Elektron kabuğu

Elektron kabuğu, elektronların, atom çekirdeği çevresinde takip ettiği bir yörünge olarak düşünülebilir. Her bir kabuk belli bir sayıda elektron barındırabilir, her kabuk belli bir enerji aralığına sahiptir ve daha dış bir kabuğa elektron eklenebilmesi için her kabuk tamamen dolu olması gerekir. En dış kabuktaki elektronlar atomun karakteristiğini belirler.

Elektron kabuklarının verlığı ilk kez Charles Barkla ve Henry Moseley'in x ışını soğurma çalışmaları esnasında deneysel olarak gözlendi. Barkla kabukları K, L, M, N, O, P ve Q olarak sınıflandırdı. Bir J serisinden de şüphelenildi ancak daha sonraki çalışmalar K soğurma çizgilerinin en iç elektronlarca üretildiğini gösterdi. Bu harflerin daha sonra n-değerlerine (1, 2, 3,...vb.) karşılık geldiği bulundu. Bunlar spektroskobik Siegbahn gösterimlerinde kullanılır.

Elektron kabukları ismi Bohr modelinden türetildi. Bu modelde elektronların çekirdeğin yörüngesinde belli uzaklıklarda bulunduğuna ve böylece bu yörüngelerin de çekirdek çevresinde "kabuklar" oluşturduğuna inanılıyordu.

Değer tabakası, atomun en dış kabuğudur. Geçiş metali olmayan metallerdeki değerlik elektronlar bu kabukta bulunur. Tam değer tabakası olan böyle elementler (soy gazlar) kimyasal tepkimesi en düşük olanlar iken, değer tabakalarında sadece bir elektron olanlar (alkali metaller) ya da tam bir kabuk oluşturmak için yalnızca bir elektron eksiği olanlar (halojenler) kimyasal tepkimesi (reaktifliği) en yüksek olanlardır.^[1]

Öte yandan, bu terminoloji geçiş metalleri bakımından yanıltıcıdır. Bu elementlerde değerlik elektronu, aynı zamanda bir iç kabuk olabilir. Bu nedenle bir atomun kimyasal olarak nasıl tepkimede bulunacağını belirleyen elektronlar, çekirdekten en uzağa gidebilenlerdir. Bunlar da illaki değer tabakasında bulunanlar değil, en yüksek enerjiye sahip olanlardır.

Wikimedia Commons'ta Elektron kabuğu ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.