Surviving Desire (1991)

grappige, pseudo-filosofische, licht ontwrichte tienercomedy. Veel taalspelletjes, absurde dialogen, maffe personages, literaire toespelingen. Dead-pan humor voor de fijnproever.

Martin Donovan, die meer met Hal Hartley zou samenwerken (o.a. Amateur, Simple men en Trust) is een ontdekking.

Surviving Desire mag er dan wat knullig uitzien, het is zondermeer een intelligente film. Vooral een film over de onmacht die schuilt in overanalyse. Of gaat het over gevoelens van onmacht, of de onmacht om gevoelens de baas te zijn? In ieder geval kan dit nog best eens een heel memorabele film worden, ook zo'n typisch tijdsbeeld trouwens, en het is altijd heerlijk om literaire stukken voorbij te horen komen in cinema.

Film deed me trouwens best denken aan de films van Whit Stillman en Noah Baumbach, blijkt dus toch een kleine niche voor te zijn.

vooral de vergelijking met Stillman is treffend

maar waarom zo'n 'lage' score??

mijn score is in retrespect misschien wat overdreven, maar vond het een érg fijne film. Heb deze ook al aan veel mensen uitgeleend die nog niet echt buiten Hollywood hebben gekeken...

Vind het zelf geen lage score hoor. Maar het uitblijven van écht hoge scores heeft wellicht wat met de filmstijl te maken. Die vond ik toch wat ondermaats. Visueel valt er gewoonweg weinig te genieten en heeft het meer de uitstraling van een tv-film. Gelukkig gaat zo'n film echt om dialogen/monologen en prevaleert inhoud dus makkelijk boven uiterlijkheden, maar toch..

Op de nu uitgebrachte regio 1 versie staan twee andere shorts van Hartley: Ambition en Theory of achievement. Beide even grappig, speels en inventief, gedurfd ook, al ontbreekt het hier wel duidelijk aan een verhalend element en een emotioneel geladen kern.

Extra bonus: een kort interview met Hartley, producer Ted Post en speler Martin Donovan, gemaakt in 2005.

Voor de liefhebbers...

wow, wat een korte speelduur

Zouden veel meer regisseurs en studio's een voorbeeld aan moeten nemen...

Ik ben Hartley's films chronologisch aan het doorlopen en dit is tot nog toe de sterkste. Dezelfde unieke mix van dysfunctionele dialogen, het ontleden van sociale interactie en enkele heerlijke 'offbeat' personages die ook Trust en The Unbelieveable Truth kenmerkt Het raarste is dat de enigmatische, artificiële wereld van Hartley zelfs een beetje weet te ontroeren. Alsof hij er ondanks zijn wereldvreemde stijl toch in slaagt veel te zeggen over universele thema's. Zo'n korte speelduur verhoogt de impact inderdaad nog meer.

fijn dat hartley je ook bevalt! mijn favoriete ontdekking van vorig jaar.

persoonlijk vond ik trust toch een stuk beter dan deze. ik vond dat trust meer memorabele scènes bevatte, en ik ben verliefd op de duidelijke structuur van die film! alles wat gezegd wordt heeft een doel, elk shot heeft een duidelijke reden, zelfs de bewegingen van de acteurs zijn gestructureerd en gechoreografeerd. dat is een aanpak die ik - zeker in comedy - nog nooit ben tegengekomen. het is alsof je een kijkje mag komen nemen in hartley's keuken. hij geeft zijn aanpak min of meer bloot. en dat is interessant en leerrijk, zeker als je de film benadert om bij te leren over het maakproces-wat ik altijd probeer.

en ja, dat hij erin slaagt om in die vreemde wereld toch een emotionele betrokkenheid van de kijker te creeëren, is enorm knap! iets wat mijn inziens iemand als godard nooit gelukt is.

maar deze film was zeker ook de moeite, net als de opvolger, simple men.

Hal Hartley is duidelijk niet mijn soort regisseur, na eerder The Book of Life te hebben gezien me nu nogmaals gewaagd aan dit filmpje, omdat tie veel lovende kritieken kreeg.

De dialogen zijn bijna toneelachtig te noemen en het is als of ze al hun teksten rechtstreeks uit een boek voorlezen( wat soms ook zo is)

Ik snap best waarom veel mensen hier wel lovend over zijn, maar zelf zie ik liever een ander soort dialogen film waar het wat minder geforceerd wordt opgedrongen.

2,5.* Vind het echt jammer maar kan er even niet meer van maken..

Perfect verwoord! Gisteravond voor het eerst gezien en moest even iets over deze film kwijt hier. Blijkt dat iemand al prima mijn mening in één bericht heeft vervat.

Echt een ontdekking, Hal Hartley. Sowieso fijn als er eens lekker schaamteloos hele passages van Dostojewski worden geciteerd.

super