This study focusing on the relationship between African cinema, colonialism and postcolonial discourse, addresses the cinema of Senegalese director Ousmane Sembene in Sub-Saharan Africa. In Sembene’s films, it was first determined which postcolonial discourses were handled and these discourses were examined by multimodal film analysis. In this study, in which four films from 1960-2004 were analyzed, the focus was on how postcolonial discourse contributed to the content of film and which layers corresponded to morphological features and film technique in multimodal film analysis. La Noire de ... (1966), Xala (1975), Camp de Thiaroye (1988) and Moolaade (2004) are examples of this work. Sembene’s film experience emphasized how the postcolonial discourse has changed in the historical process, the results of pre-colonial and post-colonial themes varying.

Özet: Sinema var olan gerçekliği en doğru ve en açık şekilde temsil eden sanat dalıdır. Ancak gerçekte olan ile perdeye yansıtılan kimi zaman farklılık arz edebilmektedir. Bununla birlikte sinemanın ideolojik bir söylem aracı olduğunu söylemek mümkündür. İdeoloji ise dünya sinemasında yer etmiş önemli bir olgudur. Filmlerde ideolojik söylemlere sıklıkla rastlanılmaktadır. II. Dünya Savaşı’nın19.yüzyılda ideolojik kökenli çekilen filmler olduğu görülmektedir. Bu çalışmada ise Roman Polanski’nin 2002 yılında çekmiş olduğu Piyanist isimli filminde ise II. Dünya Savaşı’na sömürgecilik ve ırkçılık olgusu bağlamında yaklaşmakta Yahudi asıllı Polonyalı besteci Wladyslaw Szpilman’ın başından geçen trajik olaylar anlatılmaktadır. Film göstergebilimsel analiz yöntemi kullanılarak sömürgecilik ve ırkçılık olgusu bağlamında incelenmiştir. Filmde Almanya’nın Yahudiler’e uygulamış olduğu baskı ve kurduğu tahakküm gözler önüne serilmiş ve örnekler eşliğinde dönemin sosyo-ekonomik, sosyo-politik ve...

Bu çalışmada postkolonyal teori içerisinde yer alan tartışmaların genel bir analizi çıkarılmıştır. Bu tartışmaların yoğun bir şekilde sürdürüldüğü “Maduniyet Çalışmaları”, postkolonyalizmin genel yapısını anlamlandırmak açısından verimli bir zemin sağlamıştır. Ranajit Guha, Dipesh Chakrabarty, Gayatri Spivak, Partha Chatterjee gibi “Maduniyet Çalışmaları”nın önemli yazarlarının siyasi tabanda ortaya koyduğu analizlerin, sinemasal temsil noktasında incelenmesi bu çalışmanın temel amacını oluşturmaktadır. Çalışmada bu tartışma zemininin sürdürüldüğü alan olarak, uzun yıllar Fransız kolonyalizmin uygulamalarına maruz kalmış Tunus ve Cezayir ülkesinden iki film seçilmiştir: “Chronique des Annes de Braise (Yönetmen: Mohammed Lakhdar-Hamina/Cezayir)” ve “Samt El-Qusur (Yönetmen: Moufida Tlatli/Tunus)”. Seçilen filmler betimsel analiz yöntemi çerçevesinde bir doküman olarak değerlendirilerek tematik analize tabi tutulmuştur ve postkolonyal literatürdeki temel kavramlarla ilişkilendirilmiştir. Postkolonyal literaütürde ortaya çıkan yerli “burjuvazi-batı ilişkisi”, “hibrit yapı”, “geçmiş”, “hafıza”, “resmi tarih”, “madun”, “direniş” temalarının film analizi esnasında da tartışılabildiği görülmüştür. Bu bağlamda, seçilen filmler üzerinden, postkolonyal dönemde ortaya çıkan sinemanın, teoride tartışılan genel temalarla arasında bağlantı tespit edilmiştir.

Birçok kıtada olduğu gibi Afrika’da da sinemanın gelişimi, bu sanatın doğuşuna kadar dayanır. Ancak Afrika’da 1960’lı yıllara değin varlığını sürdürmüş emperyalist ve kolonyalist uygulamalar ideolojik bir araç olarak bu sanatsal formun nasıl kullanılabileceğine daha fazla odaklanır. 1950’li yıllardan sonra Sahra Altı Afrika’da öne çıkan Senegalli yönetmenler bir yandan kolonyalist sinemayla ve onun doğurduğu sorunlarla mücadele etmişler, bir yandan da Afrika’ya özgü sinemanın dilinin ve imkânlarının ne olduğunu tartışmışlardır. Ousmane (Osman) Sembene de bu tartışmaya müdahil olarak Afrika’nın etnografik filmlerle tanıtılması sorunsalına ve oluşturulmaya çalışılan Afrikalı kimliğine eleştiriler getirir. Afrika sinemasının babası olarak kabul edilen ve edebi yönü güçlü olan Sembene, yarım asrı bulan sinema serüveninde hem sömürge öncesine hem de sömürge sonrasına odaklanarak sorunların altında yatan unsurların katmanlı yapılarına dikkat çeker. Bu eser, Sembene sinemasını ve Sahra Altı Afrika’da sinema çalışmalarını merkeze almaktadır. En nihayetinde Afrika sineması üzerine yapılan ilk çalışma olma özelliğini taşır.

ABSTRCT The aim of this work is the detailed inquiry of cultural patterns in graphical style in Turkish-Iranian Posters .That is ,especially in the design of cultural posters , the visual values of created units upon the senerio gets the artial- historical values by means of the suitibailty of the film’s subject and its reaching to the graphical design criteria. Culture is the general manner of the society’s living style and the gathering of the society’s thinking and percepting.The importance of this in this work is the transformation of the thinking and living to the coming generation. Iran which is going ahead by means of the cutural traditions having been lived for thousands of years in the living - mass with its produced social prohibitions ,the presurre upon the women and the children and the years having been lived in pain and also with the literal language of its has managed to create an effective cinema language. Even it isn’t the same ,Turkey lived the similar process in its past and created its own iconography. In this work it is emphasised that an artial language having very different visual culture can declare itself with the art invented by the west so well.It is going to be pointed out that the effects of the socio-economical change and directing lived in 1980’s on the cinema and the reflection of this on the posters’ elements ,especially the units formed by the cultural elements . Finally, the posters of Turkish-Iranian cinema and the relative analysis through visual cultural perspective are going to show up beneficial clues about cultural neighbourhoods and differences . Candemir Tülin (2007). Türk İran Sinema Afişlerinde Kültürel Yaklaşımlar. 38. Icanas Uluslararası Asya Ve Kuzey Afrika Çalışmaları Kongresi, Atatürk Kültür, Dil Ve Tarih Yüksek Kurumu, Kültürel Değişim, Gelişim Ve Hareketlilik, 1, 159-179. (Tam Metin Bildiri)

Afrika sineması, dünya sinema tarihi açısından farklı bir yerde durmaktadır. Bu farkın kökenleri 1960'larda oluşmaya başlayan sömürgecilikten kurtulma sürecinden ve aykırı sinema hareketlerinden kaynaklanmaktadır. Bu tez çalışması Afrikalı yönetmenlerin yapıtlarındaki kolonyal dönem mirasının etkisi ve buna bağlı olarak direniş biçimlerinin de tepkisel üretimi irdelemektedir. Afrika sineması toplumsal tabanlı bir sinemadır. Sömürülen geçmişi, göç olgusu, azgelişmişliği, bağımsızlık mücadeleleri, diktatörlükler ve toplumsal baskılar gibi toplumsal hayatı etkileyen faktörler Afrika sinemasının yönünü çizmesini sağlamıştır. Bu çalışmada, kolonyal dönemdeki batılı ülkelerin sömürgeci idare şekillerine karşı farklı tarzda başkaldırıları barındıran Afrika sinemasının önemli yönetmenlerinin yapıtları kronolojik olarak işlenmiştir. Çalışmanın sonucunda Afrika sinemasında kolonyal ile postkolonyal dönem arasında kültürel, politik ve tarihsel bir ilişkinin varlığı gözlemlenmiştir.

Migration, Adam and Eve journey starting from heaven to earth is a phenomenon that is currently going to happen. Nowadays, developed or less developed countries for various reasons the developed and industrialized countries in the form of the social mobility of the population experienced. In Turkey, in particular in Germany since the early 1960s labor migration to the West was often. Time workers from Turkey to Germany were subjected to socio-cultural structural changes and challenges. Treated as a matter of these processes in the fields of art, such as theater. Cinema, the issue has acquired a mirror of society and the interpreter. Therefore, a document attribute. In this paper, the cultural memory of Turkish workers in Germany, the search for identity, ideals and views of the world through a sociological document that carries the folkloristic movies will be a reading test. Key Words: Cinema, migration, identity, and the other, culture clash. Göç, Âdem ve Havva’nın cennetten dünyaya yolculuğundan itibaren başlayan şu anda da gerçekleşmeye devam eden bir olgudur. Günümüzde çeşitli nedenlerle gelişmemiş veya az gelişmiş ülkelerden gelişmiş ve sanayileşmiş ülkelere yapılan toplumsal nüfus hareketliliği şeklinde yaşanmaktadır. Türkiye’de ise 1960’lı yılların başından itibaren genelde Batı özelde ise Almanya’ya işçi göçü olmuştur. Türkiye’den Almanya’ya giden işçiler zamanla sosyo-kültürel anlamda yapısal değişimlere ve zorluklara maruz kaldılar. Yaşanan bu süreçler sinema gibi sanat dallarında konu olarak işlenmiştir. Sinema, konu edindiği toplumun bir aynası ve yorumlayıcısıdır. Bu nedenle bir belge niteliğine sahiptir. Bu bildiride Almanya’da Türk işçilerinin kültürel bellekleri, kimlik arayışları, idealleri ve dünya görüşleri sosyolojik bir belge değeri taşıyan sinema filmleri üzerinden halkbilimsel bir okuma denemesi yapılacaktır.