Tannenbaum Operasyonu

Bu madde, öksüz maddedir; zira herhangi bir maddeden bu maddeye verilmiş bir bağlantı yoktur. Lütfen ilgili maddelerden bu sayfaya bağlantı vermeye çalışın. (Eylül 2022)

Daha önce Grün Operasyonu (Yeşil) olarak bilinen Tannenbaum Operasyonu (Köknar ağacı), II. Dünya Savaşı sırasında Almanya ve İtalya tarafından İsviçre'yi işgal etmek için planlanmış ancak uygulamaya konmadan iptal edilmiştir.

İkinci Dünya Savaşı'nın patlak vermesinden önce, Adolf Hitler, Avrupa'da bir askeri çatışma durumunda Almanya'nın İsviçre tarafsızlığına saygı göstereceğine dair defalarca güvence verdi. Şubat 1937'de İsviçre federal Konsey Üyesi Edmund Schulthess'e "Ne olursa olsun, İsviçre'nin dokunulmazlığına ve tarafsızlığına her zaman saygı duyacağız" dedi ve bu sözü Almanya'nın Polonya'yı işgalinden kısa bir süre önce yineledi. Ancak bunlar, İsviçre'nin pasifliğini garanti altına almayı amaçlayan tamamen siyasi manevralardı. Nazi Almanyası, kıtadaki ana düşmanlarını yendikten sonra İsviçre'nin bağımsızlığını sona erdirmeyi planladı.

Faşist İtalya'nın lideri Benito Mussolini ve Dışişleri Bakanı Galeazzo Ciano ile Haziran 1941'de yapılan bir toplantıda Hitler, İsviçre hakkındaki görüşünü oldukça açık bir şekilde ifade etti:

"İsviçre, en iğrenç ve sefil insanlara ve siyasi sisteme sahipti. İsviçre, yeni Almanya'nın ölümcül düşmanlarıydı."

Daha sonraki bir tartışmada, Alman dışişleri bakanı Joachim von Ribbentrop, İsviçre'yi iki Mihver gücü arasında bölme olasılığına doğrudan atıfta bulundu:

"Duce'nin gerçek bir anakronizm olarak İsviçre'nin herhangi bir geleceği olup olmadığı sorusu üzerine, Reich Dışişleri Bakanı gülümsedi ve Duce'ye bunu Führer ile görüşmesi gerektiğini söyledi."

Ağustos 1942'de Hitler, İsviçre'yi "Avrupa'nın yüzündeki sivilce" ve artık var olma hakkına sahip olmayan bir devlet olarak tanımladı ve İsviçre halkını "Volk'umuzun yanlış yönlendirilmiş bir kolu" olarak kınadı. Nazi bakış açısından, İsviçre, küçük, çok dilli, ademi merkeziyetçi bir demokrasi olarak, Almanca konuşanların, sınırın ötesindeki Alman kardeşlerinden çok, Fransızca konuşan İsviçre vatandaşlarıyla yakınlık hissettikleri, ırksal olarak homojen ve kolektifleştirilmiş olan "Führer Devleti"nin antiteziydi. Hitler ayrıca, bağımsız İsviçre devletinin Kutsal Roma İmparatorluğu'nun geçici olarak zayıfladığı bir zamanda ortaya çıktığına ve şimdi nasyonal sosyalistlerin yönetimi ele almasından sonra Alman gücünün yeniden kurulduğuna, İsviçre'nin bağımsız ülkesinin modası geçmiş olduğuna inanıyordu.

Hitler, demokratik düşünen Alman İsviçrelisini "Alman halkının asi kolu" olarak hor görse de, yine de onların Alman statüsünü kabul ediyordu. Dahası, Nazi partisinin açıkça pan-Alman siyasi hedefleri, tüm Almanların İsviçre halkının da dahil olduğu Büyük Almanya'da birleştirilmesi çağrısında bulundu. 25 maddelik Nasyonal Sosyalist Program'ın ilk hedefi, "Biz [Nasyonal Sosyalist Parti], Büyük Almanya'daki tüm Almanların halkın kendi kaderini tayin hakkı temelinde birleştirilmesini talep ediyoruz." olarak belirtildi.

Onların Büyük Almanya haritalarında, Almanca ders kitaplarında Hollanda, Belçika, Avusturya, Bohemya-Moravya(Çek Cumhuriyeti), İsviçre'nin Almanca konuşulan bölgeleri ve Danzig'den (Gdańsk) Krakau'ya (Kraków) kadar Batı Polonya'yı içeren haritalar vardı. İsviçre'nin egemen bir devlet olarak statüsünü göz ardı eden bu haritalar, sık sık topraklarını bir Alman Gau'su olarak gösterdi. Bu ders kitaplarından birinin yazarı Ewald Banse şöyle açıkladı: "Oldukça doğal olarak siz İsviçrelileri Hollandalılar, Flamanlar, Lorenliler, Alsatlılar, Avusturyalılar ve Bohemyalılarla birlikte Alman ulusunun dalları olarak görüyoruz ... Bir gün kendimizi tek bir bayrak etrafında toplayacağız ve kim bizi ayırmak isterse, yok edeceğiz! "Çeşitli Naziler, Almanya'nın "Almanya'nın sınırlarını eski Kutsal Roma İmparatorluğu'nun en uzak sınırlarına ve hatta ötesine genişletme" niyetini dile getirdi.

Jeopolitikacı Karl Haushofer, fikirleri onlara ideolojik destek sunsa bile, siyasi olarak Nazilerle aynı çizgide olmasa da, çalışmalarında İsviçre'nin çevresindeki ülkeler arasında Romandiya'nın Vichy Fransası'na, Ticino'nun İtalya'ya ve Kuzey, Orta ve Doğu İsviçre'nin Almanya'ya verilmesini sağlayacak şekilde bölünmesini savundu.

İsviçre hükûmeti, silahlı kuvvetlerin modernizasyonuna gitmek için 15 milyon İsviçre frangı (toplam çok yıllı 100 milyon franklık bütçeden) tutarında ilk taksitle savunma harcamalarında bir artışı onayladı. Hitler'in 1935'te Versay Antlaşması'ndan vazgeçmesiyle, bu harcama 90 milyon frank'a sıçradı. K31, 1933'te standart piyade tüfeği oldu ve kullanım kolaylığı, doğruluk ve ağırlık bakımından Alman Kar98'inden üstündü. II.Dünya Savaşı'nın sonunda yaklaşık 350.000 adet üretilecekti.

İsviçre'nin kendine özgü bir generallik biçimi vardır. Barış zamanında, Korpskommandant'tan (3 yıldızlı general) daha yüksek rütbeye sahip bir subay yoktur. Bununla birlikte, savaş zamanlarında ve 'ihtiyaç' durumunda, Bundesversammlung, ordu ve hava kuvvetlerine komuta etmesi için bir General seçer. 30 Ağustos 1939'da Henri Guisan, 227 oydan 204'ü ile General seçildi. Seçildikten sonra, Guisan hemen savaş hazırlıklarına başladı.

Wehrmacht, Guisan seçildikten iki gün sonra Polonya'yı işgal ettiğinde ve II.Dünya Savaşı başladığında, Guisan genel bir seferberlik çağrısı yaptı ve Operationsbefehl No. 1, bir dizi gelişen savunma planı haline geleceklerden ilkini yayınladı.. Bu ilk plan, İsviçre'nin doğusu, kuzeyi ve batısındaki mevcut üç ordu birliklerini ülkenin merkezinde ve güneyindeki rezervlerle tahsis etti. Guisan, 7 Eylül'de Federal Konsey'e İngiltere'nin Almanya'ya savaş ilan ettiği sırada "tüm ordumuzun on dakika boyunca operasyonel pozisyonunda olduğunu" bildirdi. Ayrıca Genelkurmay Başkanının üst hizmete uygunluk yaşını 48'den 60'a çıkarmasını sağladı (bu yaşlardaki erkekler arka kademe Landsturm birimlerini oluşturacaktı) ve 100.000 kişilik tamamen yeni bir ordu birliğinin kurulmasını emretti.

Almanya, Fransa'nın teslim olduğu 25 Haziran 1940'ta İsviçre'yi işgal etmeyi planlamaya başladı. Bu noktada Fransa'daki Alman ordusu, 102 tümen halinde iki milyon askerden oluşan üç gruptan oluşuyordu. İsviçre ve Lihtenştayn'ın İşgal Altındaki Fransa ve Mihver Devletleri tarafından kuşatıldığını kabul eden Guisan, Operationsbefehl No. 10, mevcut İsviçre savunma planlarının tamamen elden geçirilmesini sağlayan planı yayınladı. Bu planda Saint-Maurice Kalesi, güneydeki Gotthard Geçidi ve kuzeydoğudaki Sargans Kalesi savunma hattı olarak görev yapacaktı. Alpler onların kalesi olacaktı. İsviçre 2., 3. ve 4. Ordu Kolordusu sınırda erteleme eylemleri düzenlerken, tüm gücü Réduit national olarak bilinen Alp sığınağına geri çekilebilirdi. Bununla birlikte, nüfus merkezleri ülkenin kuzeyindeki düz düzlüklerde yer alıyordu. Ülkenin geri kalanının hayatta kalması için Alman kuvvetlerine terk edilmeleri gerekecekti.

Fransa ile ateşkesten sonra Hitler, İsviçre'nin işgali için planları görmek istedi. Oberkommando des Heeres'in (OKH) başkanı Franz Halder şöyle dedi: "Hitler'in İsviçre'ye karşı öfkesinin patlamalarını sürekli duyuyordum, ki bu zihniyetine göre her an ordu için askeri faaliyetlere yol açmış olabilir." OKH'den Yüzbaşı Otto-Wilhelm Kurt von Menges işgal için bir taslak plan sundu. Generaloberst Wilhelm Ritter von Leeb'in Generalleutnant Wilhelm List liderliğindeki Heeresgruppe 'C (HGr. C) ve 12. Ordu saldırıyı yönetecekti. Leeb, en umut verici istila yollarını ve en az direniş yollarını inceleyerek araziyi şahsen yeniden keşfetti. Menges, planında İsviçre direnişinin olası olmadığını ve en olası sonucun şiddetsiz bir Anschluss olduğunu belirtti. "İsviçre'deki mevcut siyasi durum" ile "ültimatom taleplerine barışçıl bir şekilde katılabilir, böylece savaş benzeri bir sınırı geçtikten sonra barışçıl bir istilaya hızlı bir geçiş sağlanmalıdır." diye yazdı.

Alman planı, Ekim ayına kadar revizyondan geçmeye devam etti. 12. Ordu, şimdi adı Tannenbaum olan dördüncü taslağını sundu. Orijinal plan 21 Alman tümenini gerektiriyordu, ancak bu rakam OKH tarafından 11'e indirildi. Halder, sınır bölgelerini incelemiş ve "Jura sınırının bir saldırı için elverişli bir üs sunmadığı sonucuna varmıştır. İsviçre, bir saldırının ekseni boyunca birbirini izleyen orman kaplı arazi dalgaları halinde yükselir. Doubs nehri ve üzerindeki geçiş noktaları az; İsviçre'nin sınır konumu güçlü." İsviçre Ordusu'nu çekmek için Jura'da bir piyade hilesi yapmaya karar verdi ve ardından Fransa'da olduğu gibi arkada kesmeye karar verdi. 11 Alman tümeni ve güneyden girmeye hazırlanan yaklaşık 15 İtalyan tümeni ile, Mihver planları 300.000 ila 500.000 asker arasında bir yerdeki kuvvetle İsviçre'yi işgal etmekti.

Hâlâ belirsiz olan nedenlerle, Hitler hiçbir zaman işgali emretmedi. Bir teori, tarafsız bir İsviçre'nin Mihver altınını saklamak ve yenilgi durumunda savaş suçluları için bir sığınak olarak hizmet etmek için yararlı olacağıydı. Bu aynı zamanda Almanya'nın İsviçre'nin tarafsızlığını tanımaya devam ettiğini de açıklayabilir. Daha basit bir açıklama, İsviçre'yi fethetmenin çok az stratejik kazanımı olacağı, ancak uzun süren ve maliyetli bir dağ savaşının pekala başlayabileceği olabilir. Wehrmacht, hücumlarında İsviçre'ye karşı hamleler yapsa da, asla işgal etmeye çalışmadı. Normandiya Çıkarması'ndan sonra Tannenbaum Operasyonu askıya alındı.

Almanya'nın beklenen İsviçre fethindeki siyasi hedefi, "ırksal açıdan uygun" İsviçre nüfusunun çoğunu Alman halkı için geri kazanmaktı ve en azından etnik Alman bölgelerinin Almanya'ya doğrudan ilhak edilmesini hedefliyordu.

Bu amaçla Eylül 1941'de Heinrich Himmler, astı Gottlob Berger ile, çeşitli kişilerin Reichskommissar olmasının İsviçre'nin Almanya ile 'yeniden birleşmesi' için uygunluğunu tartıştı. Henüz seçilmemiş olan bu memur, İsviçre ve Alman nüfuslarının toplam kaynaşmasını (Zusammenwachsen) kolaylaştırma görevini üstlenecekti. Himmler, 1942'de Germanische SS Schweiz'in kurulmasıyla SS'yi İsviçre'ye genişletmeye çalıştı.

Himmler'in dosyalarında bulunan Aktion S adlı bir belge, İsviçre'de Nazi yönetiminin kurulması için Wehrmacht tarafından ilk fethinden bir Alman eyaleti olarak tam konsolidasyonuna kadar planlanan süreci ayrıntılı olarak ayrıntılı olarak açıkladı. Bu planın Alman hükûmetinin üst düzey herhangi bir üyesi tarafından onaylanıp onaylanmadığı bilinmemektedir.

Haziran 1940'ta Compiègne'deki İkinci Ateşkes'den sonra, Reich İçişleri Bakanlığı, Doğu Fransa'nın bir şeridinin Somme nehrinin ağzından Cenevre Gölü'ne ilhakına ilişkin bir muhtıra hazırladı ve savaş sonrası Alman kolonizasyonu için bir rezerv olarak tasarlandı. İsviçre'nin planlanan diseksiyonu, bu yeni Fransız-Alman sınırıyla uyumlu olacak ve dil farklılığına rağmen Fransızca konuşulan Romandiya bölgesini Almanya'ya katacaktı.

Benito Mussolini yönetimindeki Almanya'nın savaş zamanı müttefiki İtalya, Avrupa'daki irredantist iddialarının bir parçası olarak İsviçre'nin İtalyanca konuşulan bölgelerini, özellikle İsviçre'nin Ticino kantonunu istedi. İtalyan dağ bölgelerini gezerken, çevresine "Yeni Avrupa'nın ... dört veya beşten fazla büyük devleti olamayacağını; küçüklerin artık varoluş nedeni olmayacağını ve kaybolmak [zorunda] olacaklarını" duyurdu.

İsviçre'nin Mihver hakimiyetindeki bir Avrupa'da geleceği, İtalyan dışişleri bakanı Galeazzo Ciano ile Alman dışişleri bakanı Joachim von Ribbentrop arasında Hitler'in de katıldığı 1940'ta olan bir yuvarlak masa konferansında daha ayrıntılı olarak tartışıldı. Ciano, İsviçre'nin dağılması durumunda Batı Alpleri'nin merkezi zinciri boyunca bölünmesi gerektiğini öne sürdü, çünkü İtalya bu sınır çizgisinin güneyindeki bölgeleri kendi savaş hedeflerinin bir parçası olarak istiyordu. Bu, İtalya'yı Ticino, Valais ve Graubünden'in kontrolünde bırakırdı.