On the Rocks (2020)

Weer zo een film met de ingrediënten om alles weer eens politiek correct uit te voeren en ze waren bijna geslaagd als ze ook nog een geadopteerd kind uit Azië haden...ik vond de film meer sciencefiction dan werkelijkheid.

Een aardige film maar ik ben wel halverwege in slaap gevallen in de bioscoop. Ik ben een fan van Bill Murray en ik vind hem ook hier leuk maar de film vond ik niet erg boeiend. Het kabbelde maar voort en ik vond het verhaal erg mager.

Gewoontjes.

Sofia Coppola beetje uit het oog verloren de laatste tijd. Vond haar eerste films altijd wel wat hebben, maar dit voelt aan als een ons kent ons NYC dramedy. Heb bij dit soort films ook wel een beetje het gevoel dat zo een Coppola de feeling met de rest van de wereld wat verloren is. In het echte leven heeft ze met een zanger van de band Phoenix, ook iemand die veel reist (pre-corona that is) en is haar vader een een succesvol kleurrijke man. Dus de raakvlakken met haar leven zijn groot, maar ze heeft daardoor ook wat weinig afstand tot haar hoofdpersonage. Want er zijn weinig mensen met zo weinig problemen als deze mevrouw. Er zit te weinig zelfrelativering in dat personage. Lijkt er toch op dat Sofia zelf ook erg op kan gaan in haar kleine probleempjes. Wist ook niet helemaal wat ik nou aan moest met wat de film wou zeggen. Echt grappig of boeiend is de vraag niet, en haar ontwikkeling in de film is ook wat simpel. Uiteindelijk vertrouwde zij haar man gewoon niet, en geeft ze de schuld aan haar pa en is dat allemaal wel goed voor haar man. Beetje eigen verantwoordelijkheid nemen zit er ook niet bij met deze dame.

Visueel ook nogal makjes allemaal. Je moet eens letten op hoe telkens als ze het huis uitgaat een muziekje word ingestart. Zit weinig stijl en visie in de film.

2 sterren

Een beetje in de lijn van Coppola's Lost in Translation. Traag en mat met af en toe wat opleving. De

film maakt wel nieuwsgierig naar de afloop of er inderdaad sprake is van een vreemdgaan.

Desalniettemin kreeg de film in tegenstelling tot Lost in Translation iets zeurderigs over zich, met

als gevolg verveling. Een vooral keurige film met een verzorgd verloop maar met een onderwerp

dat al tig keer behandeld is, en die nogal plichtmatig en overbodig overkomt.

Nogal flauwe bedoening dit. Laura (een nogal kleurloze Rashida Jones) is een jonge moeder en getrouwd met de succesvolle zakenman Dean (Marlon Wayans) van wie ze vermoedt dat hij vreemdgaat. Met de hulp van haar steenrijke playboy-vader Felix (Bill Murray) gaat ze op zoek naar bewijs. De toch al dunne en weinig boeiende plot wordt verder bemoeilijkt door het totale gebrek aan chemie tussen Jones en Wayans. En het personage Laura is zo druilerig en saai dat je eigenlijk stiekem hoopt dat haar man daadwerkelijk vreemd gaat. Dat kan toch niet de bedoeling van de film zijn. Murray is altijd het aankijken waard en is hier redelijk op dreef, maar ook hij kan de boel niet redden.

Degelijke Coppola maar schittert nergens. Bill Murray steekt er wel bovenuit al is de de rest van de cast ook wel prima. Maar nergens weet de film boven zichzelf uit te stijgen. Denk niet dat ik deze film snel opnieuw zal oppakken in tegenstelling tot ander werk van haar zoals Somewhere.

You know what's great about her?

She doesn't talk. She just listens.

That sounds perfect for you.

Het leven zit vol onverwachte wendingen. Als 18-jarige huurde ik voor de grap de tekenfilm voor volwassenen “Tarzoon : Shame of the Jungle”. Waarschijnlijk vanwege de zinnenprikkelende vamp die poedelnaakt op een dienblad ligt, gedragen door figuren die op penissen lijken. Niets liet vermoeden dat een voice actor in deze tekenfilm zou uitgroeien tot één van mijn meest populaire acteurs. Als er één komediant is die me probleemloos aan het gniffelen krijgt, dan is het wel Bill Murray. “Stripes” en “Ghostbusters”. De onevenaarbare film “Groundhog Day”. Hoe klein zijn rol ook is in een speelfilm, telkens weet hij een onvergetelijke scene neer te zetten zoals in “Zombieland” bijvoorbeeld. Plaats Murray in een horror, dan zorgt zijn typische manier van interactie ervoor dat het een heel andere ervaring wordt. Zoals in “The Dead don't die”. Kortom, een polyvalente acteur die door zijn bijdrage een film naar een hoger niveau brengt.

Ik kwam tot de constatatie dit jaar dat ik de film “Lost in translation” nog nooit gezien had. Een film geregisseerd door Sofia Coppola (dochter van) en waar Bill Murray en de piepjonge Scarlett Johansson de hoofdrollen voor hun rekening namen. Ook al sluimerde er iets lichts komisch onder de oppervlakte van deze film, was het onderwerp verre van komisch. Een film over twee individuen die pal in het midden van een identiteitscrisis zitten. Een film die handelt over liefde en eenzaamheid. Eenzaamheid niet alleen vanwege de levenssituatie waar ze zich beiden in bevinden, maar ook het feit dat ze zich bevinden in een land waar ze de taal, cultuur en algehele levenswijze niet begrijpen. Twee verloren zielen die elkaar ontdekken, aanvoelen en aanmoedigen. Ik geef toe, ik was aangedaan na het zien van deze meesterlijke film. Na hele lange tijd wist een film me tot nadenken te zetten. Ja, sommige films slagen daar in.

En dan 17 jaar na het uitkomen van deze magistrale film, krijgen we een vernieuwde samenwerking tussen Sofia Coppola en Bill Murray. “On the Rocks” is niet zo magisch als “Lost in Translation”. Maar ergens diep verborgen heeft het wel raakpunten met deze laatste. Ook hier zit Laura (Rashida Jones) in het midden van een crisis. Zowel wat betreft haar huwelijk als haar schrijverscarrière. Het vermoeden dat haar man Dean (Marlon Wayans) het voorwendsel van het vele werk dat hij heeft bij de oprichting van zijn eigen bedrijf misbruikt om een affaire te verdoezelen, groeit bij haar met de dag. En het schrijven van een nieuw boek wil ook niet echt opschieten. De dag dat ze haar vader Felix (Bill Murray), een charismatische rijke kunsthandelaar met een ontembaar flirtgedrag, haar vermoedens vertelt, stort deze zich vol overgave op de zaak. Voordat Laura het beseft is ze verwikkeld in een wilde zoektocht naar de waarheid.

“On the rocks” is niet zo’n deprimerend en zwaarmoedig verhaal als “Lost in translation”. Er zit meer humor in. Het relaas dat een andere moeder elke ochtend aan Laura vertelt over haar liefdesleven. De wetenswaardigheden over het menselijk gedrag en de evolutie van de relaties tussen mannen en vrouwen die Felix telkens naar boven haalt. De wilde achtervolging in een “niet zo opvallende” rode, luidruchtige cabriolet doorheen de straten van New York. Misschien is het eerder luchtige, ongecompliceerde humor maar tegelijkertijd ook subtiel. De chemie tussen Laura en haar vader voelt ongeforceerd en authentiek aan. En hoe kan het anders dat Bill Murray eigenlijk telkens de aandacht opeist als hij in beeld komt. Het kenmerkende acteren en de manier waarop hij willekeurige personen kan inpalmen met zijn vlotte praatjes. En niet alleen de vrouwelijke populatie. De manier waarop hij de stemming van een politieagent weet om te keren van berispend naar behulpzaam. Gewoonweg subliem. “On the rocks” gaat over huwelijksperikelen, een gecompliceerde vaderdochter relatie en ook over hoe mensen hun weg kwijtraken in de gehaaste en chaotische maatschappij waarin ze leven. Het is geen grootse film maar wel weer een geslaagde coöperatie tussen Coppola en Murray. Ik hoop stilletjes dat ze ooit in de toekomst nog eens gaan samenwerken.

3.5*

Enigzins vermakelijk maar zeker geen topper

Dit is weer eens een een echt leuke film van Coppola. De film voelt lang niet zo dromerig als een Lost of Translation, en misschien vooral daarom ook wat meer oppervlakkig, maar dit is toch net wel wat meer dan enkel een luchtig tussendoortje. Ondanks dat het uitgangspunt vooral draait om de vraag of Laura's man Dean vreemdgaat gaat de film in werkelijkheid vooral om de relatie die zij heeft met haar vader, gespeeld door Bill Murray.

Het is overduidelijk dat Coppola de rol speciaal voor Murray heeft geschreven, maar ook Rashida Jones is goed gecast. Ze heeft goede chemie met Murray, en die twee dragen duidelijk de film, Murray in het bijzonder. Ik had eigenlijk nog wel wat meer scènes met die twee willen zien. Een iets langere film had net wat meer diepgang kunnen brengen. Uiteindelijk komen we ook maar weinig te weten over Laura. Wel een mooi subtiel einde. 3.5*.

Goeie film waarin een vrouw door haar vader wordt geholpen om te kijken of haar man vreemd gaat. Het verhaal op zich heeft niet al te veel om het lijf, maar de film kijkt gemakkelijk weg. Dit komt vanwege de fijne wisselwerking hier tussen vader en dochter. En uiteraard ook vanwege Bill Murray met zijn unieke en licht excentrieke charme.

De film heeft iets vertrouwds. Vervreemding en eenzaamheid zijn de belangrijkste thema’s. Een stel op weg in de nacht teneinde een innerlijke leegte te vullen. Een typische Bill Murray doet zijn leuke ding en Rashida Jones is gewoon leuk.

Je ontkomt er niet aan. Lost in Translation is niet ver weg. De grote doorbraak van Sofia Coppola was dan wel een film vol melancholie, terwijl On the Rocks veel meer met humor werkt, maar de thematische overeenkomsten en de karakterisering van de hoofdpersonages zijn navenant.

Centraal staat een absurde spionagemissie wegens vermeend overspel van de echtgenoot van Rashida Jones. Bill Murray volvoert de missie met enorme geestdrift. Rashida Jones doet het met zichtbare tegenzin. De uitwerking van de missie waarin veel anders loopt dan gepland, is aangenaam komisch. Bovendien is de missie dermate belachelijk dat je er eigenlijk alleen maar om kunt lachen. Met name de interactie tussen beide personages is erg plezierig. Humorvol en soms ontroerend.

De vraag of er werkelijk sprake is van overspel is ondergeschikt. Dat antwoord geeft de film trouwens al relatief snel. De film gaat in de eerste plaats over de relatie tussen vader Murray en dochter Jones. Een relatie die zowel intiem als afstandelijk is. Het verleden van Murray die ooit zijn gezin verliet voor een andere vrouw, speelt daarbij een grote rol. Hij zoekt toenadering maar is onwennig en weet niet precies hoe zich te gedragen. Dochter Jones maakt het hem niet gemakkelijk. Zij neemt hem zijn vertrek nog steeds kwalijk. De link met haar eigen situatie is helder.

Best tragisch allemaal. Coppola legt andere accenten. Ze ziet af van veel verdieping in haar personages en laat de personages met hun problemen vooral luchtig aanmodderen. Het verhaal dat niet veel body heeft, wordt hier en daar wat afgeraffeld. Alsof de film de 96 minuten grens niet mocht overschrijden. Zo worden plotlijntjes niet geheel bevredigend afgesloten en is het einde wat gemakkelijk.

Toch is On the Rocks een hele aardige tragikomedie. Verwacht er gewoon niet teveel van.

Absoluut niets bijzonders

De film geeft meer een Woody Allen-gevoel af dan een Sofia Coppola-gevoel. Leuke rol voor Murray en vooral mooie nachtelijke straatbeelden. Het vrouwelijke hoofdpersonage blijft onbegrijpelijk vlak. Oke, ze schrijft, en dat moet haar dus een interessante vrouw maken? Kleine drie sterretjes.

Fijn niemendalletje dat ik helaas na de bombast van Jurassic World op het verkeerde moment heb gekeken. Het is op zich geen verkeerde film, alleen kabbelde het allemaal te traag voor me.

Soms kan je een film opzetten en zien dat het best goed is, maar zit je zelf gewoon niet in de juiste mood op dat moment. Daarom twee sterren, voor de filmervaring. Deels mijn schuld.

Sofia Coppola heeft een nogal kenmerkende stijl, en die werkt vaak erg goed - maar levert ook wel weer films op die niet voor iedereen werken. Deze doet het voor mij wel weer, al komt dat misschien vooral door Bill Murray. Alweer, zou ik dan haast zeggen, want in dat opzicht is een parallel met Lost in Translation makkelijk getrokken. Al vind ik Rashida Jones dan niet precies even sterk als Johansson in die film was, en is ook dit verhaal wel wat matter.

Wellicht de grootste makke van de film is wel dat Jones een wat druilerige rol te spelen krijgt, en alleen haar halfgare pa als tegenwicht heeft - hoe leuk Murray die dan ook speelt. Je zal toch zo’n pa hebben... Waarmee het meteen ook al wat ongeloofwaardig is dat ze echt een familieband hebben, je zou toch denken dat de dochter iets van het karakter van haar vader meekrijgt. Maar nee, kennelijk niet - en veel karakter krijgt ze uberhaupt al niet mee eigenlijk. Gewoon wat ronddobberen door het leven, en dat levert dan dit best vermakelijke maar niet heel opzienbarende filmpje op. Nouja, het is ook geen straf.

Bij momenten amusant maar in z'n geheel toch een vrij makke film van Coppola, van wie ik deze week nog het magnifieke Lost in Translation zag. Dit lijkt bij momenten een beetje een flauw afkooksel van die film.

Hier ook een nonchalant-humoristische Bill Murray en veel stadsbeelden van een metropool (Tokio werd ingewisseld voor New York), maar de emotionele impact blijft uit in On the Rocks en ook op vormelijk vlak neigt het meer naar een televisiefilm dan naar grootse cinema wat mij betreft.

Zowel Rashida Jones (maakt van zowat alles waar ze in meespeelt iets belegen) als Marlon Wayans weten niet te overtuigen en ook de stilaan op leeftijd gekomen Murray heb ik weleens scherper voor de dag zien komen.

Geen onding en af en toe zelfs charmant, maar van Coppola had ik na haar eerste 2 films toch wel iets anders verwacht. Het wordt per film die ik van haar zie steeds minder eigenlijk.