Confissões de uma Garota Excluída (2021)

Echte schoonheid zit van binnen. Een mooie gedachte die waarschijnlijk waar is, maar die in de echte wereld weinig waarde heeft. In deze jeugd- annex familiefilm draait het om nerds en buitenbeentjes die zich tegen de lichamelijk mooiere en populairdere exemplaren van het menselijke ras teweer moeten stellen. Het is merkwaardig dat aan de muurbloempjes geen opvallend verschrikkelijke gebreken kleven. Of eigenlijk is dat helemaal niet merkwaardig, want opzichtige gebreken zijn veel te realistisch en zorgen er alleen maar voor dat de omslag van buiten- naar binnenbeentje zich niet heerlijk oppervlakkig en gemakkelijk kan voltrekken.

Hoofdpersoon Tetê is zo’n buitenbeentje. Ze draagt een grote bril en heeft te kampen met een overmatige afscheiding van zweet. Dat zijn ernstige zaken. Ernstig genoeg om onzeker te zijn en altijd buiten de groep te vallen. Ze doet verwoede pogingen om samen met het groepje andere nerds waar zij mee bevriend raakt, aansluiting te vinden bij de populaire populatie. En dat is het dan ook wel. Meer heeft de film niet te bieden. Heel sympathiek en lief allemaal, maar zo verdomde braaf en oppervlakkig. Humorloos ook.

Noch in het verhaal, noch in de karakterschetsen zijn opvallende zaken aan de hand. Nou ja, behalve tijdens de afloop dan. Daarin vinden opeens een aantal belachelijke wendingen plaats, die nog eens bevestigen hoe zwak de film wel niet is en hoe oninteressant de personages zijn die erin spelen. .

De jonge castleden acteren erg overtuigend, maar kunnen niet verbloemen dat het scenario nogal eenvoudig is. Vrijwel alle tienerclichés komen in erg rap tempo voorbij en voegen vaak amper wat van meerwaarde toe, bovendien is het halfbakken detective-plotje richting de finale erg willekeurig. Regisseur Bruno Garotti volgt redelijk braaf de algemene verwachtingspatronen van het jeugdige publiek, dus verwacht vooral veel zonneschijn, gespierde lijven en gezang. Een soort stiekeme fantasie voor brugklassers dus, maar enigzins logisch natuurlijk. De scenes waarin emotie aan te pas komt voelen oprecht aan en de film boeit met gemak, maar uiteindelijk biedt het dusdanig weinig inhoudelijke vernieuwing dat je het verloop na de eindcredits min of meer meteen vergeten bent.