Mark Lanegan - The Winding Sheet (1990)

Where Did You Sleep Last Night? van Leadbelly werd bij het grote publiek bekend door de uitvoering van Nirvana op MTV's Unplugged. Maar de Nirvana versie is afgeleid van deze waar Kurt Cobain schijnbaar ook op mee zingt.

Gisteren bij het concert van The Twilight Singers bracht Mark Lanegan ook zijn versie van dit nummer, en die is gewoon steengoed.

Als men Mark Lanegan kent dan is het meestal van samenwerkprojecten met anderen. Terwijl hij solo en als zanger van The Screaming Trees zeer goede albums gemaakt heeft.

Meer dan dat. Dit album is geweldig. En Whiskey for the Holy Ghost is nóg een stuk beter.

Ik heb persoonlijk nooit de fascinatie met "Wiskey for the Holly Ghost" en nog minder die voor "The Screaming Trees" begrepen. Maar dat is persoonlijk. Deze plaat greep mij bij de eerste draaibeurt (nog op vinyl) bij de haren en heeft mij nooit meer losgelaten. Van de recentere platen verdient naast zijn werk met de Twilight Singers toch zeker ook "Ballad Of Broken Seas" samen met Isobel Campbell vermelding. Een van de beste platen van 2006, maar ook dat is weer slechts mijn persoonlijke mening.

Ik ken enkel de twee nummers met Cobain: Down in the Dark en Where Did You Sleep Last Night. De eerste vind ik geslaagd, de tweede vind ik erg lelijk. The Screaming Trees ben ik verder ook alleen maar van naam bekend mee.

Where Did You Sleep Last Night vind ik weer erg geslaagd.
Speelt hij ook nog regelmatig live.

Prachtig debuut van Lanegan, maar toch blijft het allemaal nog net niet genoeg uitgebalanceert, wat ik bij de latere albums echt kan appreciëren.

Deze plaat bestaat uit een aantal goede songs zoals Down the Dark (met Kurt Cobain) , Eyes of a Child, The Winding Sheet en dan natuurlijk de rare versie van Where did you sleep last night die onmiddelijk naar de keel grijpt.

Wat bij de latere albums, dan vooral bij Bubblegun echt een sterk geheel vormt en de songs nauwkeurig en strategisch werden geplaats. Bij deze zijn er nog net teveel van het zelfde en wordt et op den duur zelf een beetje saai. Nuja na meerdere malen te beluisteren blijkt deze plaat een echt verrijkende ervaring.

Maar het is wel duidelijk dat deze man meer in zijn marge geeft dan enkel een door-merg-en-been-gaande stem, hij beschikt over een goed schrijftalent en de songs zijn goed opgebouwt. Nuja op latere albums vooral Bubblegun komt dit beter uit de verf.

Ik vind persoonlijk dit album erg ondergewaardeerd. Mark Lanegan heeft in mijn o(g)ren een prachtige stem. En de muziek van de band
onderstreept dat alleen maar. Want die muziek is niet mis.
Dit staat los van het nummer samen met meneer Kurt Cobain.
Hoewel ik dat nummer ook kan waarderen. met Whiskey for...
heb ik voor het eerst kennis gemaakt met Mark Lanegan. Die plaat moest groeien bij me. Maar die vind ik inmiddels echt geweldig. Maar
deze is in mijn ogen even goed. Vind dit album wat weemoediger en
experimenteler. Als ik een nummer zou moeten uitkiezen dan ga is voor het titelnummer, dat vind ik zo geweldig de sfeer in dat nummer. Bijna een droom.

Bij het laatste concert in Utrecht Tivoli speelde hij een prachtig versie van
Wild Flowers.

Een lijkkleed om de littekens te verdoezelen. Een man die zich verschuilt tot de dag is afgelopen. Een man die niet lijkt te breken omdat hij al gebroken is. Enkel rood vocht biedt hem nog troost en alleen water kan hem nog vergeven. Alleen gelaten in zijn diepste en duistere krochten. Een man met spijt maar niet in staat zijn daden ongedaan te maken. Hij omschrijft zijn geest als een leeg huis met een open deur. Een man die alleen zijn meisje wil omhelzen en geen pijn meer wil voelen. En dan is het weer zondagochtend..

I'm drunk, half blind and it's an ugly Sunday morning..

Dave Grohl deed ooit uit de doeken dat Kurt Cobain enorm opkeek tegen deze eerste Lanegan plaat. Volgens Cobain’s naaste bandlid was dit album van grote waarde in de totstandkoming van het Unplugged optreden van Nirvana. Gezien de sobere benadering van deze littekenliedjes schetst dat geen verbazing. Ironisch genoeg doen de bijdragen met Cobain het minst denken aan dat legendarische optreden, al werd Where Did You Sleep Last Night 3 jaar later natuurlijk wel de ultieme climax. Ook Grohl luidde de loftrompet over deze eerste Lanegan. Naar eigen zeggen de soundtrack van zijn eerste zes maanden in Olympia, Washington. Geconsumeerd door eenzaamheid was dit de troost als de zon te vroeg neerging of gewoonweg niet kwam opdagen. Koud en regenachtig, zo zou hij The Winding Sheet kenmerken.

Voor mij is dit zijn beste werk.
Altijd gedacht dat hij geen betere albums had gemaakt dan Bubblegum.
Wel dus.

Dan moet ik deze ook maar eens gaan beluisteren, en die cover van Where Did You Sleap last Night? is natuurlijk fantastisch

Agree! 's Mans solowerk verdient minstens zoveel aandacht als zijn samenwerkingsprojecten. Zijn soloplaten zijn stuk voor stuk van hoogstaand niveau. En met Screaming Trees heeft ie ook een aantal briljantjes uitgebracht. Uncle Anesthesia en Sweet Oblivion bijvoorbeeld.

Dit album van Lanegan spreekt mij stukken minder aan als zijn laatste vrucht Funeral Blues. Zijn stem vind ik ook minder mooi en lijkt -n.a.w.- toch nog dik beinvloed door de geneugtes des levens. De muziek is ook kaler en heeft weinig zegginskracht.

The Winding Sheet mag m.i. toch wel op dezelfde hoogte geplaatst worden als Whiskey for the Holy Ghost. Hoogtepunten zijn 'Mockingbirds', 'Ugly Sunday', 'Where Did You Sleep Last Night?' en het spookachtige titelnummer 'The Winding Sheet'.

Mijn enige bemerking is eigenlijk dat dit album had moeten eindigen met 'Where Did You Sleep Last Night'. 'Juarez' en 'I Love you Little Girl' zijn nummers die er toch niet volledig bijpassen.

*4,5

Op mijn persing staat nog Kurdt Cobain. Is dat een drukfout of had Kurt eerst nog een 'd' in zijn naam?

Hij gebruikte meerdere varianten van z'n naam. Op Nevermind bijvoorbeeld, staat:
Kurt Cobain: vocals/guitars
Monkey Photo: Kurdt Kobain

Wow,omvergeblazen....wat voor een schoonheid herbergt dit album.
Lag vandaag samen met 'whiskey for the holy ghost' in de brievenbus maar deze is nog niet uit de cd-lader gekomen vrees ik.Alleen dat begin al...you can't kill what is allready dead but i don't blame you for trying....(mockingbirds)

Geweldig album inderdaad.

Briljant album. Samen met Whiskey zijn beste. Tijdloze schoonheid. Koesteren.

Mark Lanegan heeft een mooie diepe, donkere stem die hij perfect onder controle heeft. De muzikale begeleiding sluit ook nog eens erg goed aan, waardoor The Winding Sheet een bijzonder sterk album is. Where Did You Sleep Last Night vind ik echt een fantastisch nummer! Het contrast tussen hun stemmen maakt het extra mooi.

Prachtplaat van Mark, toendertijd een behoorlijke verassing dat ie zo ingetogen was na het geweld van the Screaming Trees.
Elk liedje is mooi behalve dan het rommelige down in the dark, vind ik niet passen hierop maar goed met de Screaming Trees deed hij dat natuurlijk ook altijd.
Binnenkort eindelijk op LP aanschaffen.

Wow! Dit is een ijzersterk album. Dit gaat zo diep. Zijn stem gaat door merg en been. Het gitaarspel geeft een apocalyptisch gevoel. The Winding Sheet en Where Did You Sleep Last Night zijn mijn favoriete nummers.

Het solodebuut van de man wiens band; The Screaming Trees mij nooit heeft kunnen bekoren. De platen waren nooit slecht maar de kracht van Lanegan zit hem wat mij betreft in een koers waar zijn warme grafstem gedijt in een semi-akoestische setting. Deze eerste worp voldoet daar ruimschoots aan, het plaatje ademt een sfeer uit van een oude kroeg in een gehucht ergens in het Zuiden van de Verenigde Staten waar het zand van de woestijn nog vrij spel heeft. Je baant je een weg door de grote rookwalmen, waar de temperatuur onaangenaam warm is. Je ogen prikken van de rook, je ruikt verschraald bier en de mensen in het etablissement belichamen de hardheid van het bestaan die dergelijke klimatologische omstandigheden nu eenmaal met zich meebrengen. Je ziet een zanger die wat ongemakkelijk op zijn houten krukje heen en weer schuift. Hij wordt spaarzaam begeleidt door enkele muzikanten met verweerde gezichten, al niet veel vrolijker dan het publiek, dat zich herkent in de eenzaamheid en het anonieme bestaan van een eenvoudig leven. Of het nu de sluimerende relatieve opgewektheid is van Ten Feet Tall, het stemmige titelnummer of de cadans in Ugly Sunday, de songs ademen eerlijkheid uit. Noem het puur, omschrijf het album als de verpersoonlijking van eenzaamheid, noem het de 'pijn van het zijn' maar Lanegan levert een uitstekende worp af. De beste man bleek en blijkt op sologebied veel interessanter te zijn dan je wellicht zou vermoeden. Zijn elektronische aanpak met New wave invloeden van de laatste jaren kan mij wat minder bekoren, voor mij vormt Lanegan's (semi)akoestische aanpak doordrenkt met blues en folkinvloeden een schot in de roos. Ook enkele platen die Mark hierna uitbracht bevatten nummers van een wonderlijke schoonheid.

Alweer 31 jaar oud dit plaatje en nog steeds fraai. Lanegan vond tijd om tussen de bedrijven door een soloplaat uit te brengen. En het moet gezegd, de worp is sterk, waar zijn albums met The Screaming Trees mij niet kunnen boeien ligt zijn kracht wat mij betreft veeleer in een sobere semi-akoestische setting waar ruimte is voor details, man's warme stem en zijn voordracht beter tot zijn recht komt.
Het vlotte Ten Feet Tall, Museum, Ugly Sunday, het titelnummer, allemaal prachtig. Het is jammer dat de beste tracks op de eerste helft van de schijf staan, de tweede helft houdt dat niveau niet vast. Desalniettemin vermaak ik mij nog steeds regelmatig met deze worp, weg is de geluidsmuur, Lanegan klinkt soms zelfs breekbaar. De man bleek oog en oor te hebben voor het singer songwriter genre en dat betaald zich uit.

Tussenstand:

1. The Winding Sheet

The Winding Sheet blijft voor altijd mijn nummer 1 album van deze jeugdheld. Nu weet ik dat helemaal zeker... Ongelooflijk nieuws.
#RIP