The Station Agent (2003)

Een film met een lach en af en toe een traan over drie totaal verschillende mensen, die –soms tegen wil en dank– langzaam maar zeker naar elkaar groeien, waardoor een oprechte vriendschap ontstaat. Film voelt daardoor aan als een heerlijk, warm bad. Mooi ook om te zien hoe, zonder te forceren, op haast natuurlijke wijze allerlei kostelijke situaties ontstaan. Een bijzonder aangename film, niet alleen door het verhaal maar ook door het uitstekende acteerwerk van de hele cast.

Dit is na het puike The Visitor (2007) de tweede film van Thomas McCarthy, die mij uitermate goed bevallen is. Snel op zoek dus naar zijn laatste film Win Win (2011).

Schat van een film. In andere handen had het zomaar een loodzwaar of gezwollen drama kunnen worden, maar de milde en kalme wijze waarop McCarthy zijn personages en problematiek presenteert, maakt het een ontzettend innemende en sympathieke worp. Er is wel wat voor nodig om dit bittere mannetje te laten ontdooien, maar zelfs op de meest donderende momenten blijft hij beheerst binnen de lijntjes kleuren. Tegen die tijd heeft de film ook al behoorlijk wat krediet opgebouwd.

Neem alleen al de relaxte scènes waar het drietal over de rails onder begeleiding van tokkelende muziek het beeld en de natuur van Newfoundland komt binnenwandelen. Cannavale is sowieso regelmatig goed voor een glimlach als opdringerige, luidruchtige Joe die Finbar, met de beste bedoelingen, maar voor de voeten blijft lopen. Tot en met het slot een oprechte film die weigert te verdrinken in grote, geparfumeerde emotie. Finbars reactie in het klaslokaal zegt alles. Klein, knus en fijn.

Een filmhuisfilmpje, je houdt ervan of je vind het maar saai, net zoals velen Pink Floyd muziek maar saaie achtergrond muziek vinden. We willen actie en spanning en agressiviteit om ons niet alleen te voelen, hoewel je de mooiste dingetjes uiteindelijk toch vindt in de kleine, saaie dingetjes in het leven.

De hoofdpersonage (Peter Dinklage, de meesten kennen hem van Game of Thrones als 'The Imp'), geniaal acteur, een dwerg, simpel mannetje met een simpel saai leven die door iedereen raar aangekeken wordt, een artistieke vriendin die ook het liefst alleen is, en hun YOLO vriend. Niet voor mensen die op zoek zijn naar actie of spanning. De meesten zullen een film zoals deze saai vinden. Ik vond de film juist prachtig om zijn simpliciteit. Eigenlijk krijg je toch een beetje te zien hoe raar mensen wel niet zijn, maar toch te zien krijgt hoe iedereen zo zijn redenen en ervaringen daar voor heeft. Met een beetje inlevingsvermogen kwam ik er goed doorheen. Ook zo nu en dan leuke humor. Een mooie kijk naar simpliciteit, hoe zelfs de meest oninteressantste dingen, het alleen zijn, treinen bekijken, kunnen boeien. Mooie opbouw in de film en ik vond zelf de tijd voorbij vliegen. De film duurt ook niet te lang, niet te kort, maar had precies de goede lengte in mijn ogen.

Vind deze quote wel mooi bij de film passen;

''Anti-social behavior is a trait of intelligence in a world full of conformists'' - (Nikola Tesla)

Perfect gezegd.

Aangenaam drama waarin een lilliputter van plan is om zijn rustige leven voort te zetten en door het initiatief van twee onbekenden eigenlijk per ongeluk een vriendschap weet te sluiten. Niet hilarisch, evenmin zwaarmoedig. Daarmee is er een excellente balans gevonden waarbij niet wordt aangedrongen. Het was vooral Joe, de assertieve levensgenieter, die Fin's blik op het leven ietwat deed oppeppen maar ook de omgang met de bibliothecaresse had invloed. Doordat Olivia zelf problemen had met haar ex, zie ik haar bijdrage meer als een kans voor Fin om iemand te kunnen ondersteunen. Overigens vond ik het wel passend dat de treinmedewerker geen high-five gaf wanneer Joe daar een poging toe deed (toen ze daar vrolijk naast de rails stonden). Iets kleins, maar dat zijn van die details waaraan je kunt zien dat we niet zomaar met iets flauws te maken hebben.

Niet mijn soort komedie. Daarvoor heb ik te weinig kunnen (glim)lachen. Eigenlijk vond ik Fin maar een vervelend, chagerijnig mannetje en konden Joe en Olivia me ook niet echt boeien. The Station Agent is geinig om eens gezien te hebben. het is dat dit het bonusschijfje was bij Elephant, maar de film is in mijn ogen zeker niet beter. Het verhaal is maar zozo en daarmee het resultaat weinig memorabel. Van Dinklage had ik wel iets meer verwacht, ondanks dat ik maar enkele fragmenten van The Game Of Thrones gezien heb (ik lees daarvan liever de boeken).

Heb deze film gekeken als onderdeel van een soort 'spel'. Iemand koos 'm voor me uit terwijl ik vantevoren helemaal niet wist wat ik te zien ging krijgen.

Verrast was ik dus om ineens 'Tyrion' te zien.

Het weet met vrij weinig middelen vermakelijk te zijn. Zowel de humor als de tragiek werken allebei heel goed. De rol van Dinklage is natuurlijk top. In het begin zat ik me wat te ergeren aan zijn chagrijn, maar later valt dat wel op zijn plaats. Daarnaast is hij ook gewoon heel erg filmgeniek. Hij hoeft weinig te doen om leuk en charismatisch te zijn, maar dat kan ook zijn omdat ik hem door Game of Thrones echt geweldig vind.

Het is leuk om te zien hoe hij langzaam ontdooid en een vriendschap aangaat met Joe en Olivia. Dat vond ik overigens allemaal wel wat onwaarschijnlijk. Dezelfde mensen die elkaar heel de tijd per ongeluk expres weer tegenkomen, supervriendelijk zijn (vooral Joe tegen Fin is op het ongeloofwaardige af), doe mij zo'n wereld. Maar goed, uiteindelijk niet echt belangrijk natuurlijk.

Het abrupte einde is jammer. Ik snap dat de film niet teveel wil voorkauwen, het laat ook zelden meer zien dan nodig is, maar het geheel had toch wel een mooiere climax of afronding verdiend om echt impact te maken. Nu blijft het verhaal wat hangen in enigszins losse eindjes, en dat voelt alsof het potentieel niet helemaal benut is.

3,75*

Een introverte dwerg die van treinen en wandelingen houdt. Dus.

De hoofdkarakters hebben allemaal hun aparte trekjes en dat geeft de film een fijn eigenaardig sfeertje. De lichtvoetige donkere humor komt prima tot zijn recht. Het is makkelijk in te leven in alle karakters en zeker in een drama is dat erg belangrijk, je voelt het.

Het is geen drama dat superdiep gaat, wellicht dat het daarom af en toe wat te leeg aanvoelt. In het tweede deel wordt het ietwat voorspelbaar en standaard qua drama. Het einde wordt subtiel en niet op de uber-Amerikaanse manier afgerond; een grote plus.

Mooi klein filmpje over vriendschap.

Herzien en heb weer genoten. Wat een prachtig mooie en warme film. Dinklage is briljant en Bobby Cannavale de held! Wat een rollen. Bijzonder geslaagde mix tussen drama en humor. Klein meesterwerkje.

Die Bobby Cannavale was al erg fijn in de zin van komisch in Win Win en ook hier steelt die weer de show.
Ik baalde daarom ook toen Finbar 'm op een gegeven moment de deur wees waardoor die een tijdje uit beeld verdween.

Ik ging van de drie (beschadigde) personages houden in dit verhaal over isolatie en vriendschap. Observaties stonden centraal in dit rustige, subtiele, sympathieke en (ondanks de donkere kanten) humoristische drama met diepgang, waarin de focus lag op een man met dwerggroei, naar wie mensen staarden en grappen over maakten en die de eenzaamheid opzocht. De landelijke sfeer was toepasselijk.

N.B. Ik begreep niet goed waarom de gehele inventaris van de winkel vernietigd moest worden.

Een kleine film, en wel eentje die leuk en luchtig is en fijn wegkijkt. Het kent een lekker rustig tempo en heeft ook enige diepgang wat betreft menselijke reacties en interacties. De drie hoofdrolspelers dragen de film en van de korte duur wordt elke minuut benut. Drama en komedie zijn mooi in evenwicht. Richting de 3,5*.

Rustig, traag, gezapig; en toch heel boeiend, meeslepend, én hartverwarmend.

Een paar onwaarschijnlijkheden - de mini foodtruck op een plaats waar zo ongeveer een ganse dag geen kat passeert, of Joe die ondanks het asociale gedrag van Finbar maar blijft aankloppen - geven een beetje de ondertoon van fantasy of sprookjesverhaal, maar zeker niet in die mate dat het storen.

Prima acteerwerk, en een paar heel sterke scenes, o.a. Olivia die naar zichzelf staat te kijken in de spiegel; best wel beklemmend.

Goeie film, maar je moet uiteraard van dit genre houden.

Uitstekende film over een treinfanaat die een klein station erft die niet meer in gebruik is. Het begin laat goed zien hoe het is om als klein persoon door het leven te gaan. Verder is dit simpelweg een mooie film over vriendschap en mensen toelaten in je leven. Een rustig tempo, charmante personages en een fijne cast. Een geslaagd regiedebuut van Tom McCarthy.

Sympathieke film met drie heerlijke rollen. Film blijft gelukkig lekker klein zonder op grote emoties uit te zijn.

Kleine minimalistische film over vriendschap en vertrouwen. De drie hoofdpersonages groeien naarmate de film vordert naar elkaar toe. Allen dragen hun rugzakje mee en wantrouwen daarom andere mensen, hoewel Joe zich altijd zeer open opstelt, maar zelden in zijn ziel laat kijken. Dat laatste geldt nog meer voor Finbar die gebukt gaat onder zijn gestalte en vooral de botte reacties die hij daarop krijgt. Hij zondert zich vervolgens af van alles en iedereen. Zijn enige passie zijn trainen. Het is de sleutel om tot hem door te dringen en zijn vertrouwen te winnen.

Erg veel gebeurt er niet in de film. De minieme karakterontwikkeling is ingetogen en sereen. Prima acteerwerk van allen. Leuk ook om steeds Michelle Williams te spotten, had ik graag ook nog iets prominenter in beeld willen zien. Een film die treurig, maar ook hartverwarmend is. Die Bobby Cannavale, het personage Joe dus, bracht op zijn enthousiaste manier wat luchtigheid in de film zodat de balans goed zat.

er gebeurt niet heel veel in de film wat het geloofwardig maakt dat de 3 zo naar elkaar toegroeien , de ingetogenheid is redelijk gedaan , voor de rest kon ik hier niet zoveel mee , het acteerwerk is verder wel goed .