Hounds of Love (2016)

Vond dit echt een onwaarschijnlijk goeie film. Slomobeelden kunnen voor mij perfect, zolang je er niet mee overdrijft. In Hounds of Love is het precies goed. Die scènes dragen ook bij tot de beklemmende sfeer die de hele film overheerst, net als de bloedstollende score.

De drie hoofdrolspelers stelen de show en verkeren stuk voor stuk in bloedvorm. Vooral de perfect gecaste Emma Booth is subliem als de labiele Evelyn White, maar ook Cummings en Curry acteren geweldig.

Mijn favoriete scène? Dat moment waarop Vicki, onder de melodramatische noten van Nights in White Satin, beseft dat ze in de val is gelokt. Het dansende echtpaar maakt deze passage helemaal af.

De ontknoping zou me in vele andere films misschien teleurstellen, maar het emotionele weerzien werd door de slow motion en het gebruik van Joy Divisions Atmosphere zodanig over the top gebracht dat het gewoon weer goed was.

Kortom, Hounds of Love sleepte me mee van het eerste tot het laatste shot.

Spannende thriller! Het concept is heel simpel, maar door het fantastische camerawerk, de editing, de acteerprestaties en de beklemmende sfeer is dit een hele spannende realistische thriller.

De film is trouwens gebaseerd op dit waargebeurde verhaal

David and Catherine Birnie - Wikipedia - en.wikipedia.org

Mooi sprekend in beeld gebracht, best wel realistisch. De scène waarbij de schreeuw en sluitende deur sprak boekdelen en bezorgde mij wel goosebumps terwijl je toch niks zag! (Erg sterk gedaan) Leuk DiDa die Wiki link, bedankt.

Prima filmpje !
Het verhaal wordt boeiend gebracht door de drie hoofdpersonages die een geloofwaardige invulling geven en hun rollen prima spelen. Daarbij ook het gebruik van een sfeerrijke sound en leuke muziek. De scène dat het gestoorde paar danst op Nights in White Satin terwijl Vicki langzaam beseft dat ze ontvoerd is geworden, is erg sterk. Ook het gebruik van de camera had hier een toegevoerde waarde die een extra tintje meegeven aan de sfeer. De camera die rustig voorbij gaat bij de verschillende woonhuizen en het leven daaromtrent is leuk gedaan. Of de slow-motion beelden. Stijlvolle elementen !
Naar het einde toe pakt het misschien wat minder uit : iets te simpel uitgewerkt, zeker die messteken. 7/10

Toch een tegenvallertje.

Mijn verwachtingen waren veel te hoog. De sfeer en het acteerwerk is prima. Maar qua verhaal is het allemaal best simpeltjes en had het van mij een stuk grover gemogen wat ik van te voren eigenlijk ook verwacht had.

Helaas kan ik er niet meer dan een 2.0* voor geven.

Sfeervolle, goed geschreven en sterk geacteerde psychologische thriller gebaseerd op ware feiten begint in Perth in 1987, wanneer Vicki Maloney [Ashley Cummings] wordt gekidnapt door het jonge echtpaar John [Stephen Curry] en Evelyn White [Emma Booth]. Het scenario richt zich op de gespannen relatie tussen de explosieve John en de onderdanige Evelyn, maar vooral vanuit het perspectief van Vicki, die daardoor al snel door heeft dat de sfeer op elk moment om kan slaan. Dat gegeven zorgt voor veel suspense, ook al neemt regisseur/scenarist Ben Young in zijn speelfilmdebuut wat teveel zijn toevlucht tot stijlmiddelen.

Dit is typisch zo een film die vanwege het camera- en acteerwerk wordt geprezen. Of dat terecht is laat ik in het midden, ik kan enkel oordelen hoe ik het heb ervaren. Voor mij is dit zo een film die nogal hipster overkomt met slo-mo beelden die voor de sfeerschepping moeten zorgen. Ik vind het eerder zoals ze in het voetbal zouden zeggen vertragingsmanoeuvres en tijd rekken. Bovendien gaat de film al aan een slakkengang vooruit.

Als dat slome ritme dan nu nog werd gebruikt om een deftige karakterontwikkeling of plot te bewerkstelligen zou je nog denken. Nu kan je in slaap vallen en als je weer wakker wordt geen al te belangrijke informatie hebben gemist. Waarom dat stel dat doet, waarom die vrouw in godsnaam bij de hufter blijft en dat spelletje meespeelt, verder dan wat halfslachtige uitleg krijg je als kijker niet. Van slachtoffer Vicki krijgen we uiteindelijk ook niet erg veel te weten al is ze wel pakken interessanter dan haar ontvoerders.

Misschien komt het als verfrissend over vanwege de stijl en het feit dat bijna alle geweld wordt gesuggereerd of volkomen buiten beeld. En rarara wie gaat er weer dood, juist de hond Moet ik geloven dat die Evelyn lekker meedoet aan seksspelletjes en ze het niet door heeft dat haar man eigenlijk meer plezier heeft aan de slachtoffers dan zijn dooie mus van een echtgenote?

Enkele rauwe geweldsscènes, wat echte smerigheid is wat deze film nodig had. Het einde maakte nog wel wat goed, beetje voorspelbaar wel. Uiteindelijk bleef ik met een onvoldaan gevoel achter me afvragend wat was nu eigenlijk het punt dat de regisseur poogde te maken? Deze voegde niets toe aan het genre. Henry: Portrait of a Serial Killer zou ik eerder aanraden, to the point en met veel meer persoonlijkheid dan dit zoutloos stelletje. Slachtoffer die haar ontvoerders tegen elkaar opstookt, nou daar heb ik toch niet zo ontzettend veel van gemerkt...

Stijlvol geschoten met onder andere veel gebruik van extreme slow motion, een naargeestig sfeertje maar verder niet erg opzienbarend. Vond de acteurs niet slecht al lag de labiliteit van Evie er wel zo dik bovenop dat je je afvraagt hoe de manipulatieve John haar nog kon vertrouwen. Het einde was me ook iets te makkelijk. Het is dat Atmosphere zo'n goeie plaat is, maar een einde dat gered wordt door de muziekkeus is toch niet goed te noemen.

Politie had trouwens wel iets meer kunnen doen lijkt me, vingerafdrukken vergelijken van al die brieven van verdwenen meisjes was toch wel het minste, zeker nu de laatste een verborgen boodschap bleek te bevatten. De opmerking van John dat "ze" altijd eerst naar de achterdeur lopen suggereert dat ze al veel meer ontvoeringen en moorden op hun geweten hebben en dat ze een bekend stramien volgen.

Maar goed, voor een debuutfilm wel meer dan verdienstelijk en een regisseur om in de gaten te houden.

Erg fijne feel bad cinema. Regisseur weet heel knap een onheilspellende sfeer neer te zetten, waarin het (magere) verhaal op optimale wijze verteld wordt.

Sterk!

Sterk geacteerde en geregeld spannende film. Strak geschoten en fijne muziek in de film ook. Nooit heel bijzonder of opzienbarend maar wel vrij degelijk allemaal. Wel vond ik bepaalde beslissingen van de karakters (zeker richting het einde) wat ongeloofwaardig en makkelijk en ook de uiteindelijke afloop was mij wat te melodramatisch.

Kleine 3,5*

Hm.

In zijn genre schiet het toch net wat te kort om indrukwekkend te worden. Bij vlagen werkt de sfeer beter in deze film dan in soortgelijke films, maar in het algemeen blijft het wat achter qua spanning of loop. Ik voelde toch te weinig impact na afloop.

Ik kan wel zeggen dat de film soms door je heen gaat, omdat regisseur Young bij vlagen de machteloosheid van Cummings erg ijzingwekkend neer weet te zetten. Dat geschreeuw gaat echt door merg en been, waardoor je je plots even heel ongemakkelijk voelt.

Maar de gebeurtenissen door de film heen leven helaas te weinig op naar die momenten. Young doet pogingen om de ontvoerders uit te diepen, maar ik bleef het maar 2 oppervlakkige karakters vinden waarvan het uiteraard niet lang gaat duren voordat ze met elkaar op de vuist gaan.

Film kent 2 spannende stukjes, maar voor de rest voelde ik toch weinig sympathie voor Cummings op haar krijsen na. Het is allemaal behoorlijk rauw opgezet, maar de ruwe uitstraling van de film komen vooral door de regie zelf, en niet door de gebeurtenissen tijdens de film, die toch echt te weinig opleven naar die uitstraling.

Acteerwerk is van hoog niveau, voornamelijk van Cummings, en het zorgt ervoor dat alles wat realistischer en ruwer overkomt op de kijker, maar uiteindelijk willen de personages zelf nooit echt van de grond komen. Vooral de ontvoerders leven niet echt op.

Uiteindelijk is 108 minuten toch net iets te lang, vooral omdat de film toch te weinig weet te vertellen om die speelduur te rechtvaardigen. Wel is de film niet bepaald saai en de machteloosheid komt bij vlagen erg goed naar voren. Het kent een aantal ijzingwekkende momenten, maar dat kwam niet omdat de gebeurtenissen erg schokkend waren, maar vooral omdat Cummings zelf erg goed en overtuigend staat te spelen.

Sukkel voor de liefde

Een degelijke Australische thriller, waarin regisseur Ben Young laat zien over het nodige regisseertalent te beschikken. Hounds of Love is erg rauw, bevat sfeervolle muziek die precies bij de setting past, en bevat daarnaast een aantal fraai geschoten slow motion belden die het verhaal kracht bij zetten. Daarnaast zet Ashleigh Cummings, die de gekidnapte tiener speelt, een steengoede rol neer. Haar acteerwerk zal weinig kijkers onberoerd laten. Haar wanhopige geschreeuw, wanneer zij zich realiseert dat zij geen kant uit kan, gaat door merg en been en geeft je een afschuwelijk gevoel.

Waar de thriller minpunten bij mij scoort is met betrekking tot het voorspelbare verloop en net iets te veel toevalligheden. Weliswaar in dienst van het verhaal, maar deze voelden geforceerd ingebracht aan, waardoor dit een negatieve impact kreeg op mijn film beleving. Ook vond ik het een gemiste kans dat er niet meer werd ingezoomd op het verleden van de vrouwelijke kidnapster, en hoe zij in deze situatie beland is. Liefde maakt blind is namelijk nogal een understatement en ik had haar personage graag nog een stuk meer uitgediept zien worden. Dit had het slot nu niet minder voorspelbaar gemaakt, maar wel een grotere impact mee kunnen geven.

3,0*

Hounds of Love is een prima thriller waarvan ik altijd dacht dat dit een waargebeurd verhaal was, maar het eind was zoals mijn buurman hierboven al beschreef teveel berust op toevalligheden. Ook de politie speelt hier een rare rol in. Maar hoe dan ook de film voelt wel aan alsof het echt is gebeurd. De beelden zijn een beetje gemaakt alsof ze uit de tijd kwamen. Wellicht dat het geinspireerd is op soortgelijke verhalen zoals Animal Kingdom en In her Skin. Hoe dan ook Hounds of Love kijkt prima weg en heeft een "heerlijk' sfeertje. Jammer alleen dat het eind niet meer echt geloofwaardig overkomt. Muziek soundtrack is trouwens prima verzorgd!!

Volgens de meeste kritieken : goede film.

Maar niet volgens mij.

Gemiddelde film, waarbij idd de score en de slomo de doorslag geven. Verveeld nergens kijkt vlot weg.

Ook het tijdsbeeld is goed neergezet in de voor mij bekende 80’s

Mweh, vond het een trage taaie film. Niet zoveel aan.

Niet voor het eerst dat ik een film over ontvoering (of gevangenschap) zie. Zeker die bekende waargebeurde zaken zoals die 2 films over Natasha Kampusch bijvoorbeeld (3096 Tage (Film, 2013)). In dat opzicht steeds films die een bepaalde impact nalaten.

Als het goed wordt aangepakt, is de uitzichtloosheid en machteloosheid van het slachtoffer vaak goed weergegeven, net als het sadisme of machtspositie van de ontvoerder. Dat valt hier ook mee. Hoewel ik niet 100% mee was met de briefwisseling naar huis (niet afgestempeld en in de bus gedeponeerd toen bleek dat ze al weg was) neemt Young voldoende de tijd om de radeloosheid van Vicki te tonen. Vreemd is toch wel die erg lakse houding van de politie, zeker omdat dit niet de eerste vermiste was.

In het begin van de film probeert Young wat interessant te doen met die slomo beelden, maar die voegden voor de rest weinig toe. Dat John een bepaalde manipulatieve controle had over zijn vriendin zal wel kloppen, al vond ik toch dat die toch iets te weinig uit de verf kwam. Het was iets te vrijblijvend.