W 1922 r. Ernst Heinkel otworzył własną fabryką samolotów Heinkel Flugzeug-Werke w Warnemünde, w której powstał szereg jego konstrukcji. Pierwsze z nich, Heinkel HE-3 do Heinkel HE-12, były dolnopłatami pływakowymi o różnych przeznaczeniach: Heinkel HE-3 pocztowy, Heinkel HE-4 i Heinkel HE-5 wywiadowcze, Heinkel HE-6 pocztowy, Heinkel HE-7 torpedowy, Heinkel HE-8 i Heinkel HE-9 wywiadowcze, Heinkel HE-10 doświadczalny i Heinkel HE-12 pocztowy. Wszystkie te samoloty były zbliżone do siebie pod względem konstrukcyjnym i kształtów, a różniły się głównie zastosowanymi silnikami, liczbą miejsc i wyposażeniem.

Pod wrażeniem sukcesu transatlantyckiego lotu Charlesa Linberga, Ernst Heinkel zaproponował budowę małego wodnosamolotu do szybkiego transportu poczty. W 1927 r. w firmie Ernst Heinkel Flugzeugwerke rozpoczęto budowę samolotu, który otrzymał oznaczenie Heinkel HE-6 (pierwotnie U-6). Jego konstrukcja bazowała na poprzednim wodnosamolocie Hansa Brandenburg W-29, zaprojektowanego przez E. Heinkla w 1918 r. Oficjalnie samolot został zbudowany z prywatnej inicjatywy firmy Heinkel, choć w rzeczywistości projekt ten był finansowany przez niemiecką marynarkę wojenną, firmę transportową Hamburg-Amerika-Linie (HAPAG) oraz firmę Lorenz und Telefunken.

Jednocześnie linie HAPAG sfinansowały budowę podobnego samolotu w firmie Junkers Flugzeugwerke pod oznaczeniem Junkers G.24. Oba samoloty otrzymały nazwy nadane przez HAPAG: HE-6 – „Schwalbe” (jaskółka), G.24 – „Taube” (gołąb).

Pierwszy lot HE-6 wykonał 2.08.1927 r. Samolot, wyposażony został w niemiecki silnik BMW VIa o mocy 515 kW, otrzymał numer rejestracyjny D-1220. Podczas prób w locie stało się jasne, że potrzebny jest mocniejszy silnik. We wrześniu 1927 r. zamontowano amerykański silnik Packard 3A-2500 o mocy 588 kW, którego koszt zakupu pokryła firma SEVERA GmbH. Nowa wersja samolotu została oznaczona jako HE-6b (U-6b). Poprzednia wersja z silnikiem BMW VIa otrzymała oznaczenie HE-6a. W trakcie dalszych testów samolot został dodatkowo zmodyfikowany. W dniu 10.10.1927 r. załoga Merz, Bock i Rohde ustanowiła nowy niemiecki rekord długotrwałości lotu z ładunkiem 1000 kg, utrzymując się w powietrzu prawie 11 h.

Rekordowy lot był ostatnią próbą przed planowanym przelotem nad Atlantykiem na trasie Rostock- Nowa Funlandia. W dniu 12.10.1927 r. załoga Merz, Bock i Rohde wystartowała z portu Warnemünde (na północ od Rostocku) i pokonała kilka etapów z międzylądowaniami w Brunsbüttel (12.10.1927 r.), Wilhelmshaven (13.10.1927 r.), Amsterdam (14.10.1927 r.), Vigo (16.10.1927 r.), Lizbona (18.10.1927 r.) i Horta na Azorach (4.11.1927 r.). Po kilku dniach spędzonych na Wyspie Faial, w nocy z 12 na 13.11.1927 r. załoga zdecydowała się kontynuować lot do Kanady. Dwie próby startu zostały przerwane. Przy trzeciej próbie, podczas wznoszenia, samolot uderzył w powierzchnię morza w porcie Horta. Załoga nie odniosła obrażeń, jednak samolot został zniszczony.

W wyniku dalszego rozwoju konstrukcji zostały zbudowane dwa ulepszone samoloty Heinkel HE-10 (U-10) dla tajnej wojskowej szkoły lotniczej Deutsche Verkehrsfliegerschule (DVS).

W Polsce.

W latach 1929-1930 r. szwedzka firma Svenska Aero Aktiebolag (SAAB) złożyła do Kierownictwa Zaopatrzenia Aeronautyki ofertę dostawy wodnosamolotów rozpoznawczych Heinkel HE-6 dla Morskiego Dywizjonu Lotniczego. Oferta nie została przyjęta.

Konstrukcja.
Trzymiejscowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej. Ładunek poczty- 1000 kg.
Kabiny zakryte.
Podwozie dwupływakowe.

Silnik:
- HE-6a- w układzie V typu BMW VIa o mocy 515 kW (700 KM),
- HE-6b- w układzie V typu Packard 3A-2500 o mocy 588 kW (800 KM).

Dane techniczne HE-6b (wg [3]):
Rozpiętość- 18,2 m, długość- 13,18 m, wysokość- 4,65, powierzchnia nośna- 60,93 m².
Masa własna- 2800 kg, masa użyteczna- 3200 kg, masa startowa- 6000 kg.
Prędkość max- 205 km/h, prędkość przelotowa- 180 km/h, pułap- 2350 m, zasięg- 1680 km.