City Lights (1931)

City Lights

Pas mn tweede Chaplin film. Na behoorlijk onder de indruk te zijn van The Great Dictator besloot ik mijn ervaring maar eens met Gold Rush, Modern Times en City Lights uit de breiden. Beginnende met de laatste dus.

Het verhaal steekt aardig in elkaar. Het is natuurlijk niet heel bijzonder. De combinatie van romantiek en humor is goed en evenwichtig. Er doen zich meerdere hilarische situaties voor vooral met Chaplin en Harry Myers. De zekere dramatiek die op het einde in de film komt is een goede inmenging. Net als bij The Great Dictator kon ik een zekere morele boodschap ontwarren, wat voor mij Chaplin weer die extra punten geeft.

Ik denk dat ik mag concluderen dat Chaplin des werelds grootste acteur aller tijden is. Wat hij met louter mimiek en muziek kan neerzetten is werkelijk fenomenaal. Zijn gehele preformance is adembenemend. Zowel qua gezicht als lichaamstaal straalt de klasse er vanaf.

Naast Chaplin lijkt Myers niet veel natuurlijk, maar als je hem in zijn context bekijkt doet hij het ook zeker niet slecht. In combinatie met zijn tegenspeler weten ze het beste in elkaar naar boven te halen.

De film is goed geschoten. Naar huidige maatstaven wat simplistisch natuurlijk, maar dat zou anachronistisch zijn. Het steekt gewoon allemaal erg goed in elkaar. Leuke en diverse locaties wisselen elkaar af. De filmmuziek is in mijn ogen bij stomme films altijd beter geweest dan bij geluidsfilms. Ook hier vind ik dat weer van toepassing. De gehele sfeer en alle scènes staan of vallen met de muziek. Het is alleen jammer dat Chaplin de muziek meerdere malen herhaalt.

City Lights is iets minder dan The Great Dictator en dat komt dan echt doordat het verhaal simpeler is. Acterend en qua muziek is het fantastisch.

3.5*

Geweldige film, extra knap omdat dit na de introductie van de geluidsfilm is gemaakt. 4.5/5*

Wonderschone en tijdloze film. Ik dacht dat geen andere Chaplin het niveau van The Great dictator kon benaderen, maar deze doet dat wel en overstijgt het misschien zelfs. De film vangt aan met een heerlijke komische beginscène die de lat meteen hoog legt voor de rest van de film. Gewaagd. Maar de kracht van de film zit in de combinatie tussen de humor en het drama.

De ontmoeting met de bloemenverkoopster, met name het moment dat Chaplin merkt dat het meisje blind is, maakt veel indruk en is zowel door hem als door haar subliem geacteerd. En dat geldt ook voor de slotscène, waar het meisje eerst moet lachen om de armoedzaaier die ze voor zich ziet, totdat ze zijn hand vasthoudt, pas op dat moment 'ziet' ze echt wie ze voor zich heeft en volgt het laatste dialoog:

- "Can you see now?"
- "Yes, I can see now."

De mimiek van Virginia Cherrill nadert in die twee scènes de perfectie en werpt bijna een schaduw over de acteerprestatie van Chaplin. Als Chaplin in het zwartwit en zonder geluid dit soort films kon afleveren doet het je afvragen wat hij voor ons vandaag zou kunnen hebben gemaakt.

Cinema pur sang. Ruim 4,5*, met kans op verhoging naar 5*

Verrukkelijke Chaplin film. Nooit zoveel gelachen bij een stomme film, terwijl de film daarnaast

af en toe buitengewoon charmant en ontroerend is. Grandioze choreografie ook, waarbij

Chaplin volgens mij als in geen andere film van hem qua timing en bravoure zijn capriolen

zozeer ten beste weet te geven. Geniale verhaal structuur ook, met aldoor wisselende situaties.

Was voorheen zijn The Great Dictator voor mij zijn beste. Deze gaat er net even overheen.

In de slipstream van de herziening van Limelight ook deze magistrale film voor de zoveelste keer nogmaals gekeken en mijn waardering naar het hoogste niveau gebracht. Deze ontroerende mix van slapstick en drama is mijn all time Chaplin-favorite. Alles klopt aan deze film: de regie, het verhaal, het acteerwerk, de muziek. Een absolute topper.

prachtige film waarvan ik genoten heb .

Chaplin weet zijn komische momenten perfect te combineren met dramatische momenten.

Het verhaal is zonder meer meelevend en weet te boeien vanaf het begin tot het einde.

Maar ook de muziek is perfect..

Ook al heb ik niet zoveel op met Chaplin maar ga zeker weer eens meer films zien van deze man.

Charmant, dat vond ik het. Ik heb te weinig kennis van film om te beseffen hoe ontzettend knap dit was in die tijd. Bekeken met de ogen van nu vind ik hem vooral charmant. Dat had ik al gezegd. Soms een beetje grappig, erg knap gespeeld en bovenal charmant.

Een niet happy end was nog mooier geweest, maar zo ver waren we nog niet.

Wat een ge-wel-dige film!

"A comedy romance in pantomime"

Toen ik dat als las, zat de schrik er bij mij goed in. Dit ga ik dus niks vinden. En uiteindelijk is dat ook gebleken. Dit soort stomme films is dus niet aan mij besteed. Dat theatrale vind ik helemaal niets. Helemaal niet in combinatie met de slapstick comedy die Chaplin hier in brengt. Ik vond het echt niet grappig. En dan wordt ook elke grap eens een keer of wat herhaald. Wat overblijft is wel een film met een mooie boodschap en een leuk liefdesverhaal. Ook sommige interacties met de rijke man zijn nog genietbaar.

Wel erg kundig gemaakt door Chaplin. Hij weet duidelijk wel waar hij mee bezig is. Mooi gefilmd, goede editing. Het gebruik van muziek als geluidseffecten op een erg aanwezige manier vond ik wat minder werken. De muziek zelf is ook wat matig gekozen, en begon me op den duur zelfs te storen.

Dit is dus alles wat ik niet zoek in silent cinema. Ik wist min of meer wat ik kon verwachten, maar had het toch iets genuanceerder verwacht. Het is niet zozeer dat het een slechte film is, maar dit is gewoon niet mijn ding.

Dit is mijn eerste kennismaking met Chaplin, dus wil hem nog niet helemaal opgeven.

Dank voor je toelichting, Arno. Had nog wel ergens een klein beetje hoop dat ik misschien de verkeerde film gekozen had om mee te beginnen. Als dit kenmerkend is voor de rest voor de rest van zijn werk, denk ik dat ik Chaplin maar laat voor wat het is.

Nou, dat hoeft niet zo te zijn... Misschien kan je hem toch nog een kans geven. Ik heb zelf drie films van Chaplin gezien, en vond dit duidelijk de minste van de drie. De andere twee die ik heb gezien waren The Kid en Modern times.

Een andere film kan inderdaad heel anders uit gaan pakken. Een andere film van Chaplin zal ongetwijfeld ooit nog wel eens aan bod komen, waarbij Modern Times mij nog het meest aanspreekt. Maar na het zien van City Lights heb ik er voorlopig (nog) geen zin in.

Fraaie Chaplin die steeds beter wordt. Het begin is nogal flauw met zijn typische humor die niet de mijne is (ik zie liever dan Buster Keaton) maar Chaplin heeft nog wel talent genoeg als regisseur om het tempo er goed in te houden. Het tweede deel als die meligheid naar de achtergrond verdwijnt en Chaplin een lief liefdesverhaal vertelt wordt het allemaal een stuk fijner. Leuke personages en gewoon een fijn filmpje dat je even zo ook tussendoor kan kijken. Het grote meesterwerk zie ik er echter niet in. 3,5*.

Vraag mij wat de beste filmscène aller tijden is en zonder enige twijfel zal ik zeggen dat het voor mij de slotscène is van City Lights. Chaplin beschouwde het zelf ook als het emotionele hoogtepunt uit zijn oeuvre en mede daardoor beschouwen veel filmkenners deze film als het hoogtepunt uit zijn zeer indrukwekkende oeuvre. Je kunt die slotscène op YouTube vinden, maar doe dat alsjeblieft niet. Het is de bekroning van een eenvoudig, maar intelligent geconstrueerd verhaal.
Charlie ontmoet een vriendelijke bloemenverkoopster [Virginia Cherrill] en laat al zijn charmes op haar los wanneer hij met zin laatste centen een bloemetje van haar koopt. Het meisje blijkt blind te zijn en door een misverstand denkt ze dat Charlie een miljonair is. ’s Nachts, wanneer hij een bankje aan het water zoekt om te overnachten, ontmoet hij een stomdronken miljonair die zichzelf wil verdrinken. Charlie weet hem te stoppen en uit dank neemt de miljonair hem in huis en geeft hem een smak geld. De volgende dag zoekt Charlie het bloemenverkoopstertje op en koopt een gigantische bos bloemen, waardoor er een vriendschap ontstaat tussen de twee. Maar wanneer hij terugkeert bij het huis van de miljonair, is die man weer nuchter, kan hij zich Charlie totaal niet herinneren en gooit hij hem op straat! Wanneer Charlie leest over een wonderoperatie waardoor het blinde meisje haar gezichtsvermogen terug kan krijgen, belooft hij de operatie te zullen betalen en neemt hij allerlei klusjes aan in een poging het geld bij elkaar te krijgen, ook al betekent dit dat hij haar dan zal moeten verlaten om haar niet te laten merken dat hij niet is wij zij denkt dat hij is.

Net als in “Modern Times” dient het verhaal deels als een framework voor losse sketches, die Chaplin tot in de perfectie uitwerkte. In 1931 was de filmindustrie volledig overgegaan op geluid en ook Chaplin heeft deze mogelijkheid of overwogen, maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het zwervertje niet zou kunnen spreken, omdat daarmee de universele aantrekkingskracht van het karakter verloren zou zijn gegaan. Chaplin neemt de geluidsfilm in de openingsscène op briljante wijze op de hak. Hierin onthullen drie hoogwaardigheidsbekleders, die elk kort iets zeggen tegen het aanwezige publiek, een standbeeld waarop Charlie blijkt te slapen. De woorden van deze mensen zijn vervangen door een geluidseffect. Wat ze zeggen is immers totaal niet van belang voor de film, dus dialoog is volstrekt overbodig. En even later trekt Chaplin zelf letterlijk een lange neus naar de filmindustrie! De film zit vol gedenkwaardige momenten, of het nou gaat om Charlies vergeefse pogingen om als straatveger grote dieren te vermijden, de scène waarin hij zijn handen wast en een collega zijn zeep aanziet voor iets anders, of zijn etentje met de miljonair [die hem in beschonken toestand behandelt als zijn beste vriend] waarin hij probeert een sigaar te roken en spaghetti te eten. Maar het komische hoogtepunt van de film is die waarin Chaplin een deal sluit met een bokser: ze geven een show weg en delen vervolgens het prijzengeld. Het loopt echter mis wanneer Charlies handlanger er voor de wedstrijd tussenuit knijpt en de organisator een andere tegenstander aanwijst. Het daarop volgende gevecht doet denken aan The Champion, die hij in 1915 maakte, maar toont aan hoeveel Chaplin sindsdien had geleerd. Het is een geniale combinatie van slapstick en ballet waarbij je je lachen niet in kunt houden. Aan het eind van de scène doet Chaplin iets wat typisch is voor deze film: hij eindigt de scène met een totaal onverwachte wending die juist daardoor bijzonder effectief is. Chaplin houdt de emoties van de kijker op meesterlijke wijze in de hand en laat City Lights moeiteloos overgaan van komedie naar drama en weer terug.
Chaplin kon eigenlijk altijd goed overweg met zijn vrouwelijke tegenspelers, maar tussen Cherrill en Chaplin wilde het niet boteren. Toen Cherrill het in haar hoofd haalde om te melden dat ze de set eerder moest verlaten wegens een kappersafspraak, besloot Chaplin haar zelfs te ontslaan! Hij deed een screentest met Gloria Hale, met wie hij The Gold Rush had gemaakt, maar moest toch terug komen op dat besluit omdat het simpelweg teveel tijd en geld zou kosten om scènes opnieuw te filmen met Hale. Op de DVD uit de Chaplin Box staat die screentest, waarin Hale de beroemde slotscène speelt. Het is fascinerend om te zien hoe haar spel zich ontwikkelt, maar het versterkt toch de overtuiging dat de kracht van die scène heel veel te danken heeft aan het volstrekt natuurlijke spel van de onervaren Virginina Cherill. Dus houdt de zakdoeken maar bij de hand voor dat legendarische einde waarvoor ik geen superlatieven kan bedenken die recht doen aan de kracht van die scène.

Geldt wellicht ook voor mij want ik heb de film op 1 staan in mijn top 10 en die slotscène is inderdaad een hoogtepunt in een film die ook al een hoogtepunt is.

Deze film vraagt volgens mij van de kijker zijn hedendaagse tempo wat te vertragen en de onschuld in zichzelf op te zoeken. In die gemoedstoestand krijg je echt oog voor de rijkdom aan detail.

Dit blijft voor mij één van de beste films aller tijden.
Een zwerver 'ziet' de liefde voor zich en verlegt zijn uiterste grenzen haar het mooiste te bieden wat haar begeert. Hij offert alles op, uit liefde voor haar en wetende dat dat wederzijds ook zo is. Maar het meisje is blind en als de zwerver uiteindelijk slaagt in zijn opzet, weerhoudt haar nieuwe zicht haar ervan te kunnen weergeven wat zij heeft gekregen.
Elke komische handeling die Chaplin hier doorstaat is eigenlijk zuiver drama. Elk moment van slapstick is eigenlijk gewoon uitlachsensatie. Een man die verliefd is op een vrouw, zich daarvoor halfdood laat slaan tijdens een bokswedstrijd en zich moet ontfermen over een alcoholist die bij de minste nuchterheid zíjn 'kameraad' de deur toewijst, is niet meteen de leukigheid zelve.
Toch is Chaplin er destijds in geslaagd de mensheid te doen geloven dat hij zuivere onderbroekenlol aan het brengen was, terwijl hij eigenlijk zijn eigen manier van Shakespeare stond te verkopen.
Liefde maakt blind, maar blind kan je voor alles zijn.

“You can see now?”

“Yes, I can see now.”

Sterke film weer van Chaplin. Het is altijd interessant om te lezen hoeveel werk, tijd en frustratie het heeft gekost om City Lights te maken, en Chaplin heeft zijn medeacteurs echt tot waanzin gedreven. Maar het resultaat mag er zijn, en vooral de bokswedstrijd is geniaal gemaakt. De band tussen the Tramp en the Blind Girl is mooi, en Chaplin en Cherrill weten met alleen hun gezichtsuitdrukkingen al veel emotie over te brengen. De laatste scene is ontroerend, maar daarnaast valt er ook weer ongelooflijk veel te lachen om City Lights. De combinatie van humor en een onderliggende maatschappijkritische boodschap maakt de films van Chaplin zo sterk.

De Zwerver is een uiterst herkenbaar typetje, met z'n te wijde clownsbroek, z'n eendengangetje, bolhoed, valse snor en wandelstok. Op z'n omzwervingen komt hij in contact met alle lagen van de bevolking. Hij gedraagt zich als een beschermende gentleman ten opzichte van de armen, maar hij bespot de rijken.

Wegens de opkomst van de talkies besloot Chaplin wat geluidseffecten te integreren, maar geen stemmen. Als satire op de lange speeches van gezagdragers blies hij op een soort papieren rietje met een trompetachtig geluid. De vallende steen klinkt niet als een steen, maar als een hol, houten voorwerp.

De humor is behoorlijk absurd. Hoe geloofwaardig is het dat iemand een stuk zeep in plakjes snijdt en op z'n boterham legt in de veronderstelling dat het kaas is? Ook de gespleten persoonlijkheid van de miljonair is bizar. Het hoeft echter niet realistisch te zijn; kolder mag ook. Komische hoogtepunten zijn de openingsscène en de boksmatch die de sierlijkheid heeft van een ballet.

De hoofdintrige is niet zozeer grappig, wel romantisch. Virginia Cherrill was zwaar bijziend, wat haar die starende blik gaf waarmee ze voor blind door kon gaan. Dit is het kruispunt tussen de vroege, puur komische Chaplin en de latere klassiekers waarin hij zwaarwichtiger thema's zou verwerken.

Na the dictator , the kid , en modern times is dit de 4 e Chaplin film die me nog het meest is bevallen .
De grappen zijn natuurlijk weer van dezelfde aard maar ze blijven leuk Het ingeslikte fluitje was vindingrijk bedacht en het zijplot met zijn rijke vriend die hem alleen herkende als hij dronken was was ook origineel bedacht .
het romantische verhaal is natuurlijk een modern sprookje , ontroerend gemaakt maar natuurlijk verre van realistisch , maar dat neemt niet weg dat je als kijker toch erg meeleeft met de 2 en dat is toch knap .

Charlie Chaplin is een legende. Een belangrijke en invloedrijke filmmaker, die in meer dan 60 korte en lange films zijn vakmanschap heeft bewezen. Zijn iconische verschijning maakt deel uit van het collectieve geheugen.

Een wandelstok, een bolhoed, een beweeglijk snorretje, een slobberbroek, te grote schoenen en een te klein colbert waarvan de onderste knopen altijd open staan. Een fantastische mimiek en dito gebaren. En natuurlijk het bekende waggelende loopje.

In 1931 maakte hij de film City Lights. Een silent. Ondanks de opmars van de geluidsfilm, hield Chaplin nog stug vast aan het geluidloze. In City Lights wordt een beetje filmgeluid toegelaten, maar dat geluid staat geheel in dienst van de satirische strekking van de film. Het zijn korte functionele momentjes die de zin en de kracht van het geluidloze juist accentueren.

Prachtfilm. Een legendarische scène in die film is natuurlijk de magnifieke bokswedstrijd. Een choreografisch hoogstandje waarin montage, muziek en acteerkunst in perfecte harmonie samenvallen. De film heeft meer van deze komische choreografische hoogstandjes. Mijn favoriete scène speelt zich af in een nachtclub en maakt dat het opsteken van een sigaar nooit meer zonder glimlach zal kunnen gebeuren.

Het is trouwens niet puur en alleen een film met komische accenten. De film wisselt pure komedie steeds heel mooi af met tragiek. De uitgebalanceerde mengeling van beide genres maakt de film zeer geschikt voor een satirische benadering van sociale misstanden in de wereld. En dat doet de film dan ook.

De sociale kloof tussen arm en welgesteld is in de film zeer herkenbaar en wordt fijn spottend aan de kaak gesteld. De rode draden in de film zijn de pogingen van Chaplin om geld bijeen te brengen voor een oogoperatie voor zijn blinde geliefde. Zijn tragikomische pogingen worden steeds weer door de gevestigde orde gedwarsboomd.

De film heeft momenten waarop sociale ongelijkheid wegvalt en Chaplin als volwaardig mens wordt gezien. Op die momenten wordt de bovenlaag de oogkleppen even ontnomen en veranderen arrogantie en vooringenomenheid in hartelijkheid en medemenselijkheid. In City Lights gebeurt dat vooral met een slok op. Het zijn zeer hilarische scènes die pas op het tweede gezicht een ontnuchterende werking hebben.

En zo laat de film niet enkel een hopeloze strijd en een bittere aanklacht tegen de klassenmaatschappij zien, maar biedt hij ook lichtpuntjes. Chaplin blijft ondanks alle tegenspoed, trouw aan zijn geloof in de goedheid van de mens en construeert uit alle tragiek en komedie uiteindelijk zelfs een aangrijpende overwinning voor de menselijkheid.

Maar ja, voordat die overwinning is bereikt, moet de droefgeestige zwerver een enorme lading aan tragikomische tegenslag overwinnen. Altijd met rechte rug. Nooit lijdzaam. Zelfs in de eerder genoemde hilarische boksscène delft de zwerver dan wel het onderspit, maar doet hij dat niet zonder slag of stoot.

Het einde van de film is van een geweldige tedere schoonheid. Aan het eind wordt de sociale kloof in het licht van een overstijgende lotsverbondenheid alsnog gedicht. Wat rest is de blij verlegen lach van Chaplin en de genoegzame boodschap aan de kijker dat het leven in deze harde en kille wereld niet alleen wordt bepaald door (des)illusies en vooroordelen.

City Lights is een fraaie exponent van de stomme filmkunst met een voortdurend bombardement aan ingetogen hilariteit en uitbundige slapstick gecombineerd met ontroerende tragiek.

En zo’n film verdient een stevig geluidloos applaus!

Wederom een prima Chaplin film met zijn typsiche personage van The tramp. Weinig vernieuwend personage weliswaar die amper evolueert. Vaak in dezelfde setting van armoede en onderdrukking tegenover egoïstische rijken of de onbegripvolle repressieve politieagenten. Er wordt steeds een stelling geponeerd van een onbegripvolle samenleving waarbij hij als have-not zwerver zijn genereuze hart kan laten zien, niet zelden aan een personage waarop hij verliefd wordt. Humor en drama gaan hier steeds hand in hand.

Maar het zijn ook plots die aanslaan bij het publiek. Chaplin is een herkenbaar en populair personage. Niet alleen door de absurde humor, maar gewoon als persoon. De humor brengt telkens iets extra's in zijn films. Prima en legendarische scène is overigens die in de boksring. En ook de scènes met het fluitje en de zeep zijn leuk.

Absurde humor met een vleugje maatschappijkritiek: het is steeds een geslaagde combinatie bij de Chaplin films. Telkens leuk om er eentje (terug) te zien!

Charles Chaplin in de vertrouwde rol van tramp met peperkoeken hart. De film start met een sterke komische scène - de onthulling van het standbeeld - om zich vervolgens aan prima tempo te ontplooien. De gags en sentimentele momenten - de twee kanten van Chaplin - volgen mekaar snel op. Toch wel knap hoe die man alles zelf aan mekaar schreef, acteerde, produceerde en ook nog eens de muziek er bovenop componeerde.

Niettemin was ik van de film an sich nu ook weer niet ondersteboven, in vergelijking met de rest van zijn langspeelfilms die ik reeds gezien heb. Voor mij was het tot vlak voor het einde een best vermakelijke film maar ook niet meer dan dat. Eén van de topscenes vond ik dan nog de bokswedstrijd choreografie op de Vivaldi-achtige muziek.

Maar dan kwam de finale - de ontmoeting met het ziende meisje - langs … en Chaplin nailed it again! Die laatste drie minuten en de communicatie die tussen beiden plaatsvond, raakte iets bij mij, het leek wel poëzie zonder woorden. Misschien zit in dat soort scènes dan toch het ware genie van Chaplin. Hij slaagt er in vele van zijn films telkens weer in om een positieve visie op het menszijn in te communiceren naar het publiek.

De film is een favoriet van publiek en critici (hij staat steevast hoog in alle ‘beste films aller tijden’-lijstjes), maar ik vond ‘m tegenvallen na het zien van Chaplins eerdere klassiekers. De film noemt zichzelf een “comedy romance in pantomime” en natuurlijk doet Chaplin het weer op alle fronten goed: de pantomime c.q. het acteren is meesterlijk, de slapstick vernuftig en komisch, in elke situatie wordt humor gevonden, het verhaal is niet alleen grappig maar ook hartverscheurend, de muziek verdiept, etc maar het miste voor mij het geniale van z’n eerdere meesterwerken. Het verhaal zit heel knap in elkaar maar de thema’s ervan zoals de kritiek op de klassenverschillen die veel onrecht geven, niet in de laatste plaats qua de romantiek waar arme mensen (en hier ook: mensen met een handicap) niet zo makkelijk toegang toe hebben kennen we al van z’n eerdere films. Ook de humor begint sleets te worden en neigt aldoor naar het flauwe en voorspelbare. Sommige slapstick gaat te lang door waardoor het eentonig wordt. Het is vooral de boksscene en het ontroerende, dubbelzinnige einde die wat mij betreft de film toch nog haar momenten van genialiteit geven.

Een blijver; vooral de scène in het restaurant als op de bokswedstrijd zullen me voor altijd bijblijven. Knap acteerwerk Chaplin, alsook voor de muziek!

In plaats van series, kijk ik eens in de zoveel tijd gewoon een film uit de top 250 van IMDB of Moviemeter. Veel leuker, en dan zie je nog eens wat.

En vandaag stond “City Lights” op het menu. Mijn eerste Charlie Chaplin film zou het worden. Natuurlijk ken ik Charlie Chaplin, een beroemde regisseur en acteur, en ik heb ook vaak scènes voorbij zien komen. Als het Charlie Chaplin zelf niet was, dan probeerde iemand hem wel na te doen met de hoed, snor en onmisbare wandelstok.

Mijn verwachtingen waren hoog, moet ik zeggen. Vrijwel alle films uit de top 250 vind ik goed tot zeer goed. De notering op IMBD resulteert er zelfs in dat de film (bijna) in de top 50 staat.

Welnu, hoe heb ik deze zit van 1,5 uur beleefd? Ik moet eerlijk zijn: het viel allemaal een beetje tegen. De openingsscène was ‘oké’, maar de humor is gewoon niet echt mijn ding.

Daarnaast mis ik dialoog (en dus met hoorbare stemmen). Het blijft allemaal oppervlakkig voor mijn gevoel. Er is niet een moment geweest dat een personage mij écht kon boeien. Daarnaast was het allemaal erg voorspelbaar: ik denk dat de meesten het einde wel zien aankomen. Daarbij mag gezegd worden dat het einde van de film sterk is.

Er waren ook zeker grappige momenten, zoals de aanloop naar de bokswedstrijd, waarin een nerveuze Charlie Chaplin zich geen houding meer weet te geven, en houvast zoekt in vreemde voorwerpen als bijgeloof. De bokswedstrijd zelf was ook grappig, maar voor mijn gevoel gaat het allemaal net te lang door.

Geen verkeerde film, en ik snap dat mensen hiervan houden. Ik vraag mij af of ik écht van Chaplin films ga houden, maar ik ga ze hoe dan ook bekijken. The Great Dictator en Modern Times zijn immers hoog genoteerd. We gaan het zien!

Toch minder leuk gezien de hoge scores en de top 250 notering, al blijft het wel een vermakelijke film met de typische humor en grappige situaties van Chaplin. Maar het is soms wel wat langdradig opgezet en de film heeft te weinig hilarische scènes die echt bijblijven. De muziek is bijna constant aanwezig en begon meer en meer naar het einde toe een negatieve factor te krijgen. Wel een mooie einde ! 6,5/10