Carne Trémula (1997)

Vond het verhaal niet interessant, zwak zelfs, maar wat een heerlijke sfeer heeft deze film. Mooie beelden van Madrid, zelfs dat afgebroken stuk terrein met het huisje van Victor was mooi, de huisinrichting zeer sfeervol en heerlijke muziek

Nogmaals jammer van het verhaal, was mij iets te gemaakt en te gemakkelijk. Maar ondanks dat een zeer prettige film

Mooie film, mooi gefilmd en mooie muziekscore. Een echte Almodovar. Tragisch liefdesverhaal met diverse relaties die door elkaar heen lopen.

Halverwege vond ik de film een beetje traag worden. Al met al wel een fijne Spaanse film.

Het wil bij mij maar niet opschieten om films van Medem en Almodovar te checken, terwijl ik van beide regisseurs inmiddels al enkele dvd's in huis heb die al jaren op de stapel liggen. In een bui maar eens Live Flesh gekeken en Talk to Her zit nog vaagjes in mijn geheugen. Dit is wel een erg leuke film en ook weer overladen met typische galgenhumor en rare samenlopen, met vele mooie shots van Madrid op de achtergrond.

Ook dit is weer zo'n film waarin iedereen gestoord is. Eerst maken we (na een buitengewone geboorte van hoofdpersoon Victor) kennis met 2 wijkagenten; David, die zodoende opgescheept zit met de pessimistische alcoholistische Sancho, en vervolgens is het weer zo'n verkeerde plaats-verkeerde tijd-moment wanneer zowel de 2 agenten, de inmiddels volwassen Victor en Elena, een heroineverslaafde partygirl waar Victor een oogje op had, tensamen komen, en deze ontmoeting zorgt ervoor dat de levens van de personages pontificaal op de kop komen te staan. Met een heerlijke mindfucking plot als gevolg waarin wraak, overspel, misleiding en plottwists de komende tijd de kijker in de macht weet te houden.

Ziet ernaar uit dat ik gewoonweg weer lekker verder moet gaan met films van Almodovar te ontdekken. Erg leuke en luchtige verrassing, ondanks dat de situaties niet zo luchtig mogen zijn.

4,0*

Eens met mister blonde. De onlogische plotelementen, waar velen blijkbaar over struikelen, zou ik in een serieus drama niet vergeven, noch in een Hollywood-productie. Maar dit is Almodóvar. Hier hoort het bij de sfeer. En het knappe is dat Carne Trémula het serieuze van het drama tegelijkertijd ook staande weet te houden. Narratief vind ik het daarmee een van de evenwichtigste en beste films uit het oeuvre van Almodóvar. Cinematografisch is het dat ook. Vooral de eerste ontmoeting tussen David en Helena is weergaloos (Xavier Dolan-achtig!). De seksscène, met een Rubens-achtig slottafereel, mag er eveneens zijn. Tot slot nog een vermelding voor de muziek, die zeer passend is, op zichzelf beschouwd wellicht overdreven sentimenteel, maar ook dat past perfect in de sfeer. Heerlijke film.

Via marktplaats heb ik de film Hable con ella gekocht. Het was voor mij een aangename verrassing dat er twee dvd's in de hoes zaten. Naast bovenstaande film deze. Ik heb me er prima mee vermaakt. Best een goed verhaal, een fijne Spaanse sfeer, vrij spannend en goed geacteerd. 3,5*

Matig.

Visueel oogde het gelukkig wel erg verzorgd. Niet zozeer erg mooi, maar het valt toch duidelijk op dat Almodóvar er wel de nodige aandacht aan besteed heeft, dan kan ik best appreciëren. Jammer genoeg is dat ook meteen het hoogtepunt van de film.

Het verhaaltje is vooral erg geconstrueerd. Een paar twistjes, iedereen die iedereen kent en elkaar steeds weer tegen het lijf loopt. Het wist me gewoon erg weinig te boeien. Ook het drama dat uit het plot voorvloeit weet amper te beklijven, mede door wat matige acteerprestaties.

En zo zat ik redelijk gelaten te kijken naar deze film. Ofwel had er nog wat extra pit ingemogen, zodat het ook het plotje leuker was, ofwel had Almodóvar nog meer op sfeer moeten inzetten, zodat je toch niet gewoon naar een aardig vormgegeven verhaaltje zit te kijken. 't Is ook zeker geen erg slechte film, maar erg warm werd ik er niet van.

2.0*

Ben het zowat eens met Onderhond. Vrij matige Almodovar, heb al betere films van hem gezien. Qua plotlijn zeer clichématig script waarbij de vijf hoofdpersonages met elkaar verweven zijn in een tijdspanne van 20 jaar. Alles past als een geconstrueerde puzzel te smoothy in elkaar. De film is te gemaakt en was te soapachtig.

Daarnaast wel prima camerawerk zoals onder meer de liefdesscènes. Het is de cinematografie die de film naar een hoger niveau tilt. De sfeersetting van een Madrileense buitenwijk werd ook prima neergezet. Ook aan de acteerprestaties is niets af te dingen. Een Almodovar dus met twee gezichten. Eentje die snel vergeten zal zijn, vrees ik.

De beste Almodovar die ik 15 jaar ofzo zag. Toegegeven, ik zag er de afgelopen 15 jaar ook niet zoveel. Midden jaren '00 zag ik er veel op een rij, met het tamelijk vervelende Volver had ik het helemaal met 'm gehad. Pas geleden begon ik weer met zijn films. Ik zag Matador en La Ley del Deseo, allebei nogal net niet en bij die laatste verklaarde ik dat Almodovars drama moet werken of hij flink over de top moet gaan. En prompt zie ik een film waarbij er wel het een en ander op het drama valt af te dingen en die ook niet over de top gaat, maar die wel volkomen werkt voor me. Sterker nog. Dit is een van zijn beste films die ik zag.

Allereerst oogt de film beter dan ooit. Het drama is aan de oppervlakte een verhaal vol twistjes en een toevalligheidje te veel, maar daaronder schuilt een behoorlijk boeiende en zeker niet oppervlakkige film die vooral over schuld gaat en die meerdere keren zeer overtuigend de sympathie weet te verleggen en qua verteltrant slim en knap leent van melodrama's uit het studiotijdperk. Almodovar stopt er genoeg beetjes kitsch in om zichzelf te blijven. Ben nogal verrast. Het blijkt dat ik niet uitgekeken was op Almodovar, hij blijkt gewoon wisselvalliger dan ik dacht en zag de verkeerde films. Nu weer eens tegen een echt goede aangelopen.

Wat ik van de film vond? Dat weet ik niet goed. In het begin was ik niet mee met het verhaal. (die zwangere vrouw). En later vond ik dat Clara en Elena op elkaar leken, waardoor ik niet goed wist, wie wie was en hoe het verhaal ging.

Bijzonder. Ik was helemaal niet van plan om deze film te gaan bekijken, maar had hem per ongeluk aangeklikt in de Penélope Cruz Collectie van CineMember. Om hem uit mijn nog te voltooien titels te krijgen moest ik hem eerst helemaal gezien hebben. Dus, vooruit.

Maar daar kreeg ik geen spijt van. Cruz had maar een bijrolletje, grappig genoeg. Echter, het ging me helemaal niet om haar. En ik lees hier dat sommigen het verhaal eigenlijk helemaal niet boeiend vonden. Dat kan ik ze eigenlijk ook niet kwalijk nemen. De gebeurtenissen die grote impact hebben op de levens van de personages passen bijvoorbeeld ook heel goed in een soapserie. Maar de regie en ook het talent van de cast zorgt dat dit niveau met groot gemak ontstegen wordt. Zeker dankzij dat laatste wordt medeleven tonen met daders, slachtoffers en alles wat daar tussenin zit heel goed mogelijk.

Wat wel fijn is aan Carne Trémula is dat een kant kiezen zo lastig wordt. Er is geen goed of slecht. Voel je je verbonden met één persoon, dan is er op hem of haar ook genoeg aan te merken. En laat je je intern kritisch over een ander uit, dan kun je hem of haar toch ergens wel weer begrijpen. Dus de individuele gebeurtenissen zijn wel wat zwak te noemen. Maar ze komen schitterend uit de verf vanwege de manieren waarop de paden van de karakters elkaar kruisen.

Nogmaals, het was niet mijn bedoeling om deze te gaan zien. Een vage speling van het lot, dus. En eentje waarvoor ik erg dankbaar ben.