Il Ladro di Bambini (1992)

Zeer mooie film, die mij ook een beetje aan Central do Brasil doet denken, al vond ik deze nog een tikkeltje beter zelfs. Het acteerwerk van alle drie de hoofrolspelers is voortreffelijk.
Ben het eigenlijk volledig met Intruder eens. Je ziet bij elk personage een soort van ontwikkeling tijdens de film. Alledrie hebben ze elkaar uiteindelijk nodig om meer zelfvertrouwen te krijgen en daardoor uiteindelijk ook weer positiever in het leven te staan. Alle drie zoeken ze ook steun bij elkaar als ze geconfronteerd worden met de harde en koude buitenwereld.
Wel is het verhaal enigszins voorspelbaar en is de film visueel bijzonder eentonig. Ondanks deze kleine minpuntjes is Il Ladro di Bambini gewoon een erg sterke en oprechte film waar ik zeer van genoten heb.

Een dikke 4,0*

Dit is een kanjer, hoor.

Op werkelijk magistrale wijze wordt de evolutie in de onderlinge relaties van de 3 hoofdvertolkers geschetst.

Geduldig wordt dit alles overtuigend en eenvoudig in beeld gebracht.

De film is ook een aanklacht tegen de onbekwame, kleinzierige, improviserende en hypocriete overheidsinstanties.

Het acteren van het hoofdpersonage en de 2 kinderen is werkelijk verbluffend.

Niet te missen.

Je hebt gelijk: ik verwar eenvoud (minimalisme, om het in een ander -isme uit te drukken) met nihilisme.

Het overige is echter persoonlijke perceptie. De schaarste is hier gewoon leegte (voor mij, niet voor jou), en zelfs als de hoop het haalt, het deed me allemaal niets.

Mag dat?

Zeker! Les goûts et les couleurs...

Het ging er me slechts om te wijzen op het feit dat de boodschap van de film geen nihilistische is, zelfs integendeel, ook al is hij inderdaad erg minimalistisch. Maar dat is nu dus opgehelderd!

Ok. Dat foute woordgebruik, het zal me geen tweede keer overkomen.

Een krachtige film die de kijker steeds meer pakt. Het begint wellicht wat onwennig en soms zelf clichématig en vervelend, maar als de film vordert worden de karakters van de drie hoofdpersonen steeds duidelijk en interessanter. Deze ontwikkeling wordt duidelijk versterkt door het sterke script en het goede acteerwerk. Echt een film om te onthouden, al is het alleen maar vanwege het prachtige laatste frame.

Het is pas echt triest als je een film van TV kijkt en de volgende dag erachter komt dat je dezelfde film gewoon in bezit hebt. De film zelf is een onvervalst monument voor de kinderen over de hele wereld. Hoewel het verhaal niet veel om handen heeft zijn het de personages die de film maken. Vooral de twee kinderen spelen de ontwikkeling zeer sterk. De regisseur Gianni Amelio zorgt dat de boodschap goed verpakt is zodat het nergens hinderend is. Deze kleine film verdient een groter publiek dan dat het nu kreeg. Geef het een kans en sluit de (wees)kinderen in je hart zoals ik dat deed.

Vreemd dat dit de enige film is van Gianni Amelio die in Nederland is uitgegeven!

Een integere film die aan de ene kant laat zien hoe harteloos instanties kunnen zijn en aan de andere kant ook een soort reisverhaal is.

Absoluut meesterwerk. Integer en sober verfilmd, al is het zware kost en geen aanrader voor liefhebbers van actie. Acteerwerk is van zeer hoog niveau en het verhaal is aangrijpend. Betere films ken ik eigenlijk niet.

Niet mijn ding.

Te troosteloos gespeeld en mijn bedenkingen gaan vooral uit naar de gemoedstoestanden van vooral het jongetje nadat hij weer wat vrolijker werd, die lach op zijn gezicht was te frappant aanwezig . Kon zelf ook moeilijk binding vinden met de personages.

Visueel zit het vaak wel snor maar stoorde me toch teveel aan het uitzichtloze verhaaltje waar te geen schot in zat.

Verre van vermakelijk 2.7*

Mooi bericht van Intruder hier op deze pagina, waarin de film uitstekend wordt weergegeven.

Ik vond zelf het feel-goodgedeelte van Il Ladro di Bambini zo tegen het einde het sterkste. Inderdaad vanwege de eenvoud ervan. Mooie scenes zijn die van het zwemmen, de moppen, het uitje met de twee francaises. Wel moet ik zeggen dat het echt bijzondere toch net ontbreekt. Cinematografisch komt de film soms wat belegen over: met name de buitenopnames zijn erg verouderd, de nachtshots daarentegen wel weer fraai.

Il Ladro di Bambini is dus een mooi, tikje te klassiek drama. Met een beetje extra lef had het wellicht meer kunnen zijn dan dat.

Prima prent, vond 'm een klein stukje minder dan Central Do Brasil en dat zat 'm met name in de ontwikkeling van de houding van de kids. Het was nu een beetje dag/nacht met ineens die ontdooiing die wat mij betreft niet echt geloofwaardig overkwam.

Desalniettemin toch een dikke

3.5 *

Schitterende film op alle vlakken.

Ik heb weinig acteurs op zo'n overtuigende manier zien spelen als hier. De term 'acteren' vervaagt en een manier van 'zijn' wordt ontwikkeld. Waren er maar meer van deze briljante mensen die nog de moeite doen om heel hun ziel in een personage te steken.

Het inerte verhaalverloop wordt op een haast perfecte manier weergegeven door het de juiste richting uit te sturen. Terwijl anderen veel scènes als irrelevant beschouwen, zie ik ze eerder als noodzakelijk. Ze nemen de tijd om even stil te staan bij de situatie, wat de kijkervaring alleen maar hoger en hoger tilt.

Hert camerawerk is niet bepaald schitterend te noemen, maar heeft toch iets speciaal en staat niets in de weg. Het ziet er allemaal wat dof en somber uit, wat hier derhalve subliem uitkomt.

Weinig films vertellen zo'n aangrijpend verhaal en slagen er ook volledig in de kijker te fascineren gedurende de hele rit. De evolutie die de drie personages doormaken is ontzettend goed uitgewerkt. Il Ladro Di Bambini is een ontdekkingsreis, waarin je eigenlijk verder moet kijken dan je neus lang is, in plaats van zomaar te aanvaarden wat je ziet. Deze film speelt zich voor het grootste deel onderhuids af.

Topper.

Aardige film met een aantal scene's die er echt uitspringen, zoals de scene als ze aan zee zitten.

Maar wat me een beetje tegenviel was de traagheid, en constant dat lawaai van auto's, treinen boten etc.

Verder goed acteerwerk van alle 3 de hoofdrolspelers, en aan het einde was ik toch wel erg nieuwsgierig hoe het zou aflopen. Dat laat de film dus aan de kijker over, beetje jammer.

toch 3.5* door het sterke acteerwerk en het mooie camerawerk wat ik goed bij deze film vond passen.

Een vrij cliché verhaal over drie personen die elkaar niet uit kunnen staan, maar gedurende een reis naar elkaar toegroeien die ook nog eens filmisch weinig bijzonder is. Wat moeten we ermee? Gewoon kijken zo blijkt, want ondanks dat het allemaal wel erg voorspelbaar is wordt het geheel toch de moeite waard door de integere uitwerking. Geen sentimentaliteit, maar oprecht verteld en mooi geobserveerd. De drie hoofdacteurs zijn allemaal fantastisch. Mooi vooral hoe dat jongetje ook echt een jongetje kan spelen, zeker bij traumatisch getinte kinderrollen zie je dat niet vaak.

Interessant is wat er op het einde met de caribinieri gebeurt. Dat hij de woede van zijn meerdere op zijn hals haalt vinden wij als kijker onrechtvaardig, maar eigenlijk is het wel logisch, want al zijn acties zijn nogal roekeloos en dom. Dat juist uit zoiets iets moois komt geeft de film iets extras.
4*

Wat een verschrikkelijke saaie film. Kon de oogjes niet tot nauwelijks open houden.

Er gebeurd weinig bijzonders. Alleen de hechte band die Antonio met de kids op bouwt zorgt voor wat mooie vermakelijke beelden. Maar verder erg matig allemaal!

Mooi drama, die ik dankzij de pakketservice heb gezien. Een goed punt van de film is, dat het nooit vals sentiment wordt. Het blijft aangrijpend, zonder dat het te overdreven wordt.

Het verhaal is hier en daar wat cliché, maar het is erg mooi om te zien dat de drie personen steeds meer naar elkaar toe groeien, naarmate de film voordert. Dat zorgt voor een paar erg sterke scenes. Verder was het acteerwerk uitstekend, ook van de jonge kinderen. De film begon wat traag, en ik had een beetje moeite om erin te komen. Later in de film paste de traagheid er juist erg goed bij. De film verliep lekker langzaam, zonder overhaaste momenten. Het einde was dan ook erg mooi.

Een goeie film dus. Met sterke acteerprestaties, en ook visueel zat het allemaal goed. Simpel verhaaltje, waar dus vooral de ontwikkeling van de relatie tussen de kinderen en Antonio centraal stond. Over het algemeen een sterke film, die zeker aan een herziening toe zal komen.

3,5* met een grote kans op verhoging

Hoe verder je de film kijkt, hoe beter hij wordt, leuk drama.

Een trage, rustige maar oh zo hartvolle film. Het duurt even voor je in de film zit. Die carabiniere lijkt niet zoveel soeps, maar dat hoort wel bij de rol blijkbaar. Gaandeweg bloeien de drie introverte personage open en zit je zo mee in de film. Dat is dan weer dankzij die trage opbouw te danken in het begin van de film. Mooi hoe het vertrouwens tussen de carabiniere en de kinderen stelselmatig groeit en de man evolueert van iemand die z'n job doet tot iemand die oprecht met kinderen bezig is en zich over hen ontfermt. De kinderen gaan daar ook in mee, maar worden telkens opnieuw geconfronteerd met passanten die net als de carabiniere denkelijk in het begin, hen niet ziet als kinderen maar wel 'dat meisje uit de krant'.

Gaandeweg was het gewoon genieten en kijken naar gelukkige mensen die het geluk hebben gevonden. Tot ze onverwachts weer met beide voeten op de grond worden gezet. Of klinkt er toch hoop en heeft de hele rit z'n bijdrage geleverd...?

Prachtige film die misschien wat simpel van verhaal is en zeker niet uitblinkt in visuele cinema, maar wel kan teren op sterke acteerprestaties en waar je als kijker (voor wie wil althans) het pareltje kan zien in deze prent.

Amelio neemt de tijd om de drie totaal verschillende personages langzaam maar zeker naar elkaar te laten toegroeien en een bijzondere band te laten krijgen. De hoofdrolspelers weten dat op een uitstekende manier in te vullen, met als resultaat een weliswaar trage, maar boeiende en vooral eerlijke film. Italiaanse cinema op z’n best.

Ingetogen drama/ roadmovie over een sympathieke gendarme die een stel getraumatiseerde kinderen moet begeleiden. Prettige keuze van Amelio om de kinderen niet te lief af te schilderen, ze zijn stuurs, slaan, schelden en manipuleren, en hun begeleider heeft het allesbehalve makkelijk. Hierdoor wordt de wederzijdse afwijzing voelbaar en des te mooier is het als tegen het eind de kinderen zijn ontdooid en er onderling gegrapt wordt. Il Ladro de Bambini is op zijn best tegen het einde, als het kille systeem de goedbedoelde intenties van het individu tot de orde roept. Prima en naturel spel van de drie hoofdrolspelers, vooral van het jongetje. Een paar overbodige scenes en de wel erg droge visuele stijl weerhouden me van een hogere score.

Visueel oogt het allemaal inderdaad nogal kaal en droog, maar wordt ermee ook de nadruk gelegd

op de emoties van de drie hoofdrolspelers. De scene op 't strand vormt het breekpunt in de film

wanneer de twee onhandelbare kinderen met een weinig rooskleurig verleden eindelijk een

beetje tot opluchting komen of zelfs openbloeien, en is er meer ruimte voor warmte met ook

meer vertrouwen in de ook nogal jonge carabiniere, die aanvankelijk ook afstandelijk of af en toe

zelfs sikkeneurig is.

Een ontroerende en alleszins integere film met een aangenaam kalm verloop, en uitstekend acteerwerk

van beide kinderen maar vooral van Enrico Lo Verso, met een groeiend medeleven bij al de drie

personages.