Napoleon I ng Pransiya

 

Si Napoleon Bonaparte ay isinilang bilang ikalawang anak sa pitong mga magkakapatid sa Casa Bonaparte sa Ajaccio, Corsica noong 15 Agosto 1769, isang taon mula nang pormal na ibinigay ng Republika ng Genoa ang isla sa pamahalaan ng Pransiya.^[1] Dahil dito, una siyang tinawag bilang Napoleone di Buonaparte, ngunit binago rin ito sa istilong Pranses na Napoleon Bonaparte.^{[diin 1]}

Ang pamilyang Bonaparte ay nagmula sa mababang kamaharlikahan na nanggaling sa Corsica noong ika-labing-anim na siglo.^[3] Ang kanyang ama, si Nobile Carlo Buonaparte na isang manananggol, ay itinanghal na kinatawan ng lalawigan ng Corsica para sa batasan ni Louis XVI ng Pransiya noong 1777. Ang kanyang ina naman na si Maria Letizia Ramolino ay ang tanging taong nagpasunod sa katigasan ng kanyang ulo.^[4] Ang kanyang mga kapatid ay sina Joseph (na naging Hari ng Espanya), Lucien, Elisa, Louis, Pauline, Caroline at Jérôme. Siya ay bininyagan bilang Katoliko ilang buwan bago siya mag-dalawang taong gulang sa Ajaccio Cathedral noong 21 Hulyo 1771.^[5]

Dahil sa katayuan sa buhay, naranasan ni Napoleon I ang mga kariwasaan.^[6] Noong Enero 1779, nag-aral siya sa isang relihiyosong paaralan sa Autun, sa Pransiya, upang matuto ng wikang Pranses, at noong Mayo, pumasok siya sa isang paaralang militar sa Brienne-le-Château.^[7] Sa pagtatapos ng kanyang pag-aaral sa Brienne noong 1784, natanggap si Napoleon I sa École Militaire sa Paris kung saan napagpasyahan niyang sumubok pumasok sa Paaralang Pandagat ng Britanya.^[8] Sa halip na ituloy ang aplikasyon, nagsanay na lamang siya bilang pinuno ng artilyeriya sa pamamagitan ng dalawang taong kurso; ngunit ang kamatayan ng kanyang ama ang naging dahilan upang umikli ang pag-aaral niya ng isang taon.^[9] Siya ay tinuos ng pamosong siyentipikong si Pierre-Simon Laplace na pinili rin niya sa Senado nang siya ay naluklok sa trono.^[10]

Sa kanyang pagtatapos noong Setyembre 1785, si Napoleon I ay hinirang bilang ikalawang tinyente sa rehimente artilyeriyang La Fère.^{[7][diin 2]} Nagsilbi siya sa isang garison sa Valence, Drôme at Auxonne hanggang sa pagsiklab ng Himagsikang Pranses noong 1789, kung saan ay nagpabalik-balik siya sa Corsica at Paris.

Nanatili siya sa Corsica sa mga unang taon ng Himagsikan, habang nilalabanan ang mga maka-hari, rebolusyonaryo at mga separatistang Corsican. Sinuportahan niya ang samahang Jacobin, umangat patungo sa ranggong tinyente koronel at pinamunuan ang batalyon ng mga nagkusang lumaban. Pagkatapos niyang malagpasan ang itinakdang leave of absence at matagumpay na pinamunuan ang gulo ng mga sundalong Pranses sa Corsica, nakuha niya ang simpatiya ng mga nakatataas sa Paris kung saan siya ay hinirang bilang Kapitan noong Hulyo 1792.^[12] Nagbalik siyang muli sa Corsica, at nakasagupa si Paoli (isang Pranses na nagtataguyod ng paghiwalay ng Corsica mula sa Pransiya sa pamamagitan ng pananabotahe sa plotang pandigma ng Pransiya na sasalakay sana sa isla ng Sardinia at La Maddalena, at si Bonaparte ay isa mga pinuno ng ekspedisyon).^[13] Noong Hunyo 1793, ang buong pamilyang Bonaparte ay kinailangang magtungo sa lupaing Pransiya dahil sa gulong kinasangkutan kay Paoli.^[14]

 

Noong Hulyo 1793, nilimbag niya ang Le Souper de Beaucaire (Ang Hapunan sa Beaucaire) na naglalaman ng mga kaalaman na kampi sa republica (pro-republican); ito ay nagbigay sa kanya ng pagkagiliw at admirasyon mula kay Augustin Robespierre, ang nakababatang kapatid ng lider ng Himagsikan^[15] na si Maximilien Robespierre. Sa tulong ng kababayang si Antoine Christophe Saliceti, napili si Bonaparte na maging pinuno ng artilyeriya ng mga pwersang maka-republika sa pagkubkob sa Toulon. Nag-alsa ang siyudad laban sa pamahalaan kung saan ito ay nakuha ng mga hukbong Briton.^[16] Sa parehong taon, siya ay ipinagkasundo kay Désirée Clary, isang anak ng mayamang mangangalakal na Marselyano.^[17] Ang kapatid ni Clary na si Julie Clary ay asawa ng mas nakatatandang kapatid ni Napoleon na si Joseph Bonaparte noong 1794. Ang mga Clary ay pamilya ng mga mangangalakal mula sa Marseilles.^[17]

 

Matapos ang pagbagsak ng magkapatid na Robespierre noong Reaksiyong Thermidorean noong Hulyo 1794, si Bonaparte ay inilagay sa isang house arrest dahil sa paniniwalang kakuntsaba siya ng magkapatid na ito.^[18][19] Noong Abril 1795, itinalaga siya sa Hukbo ng Kanluran para sumabak sa Digmaang Vendée (isang digmaang-sibil na mayroong pagsupil mula sa mga royalista sa bahaging Vendée ng Pransiya). Batay sa tradisyong militar, ito ay ang pagbaba ng kanyang ranggo mula sa pagiging heneral ng artilyeriya, kaya nagdahilan siya na mayroon siyang sakit upang hindi mapadala sa rehiyon.^[20] Sa halip ay napunta siya sa Kawanihan ng Topograpiya (Bureau of Topography) sa Komisyon ng Pang-madlang Kaligtasan (Committee of Public Safety) at hiniling, bagamat hindi siya nagtagumpay, na ipadala na lamang siya sa Constantinople upang mapagsilbihan ang Sultang Ottoman.^[21] Sa pagitan ng mga panahong ito, kinatha niya ang romantikong kuwento, ang Clisson et Eugénie, isang nobela na patungkol sa isang sundalo at kanyang iniibig, kung saan ito ay may malaking pagkakahawig sa kanilang relasyon ni Désirée.^[22]. Noong 15 Setyembre ng parehong taon, siya ay inalis sa listahan ng mga heneral ng bansa dahilan sa kanyang pagtanggi sa pagpapadala sa kanya sa Vendée. Buhat noon, napunta na sa kagipitan ang buhay personal at pinansiyal ni Bonaparte.^[23]

Noong 3 Oktubre, nagsagawa ng rebelyon ang mga royalista sa Paris laban sa Pambansang Kumbensiyon matapos na alisin sila ng karapatan na makasali sa bagong pamahalaan ng Pransiya, ang Direktoryo (French Directory).^[24]