) is mijn favoriete nummer op dit zeer belovende openingsalbum van deze voortreffelijke band.

Fijne debuutplaat van dEUS met de gekende singles maar ook met enkele nummers die me volstrekt onbekend waren, maar wel een goede indruk nalieten. Vooral de wat stevigere tracks konden mijn goedkeuring wegdragen, de rustigere vond ik soms net wat minder. Qua sound lijkt me dat toen een leuke frisse wind in het muzieklandschap te hebben gebracht en ik begrijpen volkomen waarom dit de vaandeldragers van de Belgische rock waren en nog steeds zijn.

Ik moet chagrijnig geweest zijn in 2010. Euforie is terug.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Wat ik wist van dEUS? Dat ze uit België komen. Daar hield het van te voren wel mee op. Een album die een bepaalde schizofrenie heeft voor mij. Ik vind namelijk de ene helft van de nummers wel interessant en de andere helft vrij vervelend. Tot de rij van interessante nummers behoren W.C.S, Jigsaw You, Via, Let Go, Hotellounge en het mooie Secret Hell. Dit zijn voor mijn gevoel ook meteen de meest rustige songs op dit album. De anderen vind ik vrij vermoeiend (kan blijkbaar gewoon slecht luisteren naar heel veel gitaar) en schreeuwerig.

Het moet ergens in 1994 zijn geweest toen ik op een avond De Botte Hommel in Bergen op Zoom binnenliep voor een concert van dEUS. Er waren slechts 20 a 30 toeschouwers, ja jullie lezen het goed. Dit album was net uit en ik had het blind aangeschaft op basis van kritiek in OOR. Bij aanvang stonden er meer mensen aan de bar dan voor het podium. Het is dat Willem Jongeneelen, popjournalist en toen ook werkend bij de beroemde platenzaak "De Waterput" in Bergen op Zoom, het schaarse publiek een zetje gaf, anders stonden ze voor niemand te spelen. Het concert begon goed en mensen werden snel enthousiast. Maar na 30 minuten brak de snaar van de gitarist, of het was een ander technisch probleem. De band taaide af en kwam ook niet meer terug. Een paar maanden later speelden ze voor vele duizenden. Ik bedenk opeens dat dit net zoiets is als het eerste concert van Prince in Nederland waar "iedereen" bij was. In dit geval was ik er echt bij.

Halverwege afgezet. Ik kan dit niet afluisteren. De single waar de plaat mee begint, kende ik schijnbaar al, en heeft 10 seconden geduurd. Ik vind het niet mooi.

Daarna volgen wat lichtpuntjes, want als de band was gas terugneemt gebeuren en er wel leuke dingen. Zo vond ik Jigsaw You wel aardig. Maar ik kom echt niet door de zang (meerdere zangers) heen. Dat geschreeuw. En de overstuurde gitaarpartijen (die horen bij het subgenre alt.rock) vind ik erg lelijk en lawaaiig. Ik had beter moeten weten, want altijd als ik iets luister van dit subgenre (wat volgens mij inmiddels een hoofdgenre is) krijg ik de deksel op de neus.

Geen stem, want ik kan (en wil) het niet afluisteren. Ik hoor wel wat mensen er gaaf aan vinden; het is rauw, experimenteel, gestoord en vooral erg tegen de stroom in. Een soort intellectuele vorm van punkmuziek (wat ik ook niet goed vind). Dus geen slecht woord over de band of het album, behalve dat ik mijn thee anders drink dan zoals het hier geserveerd is.

Bonuspunt voor de wel gave drumpartijen.