Improvisasieteater

Hierdie artikel moet skoongemaak of andersins verbeter word. Hierdie artikel voldoen nie tans aan die hoë gehaltestandaarde waarna Wikipedia streef nie. Voel vry om self in te spring en verbeterings te maak, en verwyder hierdie kennisgewing ná die tyd. Vir meer hulp, sien die redigeringshulp. Daar is moontlik kommentaar in die artikel of op die besprekingsblad oor wat verbeter moet word.

Improvisasie teater, dikwels ook bekend as provisasie of prov', is 'n vorm van teater, dikwels komedie, wat die meeste van of alles onbeplan en spontaan uitgevoer word: spontane skepping deur die kunstenaars. In sy suiwerste vorm is die dialoog, aksie, storie en die karakters gesamentlik geskep deur die spelers soos die improvisasie ontvou in die huidige tyd, sonder die gebruik van 'n voorbereide, geskrewe teks.

Improvisasie teater bestaan uit 'n verskeidenheid van style van improvisasie komedie, asook sommige nie-komiese teater vertonings. Dit word soms gebruik in rolprente en televisie, beide om karakters en teks te ontwikkel en soms as deel van die finale produk.

Improvisasie tegnieke word dikwels op groot skaal gebruik in drama programme om akteurs op te lei vir die verhoog, film en televisie en kan 'n belangrike deel wees van die repetisie proses. Die vaardighede en prosesse van improvisasie kan egter ook buite die konteks van die uitvoerende kunste gebruik word - Toegepaste Improvisasie. Dit word in klaskamers gebruik as 'n opvoedkundige hulpmiddel en in besighede as 'n manier om kommunikasie-vaardighede, kreatiewe probleemoplossing en ondersteunende spanwerk vermoëns wat gebruik word deur improvisasie, ensemble spelers, te ontwikkel. Dit word soms gebruik in psigoterapie as 'n hulpmiddel om insig te verkry in 'n persoon se gedagtes, gevoelens en verhoudings.

Die vroegste goed gedokumenteerde gebruik van improvisasie teater in westerse geskiedenis, is gevind in die Atellan Farce in 391 BC. Vanaf die 16de tot die 18de eeu, het Commedia dell'arte kunstenaars geïmproviseer in die strate van Italië. In die 1890's het toneelspelers en direkteurs soos die Rus Konstantin Stanislavski en die Fransman Jacques Copeau, stigters van die twee hoofstrome van akteursteorie, van wie beide grootliks staat gemaak het op improvisasie tydens toneelspel en repetisie.

Moderne teater improvisasie speletjies het begin as drama oefeninge vir kinders, 'n belangrike deel van drama skoling in die 20ste eeu deels danksy die progressiewe opvoeding beweging onderneem deur John Dewey in 1916. Sommige mense gee aan die Amerikaner, Dudley Riggs, die eer as die eerste vaudeville-akteur wat voorstelle van die gehoor gebruik het om sketse te improviseer op die verhoog. Improvisasie oefeninge is verder ontwikkel deur Viola Spolin in die 1940s, 50s en 60s en gekodifiseer in haar boek, Improvisation For The Theater, die eerste boek wat spesifieke tegnieke gee en improvisasie teater afrig. In die 1970s in Kanada, het Britse toneelskrywer en vervaardiger Keith Johnstone die boek, Impro: Improvisation and the Theatre, geskryf wat sy idees oor improvisasie uitlê en het Theatresports begin, 'n belangrike deel in moderne improvisasie komedie en die inspirasie vir die gewilde televisieprogram Whose Line Is It Anyway? Spolin het die eerste generasie moderne Amerikaanse improviseerders beïnvloed by The Compass Players in Chicago, wat gelei het tot The Second City. Haar seun, Paul Sills tesame met David Shepherd, het The Compass Players begin. Na die ontbinding van The Compass Players, het Paul Sills The Second City begin. Hulle was die eerste georganiseerde geselskappe in Chicago en die moderne Chicago improvisasie komedie beweging het gegroei na hul sukses. Baie van die huidige "reëls" van komedie improv is eerste geformaliseer in Chicago in die laat 1950s en die vroeë 1960s, aanvanklik tussen The Compass Players geselskap, wat vervaardig is deur Paul Sills. David Shepherd het die filosofiese visie van die Compass Players verskaf, terwyl Elaine May die middelpunt was in die ontwikkeling van die plek vir die improvisasies. Mike Nichols, Ted Flicker en Del Close was haar mees gereelde bydraers in dié verband. Toe The Second City sy deure geopen het op 16 Desember 1959, vervaardig deur Paul Sills, het sy moeder, Viola Spolin, opleiding begin met nuwe improvisasies deur 'n reeks klasse en oefeninge wat die hoeksteen gevorm het van moderne improv opleiding. Teen die mid-1960s, is Viola Spolin se klasse oorhandig aan haar protégé, Jo Forsberg, wie Spolin se metodes verder ontwikkel het na 'n een jaar kursus, wat uiteindelik The Players Workshop, die eerste offisiële skool van improvisasie in die VSA geword het. Gedurende dié tyd, het Forsberg baie kunstenaars opgelei wat opgetree het op The Second City verhoog.

Baie van die oorspronklike rolverdeling van Saturday Night Live kom uit The Second City en die franchise het komedie sterre soos Mike Myers, Tina Fey, Bob Odenkirk, Amy Sedaris, Stephen Colbert, Eugene Heffing, Jack McBrayer, Steve Carell, Chris Farley, Dan Aykroyd, en John Belushi opgelewer.

Gedurende dieselfde tydstip het Keith Johnstone se groep, Die Teater Masjien, met sy oorsprong in Londen, deur Europa getoer. Hierdie werk het geboorte gegee aan Theatresports, eers net in geheime werkswinkels en uiteindelik in die publiek toe Johnstone na Kanada verhuis het. Toronto is die tuiste van 'n ryk improv tradisie.

In 1984 het Dick Chudnow (Kentucky Fried Teater) die ComedySportz in Milwaukee, WI gestig. Uitbreiding het begin met die toevoeging van ComedySportz-Madison (WI), in 1985. Die eerste Komedie Liga van Amerika Nasionale Toernooi is gehou in 1988 met 10 spanne wat deelgeneem het. Die liga is nou bekend as die Wêreld Komedie Liga en spog met 'n rooster van 24 internasionale stede.

The Committee teater was aktief in San Francisco in die Noord-Strand gedurende die 1960's. Dit is gestig deur alumni van Chicago se Tweede grootste Stad, Alan Myerson en sy vrou Jessica. Toe The Committee ontbind het in 1972, is drie groot maatskappye gevorm: Die Pitchell Players, The Wing en Improvisation Inc. Die enigste maatskappy wat voortgegaan het met opvoerings is Close se Harold was Improvisation Inc. Sy twee voormalige lede, Michael Bossier en John Elk, het Spaghetti Jam gestig in San Francisco se Old Spaghetti Factory in 1976. waar kort improv en Harolds in 1983 opgevoer is. Stand-up komediante het in dieselfde area by die Intersection for the Arts opgetree en het dikwels daarheen gekom en geluister. In 1979 het Elk kort improv's na Engeland gebring, werkswinkels aangebied by die Jacksons Lane Teater en hy was die eerste Amerikaner om The Comedy Store, London, op te voer bokant 'n Soho ontkleeklub.

Moderne politieke improvisasie se wortels sluit Jerzy Grotowskise werk in in Pole tydens die laat 1950's en vroeë 1960's, Peter Brook se "happenings" in Engeland gedurende die laat 1960's, Augusto Boal se "Forum Teater" in Suid-Amerika in die vroeë 1970's en San Francisco se The Diggers in die 1960's. Sommige van hierdie werke het gelei tot suiwer improvisasie opvoeringsstyle, terwyl ander slegs byvoeg tot die teater woordeskat en was, oor die algemeen avant-garde eksperimente.

Joan Littlewood, 'n Engelse aktrise en vervaardiger wat aktief vanaf die 1930's tot die 1970's was, het gebruik gemaak van improvisasie in die ontwikkeling van verhoogopvoerings. Sy is twee maal suksesvol vervolg omdat sy toegelaat het dat haar akteurs geïmproviseer het vir 'n opvoering. Tot en met 1968, het die Britse wet vereis dat tekste goedgekeur is deur die Heer van Chamberlain se Kantoor. Die departement het ook inspekteurs gestuur om 'n paar optredes by te woon om te verseker dat die goedgekeurde tekste uitgevoer word presies soos goedgekeur.

Rob Wittig en Mark C. Marino het 'n vorm van improv vir aanlyn-teater improvisasie ontwikkel, genaamd netprov. Dié vorm maak staat op sosiale media om gehore te betrek by die skepping van die dinamiese fiktiewe scenario's wat ontwikkel in die huidige tyd.

Moderne improvisasie komedie, soos dit beoefen word in die Weste, val oor die algemeen in twee kategorieë: kort- en langvorm.

Kortvorm improv bestaan uit kort tonele wat gewoonlik saamgestel is van 'n voorafbeplande speletjie, struktuur of idee gedrewe deur 'n voorstel vanuit die gehoor. Baie kortvorm oefeninge is geskep deur Viola Spolin, wat hul teaterspeletjies genoem het, en beïnvloed is deur haar opleiding deur rekreasie speletjie kenner, Neva Boyd. Die kortvorm improv komedie televisiereeks, Whose Line Is It Anyway? het Amerikaanse en Britse kykers bekendgestel aan kortvorm.

Langvorm improv kunstenaars skep dikwels vertonings waarin kort tonele dikwels verweef is deur die storie, karakters of temas. Langvorm vertonings mag die vorm aanneem van 'n bestaande tipe teater, byvoorbeeld 'n vollengte verhoogstuk of Broadway-styl musiekblyspel soos Spontaneous Broadway. Een van die beter bekende langvorm strukture is die Harold, ontwikkel deur ImprovOlympic mede-stigter, Del Close. Vandag bestaan daar baie sulke langvorm strukture. Langvorm improvisasie is veral opgevoer in Chicago, New York Stad, Los Angeles; het 'n sterk teenwoordigheid in Austin, Boston, Minneapolis, Phoenix, Philadelphia, San Francisco, Seattle, Detroit, Toronto, Vancouver, Washington, D.C.; en bou 'n groeiende gevolg in Denver, Montreal, Kansas City, Columbus, New Orleans, Omaha, Rochester en Hawaii. Buite die Verenigde State van Amerika het langvorm improv 'n groeiende teenwoordigheid in die Verenigde Koninkryk, veral in stede soos Londen, Bristol en die Edinburgh Festival Fringe.

Ander vorme van improvisasie teater opleiding en optrede tegnieke is eksperimenteel en avant-garde en nie noodwendig bedoel om komies te wees nie. Dit sluit uit Playback Theatre en Theatre of the Oppressed, die Poor Theatre, die Open Theatre, om 'n paar te noem.

The Open Theatre is in New York Stad gestig deur 'n groep van die voormalige studente van die waarnemende onderwyser Nola Chilton, en het kort daarna deur die vervaardiger Joseph Chaikin, voorheen van The Living Theatre en Peter Feldman. Hierdie avante-garde teater groep ondersoek politieke, artistieke en sosiale kwessies. Die maatskappy ontwikkel werk deur middel van 'n improvisasie proses uit Chilton en Viola Spolin en skep bekende oefeninge soos "klank en beweging" en "transformasie" en sodoende het radikale vorme en tegnieke ontstaan wat te wagte was of was tydelik met Jerzy Grotowski se "arm teater" in Pole.[1]^{[benodig toeligting]} Gedurende die sestigerjare het Chaikin en die Oop Teater volledige teater produksies ontwikkel met niks behalwe die akteurs, 'n paar stoele en 'n kaal verhoog, die skep van 'n karakter, tyd en plek deur middel van 'n reeks van transformasies wat die akteurs fisies ontdek het deur improvisasies.

Lang, dramatiese en verhaal-gebaseerde improvisasie is goed gevestig teen die weskus by maatskappye soos San Francisco se BATS Improvisasie. Hierdie formaat kan vir vollengte-toneelstukke en musiekblyspele geskep word improvisationally.

Baie mense wat improv studeer het, het opgemerk dat die leerbeginsels van improv baie bruikbaar is, net nie op die verhoog nie, maar in die daaglikse lewe. Byvoorbeeld, Stephen Colbert het in 'n aanvangspraatjie gesê, Wel, jy gaan nou met die grootste improvisasie van almal begin. Sonder enige teks. Met geen idee wat gaan gebeur nie, dikwels met mense en plekke wat jy nog nooit vantevore gesien het nie. Jy is nie in beheer nie. So sê "ja". As jy gelukkig is, sal jy mense vind wat terug "ja" sal sê. In haar boek, Bossypants, lys Tina Fey verskeie improv reëls wat van toepassing is in die werksplek. Daar is heelwat belangstelling om lesse van improv na die korporatiewe wêreld te bring. In 'n New York Times artikel getiteld, "Can Executives Learn to Ignore the Script?", merk Stanford professor en skrywer, Patricia Ryan Madson op dat, "uitvoerende bestuur en ingenieurs mense in ondersteuning benodig om ja te sê in hul eie stem. So dikwels is die stelsels wat ons in plek gesit het om ons veilig te hou, ook dit wat ons weerhou van ons kreatiewe self."

Baie vervaardigers gebruik improvisasie tydens die skep van beide hoofstroom en eksperimentele rolprente. Baie stilrolprentvervaardigers soos Charlie Chaplin en Buster Keaton het improvisasie gebruik in die maak van hul films en kwinkslae ontwikkel tydens die verfilming en dan die storielyn aangepas om daarby aan te sluit. Die Marx broers was welbekend om af te wyk van die teks wat hul ontvang het, hul na goedvinde (ad lib) het dikwels deel geword van die standaard roetine en hul weg gevind in die films. Baie mense het onderskeid getref tussen na goedvinde (ad-libbing) en improvisasie.

Die Britse regisseur Mike Leigh maak algemeen gebruik van improvisasie in die skepping van sy films, insluitend om belangrike oomblikke in die karakters se lewens te improviseer wat nie eers verskyn in die film nie. This Is Spinal Tap en ander spotdokumentêre films van die vervaardiger Christopher Gas is geskep met 'n mengsel van geskrewe en spontane materiaal en Blu in the Face is 'n 1995 komedie vervaardig deur Wayne Wang en Paul Auster wat deels geskep is deur improvisasie tydens die verfilming van Smoke.

Sommige van die bekendste Amerikaanse film vervaardigers wat bekend is vir hul gebruik van improvisasie in hul werk met akteurs is John Cassavetes, Robert Altman, Christopher Guest en Rob Reiner. Improv komedie tegnieke wat ook in televisie en stand-up komedie in trefferreekse soos HBO se televisieprogram, Curb Your Enthusiasm, vervaardig deur [Larry David], die VK Channel 4 en ABC televisiereeks Whose Line Is It Anyway (en die opvolg Drew Carey se Green Screen Showen Drew Carey's Improv-A-Ganza), Nick Cannon se improv komedieprogram Wild 'N Out en Thank God You're Here. In Kanada is die reeks Train 48 geïmproviseer van tekste wat 'n minimale uitleg van elke toneel gehad het en die komediereeks This Sitcom Is...Not to Be Repeated het dialoog geïnkorporeer wat uit 'n hoed getrek is gedurende 'n episode. The Amerikanse programw Reno 911! het ook geïmproviseerde dialoog bevat gebasseer op 'n storielyn uitleg. Fast and Loose is 'n improvisasie speletjiesprogram, baie soos Whose Line Is It Anyway? Die BBC se sitcoms Outnumbered en The Thick of It het ook geïmproviseerde elemente bevat.

In die sielkunde van bewustheid het Eberhard Scheiffele die aangepaste toestend van bewustheid verken deur toneelspelers en improviseerders in sy wetenskaplike werk; Acting: an altered state of consciousness.^[1] Volgens G. William Farthing in The Psychology of Consciousness ːComparative Study, tree akteurs 'n veranderde fase van bewustheid binne. Toneelspel word gesien as om die 14 dimensies van veranderde subjektiewe ondervindings wat ASC kenmerk volgens Farthing, naamlik: aandag, persepsie, verbeelding en fantasie, innerlike stem, geheue, hoër denkproses, betekenis of betekenis van ondervindings, tyd ondervinding, emosionele gevoelens en uitdrukking, vlak van opwekking, selfbeheer, ontvanklikheid, liggaamsbeeld en 'n besef van persoonlike identiteit. In die groeiende veld van Drama Terapie, is psigodramatiese improvisasie tesame met ander tegnieke wat vir Drama Terapie ontwikkel is, omvattend gebruik. Die "Ja, en" reël word vergelyk met Milton Erickson se aanwendingsproses en tot 'n verskeidenheid aanvaardings-gebasseerde psigoterapieë. Improv opleiding word aanbeveel vir paartjie terapie en terapeut opleiding en daar word gespekuleer dat improv opleiding behulpsaam mag wees in sekere gevalle van sosiale angsawykings.

Improvisasie teater laat dikwels 'n interaktiewe verhouding met die gehoor toe. Improv groepe vra dikwels die gehoor vir voorstelle as 'n bron van inspirasie, 'n manier om die gehoor betrokke te kry en as 'n manier om te bewys dat die teks nie geskryf is nie. Dit is soms daarop gemik om die meesters van die kuns, wie se optredes so gedetailleerd vir kykers kan voorkom dat kykers kan vermoed dat die tonele beplan is.Vir die geïmproviseerde tonele om suksesvol te wees, moet die betrokke improviseerders saamwerk om die parameters en aksie van die tonele te bepaal in 'n proses van gesamentlike skepping. Met elke gesproke woord of aksie in die toneel, maak 'n improviseerder 'n offer, bedoelende dat hy of sy die element van die realiteit in die toneel definieër. Dit mag insluit om 'n ander karakter 'n naam te gee, 'n verhouding of area te identifiseer of om mimiek te gebruik om die fisiese omgewing te definieër. Hierdie aktiwiteite staan ook bekend as endowment. Dit is die verantwoordelikheid van die ander improviseerders om aanbod te aanvaar van mede-kunstenaars; om dit nie te doen nie, staan ook bekend as blokkering, negation, of denial, wat gewoonlik die ontwikkeling van 'n verhoed. Sommige kunstenaars mag doelbewus blokkeer (of om weg te breek van 'n karakter) vir komiese effek - dit staan bekend as gagging - maar oor die algemeen verhoed dit die toneel om te vorder word met afkeur aanskou deur baie improviseerders. 'n Aanbod wat aanvaar is word gewoonlik vergesel deur 'n nuwe aanbod, dikwels deur voort te bou op 'n vorige een; improviseerders verwys na dié proses as "Ja, en..." en word beskou as die hoeksteen van die improvisasie tegniek. Elke nuwe brokkie inligting wat bygevoeg word, help die improviseerders om hul karakters te verfyn en versnel die aksie van die toneel. Die " Ja, en..." reël is van toepassing op 'n vroeër stadium in die toneel, aangesien dit in dié fase is dat 'n "basis (of gedeelde) realiteit" vasgestel word om later geherdefinieër te word deur "as (dit is waar), toe (wat anders kan ook waar wees)" wat die toneel beweeg van toneel na komedie, soos verduidelik in die 2013 handleiding deur die Upright Citizens Brigade members.

Die onvoorgeskrewe natuur van improv impliseer ook geen voorafgestelde kennis oor die props wat in die toneel gebruik kan word. Improv maatskappye mag 'n aantal toegangbare props gebruik wat beskikbaar is op kort kennisgewing, maar baie improviseerders vermy props en is ten gunste van die oneindige moontlikhede beskikbaar deur mimiek. In improv staan dit algemeen bekend as 'space object work' of 'space work', nie 'mimiek' nie en die props en areas geskep deur die tegniek, as 'space objects' geskep deur of 'space substance,' ontwikkel as 'n tegniek deur Viola Spolin. Soos met alle improv aanbiedinge, word improviseerders aangemoedig om geldigheid en deurlopendheid van die verbeeldingsomgewing gedefinieër deur hulself en hul mede-kunstenaars, te respekteer; dit beteken byvoorbeeld om nie deur die tafel te loop of "wonderbaarlik" 'n paar koeëlwonde van 'n improviseerder se vuurwapen oorleef nie.

Daar mag van improviseerders verwag word om 'n verskeidenheid rolle te vertolk sonder enige voorbereiding, hulle moet in staat wees om vinnig karakters te skep fisiek, met gebare, aksente, stemveranderinge of ander tegnieke soos vereis deur die situasie. Die improviseerder mag gevra word om 'n karakter te vertolk van 'n ander ouderdom of geslag. Karakter motiverings is 'n baie belangrike eienskap van suksesvolle improv tonele en improviseerderd moet daarom probeer om op te tree volgens die objektiewe wat hul glo hul karakter benodig. 

Baie teater geselskappe is gewy aan die aanbieding van improvisasie optredes en die groei van die improv gemeenskap deur middel van hul opleiding sentrums.

Bykomend tot die vir-wins-teater geselskappe, is daar baie kollege-gebaseerde improv groepe in die Verenigde State van Amerika en regoor die wêreld.

In Europa is die spesiale bydrae tot die teater van die abstrakte, die realiteit, die irrasionele en die onderbewussyn deel van die stadium tradisie vir eeue. Vanaf die 1990's af is 'n groeiende aantal van die Europese Improv groepe ingestel om spesifiek die moontlikhede wat aangebied word te verken, deur die gebruik van die abstrakte in geïmproviseerde opvoering, insluitend dans, beweging, klank, musiek, masker werk, beligting en so aan. Hierdie groepe is nie geïnteresseerd in komedie nie, as 'n tegniek of as 'n effek, maar eerder in die uitbreiding van die improv genre so te inkorporeer tegnieke en benaderings wat lank reeds 'n wettige deel van die Europese teater.

Sommige van die belangrikste figure in die ontwikkeling van die improvisasie-teater is Viola Spolin en haar seun Paul Plate, stigter van Chicago se befaamde Second City geselskap en skepper van die Theatre sports en Del Close, ImprovOlympic (saam met Charna Halpern) en skepper van 'n gewilde lang improv-formaat bekend as The Harold. Ander bydraers sluit in Keith Johnstone, die Britse onderwyser en skrywer van Impro, wat die stigter van die Teater Masjien en wie se leerstellings die grondslag vorm van die gewilde kortvorm Theatresports formaat is, Dick Chudnow, stigter van ComedySportz wat sy familie-vriendelike formaat ontwikkel het van Johnstone se Theatersports, en Bill Johnson, skepper/vervaardiger van The Magic Meathands, wat tussen die konsep van "Commun-edy Uitreik" deur die aanpassing van optredes aan nie-tradisionele gehore, soos die haweloses en pleegkinders is. David Shepherd, tesame met Paul Sills, het The Compass Players in Chicago geskep. Shepherd was vasbeslote om 'n ware "mense teater" te ontwikkel en het gehoop om politieke drama na die veekraal te bring. The Compass het in verskeie vorme en gemeenskappe gespeel in baie stede insluitende New York en Hyannis, na die stigting van The Second City. 'n Paar Compass lede was ook stigterslede van The Second City. In the 1970s het Shepherd begin eksperimenteer met groep-vervaardigde videos. Hy is die skrywer van "That Movie In Your Head", oor dié werk. In the 1970s, het David Shepherd en Howard Jerome die Improvisational Olympics geskep, 'n formaat vir kompetisie gebasseer op improv. The Improv Olympics is die eerste maal vertoon by Toronto se Homemade Theatre in 1976 en duur voort as die Canadian Improv Games. In the Verenigde State, is die Improv Olympics later vervaardig deur Charna Halpern onder die naam, "ImprovOlympic" en nou as "IO"; IO bestuur opleidingssentrums en teaters in Chicago en Los Angeles. By IO het Halpern Shepherd se "Time Dash" speletjie gekombineer met Del Close se "Harold" speletjie; die hersiende formaat vir die Harold het 'n fundamentêle struktuur geword in die ontwikkeling van moderne langvorm improvisasie. 

In 1975 het Jonathan Fox die Playback Theatre gestig, 'n vorm van geïmproviseerde gemeenskap teater wat dikwels nie komies is nie en stories herspeel soos gedeel deur lede van die gehoor.

Die Groundlings is 'n gewilde en invloedryke improvisasie teater en opleiding sentrum in Los Angeles, Kalifornië. Gary Austin, stigter van Die Groundlings, gaan voort om improvisasie te leer regoor die land, met die fokus veral in Los Angeles. Hy is wyd geprys as een van die grootste waarnemende onderwysers in Amerika. Sy werk is gegrond op die lesse wat hy geleer het as 'n improvisator by The Committee met Del Close, sowel as in sy ervarings as eerste vervaardiger van Die Groundlings. Die Groundlings word dikwels gesien as die Los Angeles opleidingsgrond vir die "tweede generasie" van improvisasie, of improv kenners en geselskappe. Stan Wells het die "Klap-In" styl van die lang improvisasie ontwikkel en later die gebruik van hierdie as die basis vir sy eie teater, The Empty Stadium, wat op sy beurt verskeie geselskappe laat gebruikmaak het van hierdie styl.

In die laat 1990's,het Matt Besser, Amy Poehler, Ian Roberts, en Matt Walsh die stigter van die Upright Citizens Brigade Theatre in New York en later in Los Angeles, elk met 'n gepaardgaande improvisasie/skets komedie skool. In September 2011 het die UCB geopen en 'n derde teater in New York Stad se Oos-Dorp, bekend as UCBeast.

Gunter Lösel het die bestaande improvisasie teater teorieë (van Moreno, Spolin, Johnstone en Close), dit gestruktureer en 'n algemene teorie geskryf van improvisasie teater.

• Abbott, John. 2007. The Improvisation Book. London: Nick Hern Books. ISBN 978-1-85459-961-2978-1-85459-961-2.
• Besser, Matt; Ian Roberts, Matt Walsh. 2013. The Upright Citizens Brigade Comedy Improvisation Manual, Comedy Council of Nicea, ISBN 978-0989387804978-0989387804
• Charna Halpern, Del Close, Kim Howard Johnson. 1994. The Truth in Comedy - The Manual for Improvisation Meriwether Pub Ltd. ISBN 15660800371566080037
• Coleman, Janet. 1991. The Compass: The Improvisational Theatre that Revolutionized American Comedy. Chicago: University Of Chicago Press.
• Dudeck, Theresa Robbins. 2013. "Keith Johnstone: A Critical Biography." London: Bloomsbury. ISBN 97814081832749781408183274.
• Hauck, Ben. 2012. Long-Form Improv: The Complete Guide to Creating Characters, Sustaining Scenes, and Performing Extraordinary Harolds. New York: Allworth Press, 2012. ISBN 15811598111581159811.
• Johnstone, Keith. 1981. Impro: Improvisation and the Theatre Rev. ed. London: Methuen, 2007. ISBN 0-7136-8701-00-7136-8701-0.
• Koppett, Kat. 2011. "Training to imagine practical improvisational theatre techniques to enhance creativity, teamwork, leadership, and learn." Stylus Publishing.
• Lösel, Gunter. 2013. Das Spiel mit dem Chaos - Zur Performativität des Improvisationstheaters transcript. ISBN 978-3-8376-2398-7978-3-8376-2398-7
• Ryan Madson, Patricia. 2005. "Improv Wisdom: Don't Prepare, Just Show Up" New York: Bell Tower. ISBN 1-4000-8188-21-4000-8188-2
• Nachmanovitch, Stephen. 1990. Free Play: Improvisation in Life and Art New York: Penguin-Tarcher. ISBN 0-87477-631-70-87477-631-7.
• Spolin, Viola. 1967. Improvisation for the Theater. Third rev. ed. Evanston, Il.: Northwestern University Press, 1999. ISBN 0-8101-4008-X0-8101-4008-X.
• Weiner Wally. 2009. "Improv: about gay sex" Volume 1

• Versameling van improv speletjies
• Hoe om te improviseer stand-up komedie, Bedraad verenigde KONINKRYK, 11 April 2014
• Hoe om te improviseer, 'n opstel deur Daniel Grys Goldstein wat 'n grondslag vir improvisasie lê.
• Improvisasie: die Oorspronklike Oorlewing Instrument, 'n opstel deur Brad Fortier skakel evolusie van die mensdom met die etiek van improvisasie.
• Wiki oor improvisasie teater (oefeninge en speletjies)
• Fundamentele Improv Beginsels.
• Improvisasie Komedie vir die Angs.
• Groep Verstand en Intuïsie met Improvisasie.
• Toegepas Improv Netwerk - jaarlikse internasionale konferensie oor die gebruik van improvisasie, off-stadium, in besigheid, onderwys, en die lewe
• Akademiese Literatuur Oorsig van Improvisasie Teater Opleiding in die Werkplek